Γωγώ ΝταλλήΤο Ρόμα, η ταινία που κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας και φλερτάρει με τα Όσκαρ είναι ένα αυτοβιογραφικό έπος απαράμιλλης αισθητικής και ευαισθησίας.
Υπόθεση του Ρόμα: Μεξικό, 1970. Σε μια επαρχιακή συνοικία, ονόματι Roma, εν μέσω πολιτικών και κοινωνικών αναταραχών, ξεδιπλώνεται η ιστορία ενηλικίωσης της Κλεό, μιας πιστής υπηρέτριας σε ένα μεσοαστικό οικογενειακό περιβάλλον.
Πέντε χρόνια μετά τις διαστημικές του διαδρομές στο «Gravity», ο Αλφόνσο Κουαρόν επιστρέφει στις ρίζες του και με πρώτη ύλη τα εφηβικά του βιώματα. Θέτει σε πρώτο πλάνο τη σκλήρη ενηλικίωση μιας ηρωίδας, μιας οικογένειας και μιας χώρας.
Με φόντο ένα ασπρόμαυρο κάδρο που σε αιχμαλωτίζει με την γεωμετρική ακρίβεια και τη χειρουργική λεπτομέρειά του και ακολουθώντας μια στατική προσέγγιση στο φακό, εστιάζει σε φαινομενικά απλοικά γεγονότα, τα οποία όμως κρύβουν τη βαθύτερη ουσία του κοινωνικού ιστού.
Η απόλυτη σκηνοθετική αρμονία που υπηρετεί ο βραβευμένος σκηνοθέτης συναντά την αψεγάδιαστη φωτογραφία μέσα από πανοραμικά πλάνα που ακολουθούν το φυσικό ρου της καθημερινότητας.
Ο χρόνος δεν παγώνε, αλλά κινείται με όρους πραγματικούς. Οι καθημερινές συνήθειες της Κλεό και της οικογένειας σκιαγραφούνται ανεπιτήδευτα και φυσικά στο Ρόμα, με την κάμερα να τους παρακολουθεί σαν ένα αθέατο μάτι που παρατηρεί την κάθε μικρή, σημαντική ή ασήμαντη στιγμή τους.
Το «Ρόμα» κινείται σε δυο δρόμους. Ρεαλισμός και συμβολισμός. Σου εξομολογείται μια αλήθεια διττή, εκείνη της κοινωνικής πραγματικότητας και της ανθρώπινης ψυχής. Δεν κουνά το δάχτυλο στην αδικία, αλλά τη σερβίρει σαν ένα καθημερινό γεύμα στο τραπέζι μια οικογένειας και ενός λαού.Τα σχόλια σκοπίμως περιττεύουν μπροστά στη τραγικότητα. Οι εικόνες του Κουαρόν εξάλλου μιλούν από μόνες τους.
Από τη μια πλευρά, επιλέγει τη σιωπή και τη λιτότητα των κινηματογραφικών μέσων και από την άλλη αναζητά την κορύφωση στο χάος, το θάνατο, τη θλίψη. Ρίχνει νερό για να ξεπλύνει τα περιττώματα της αυλής και παράλληλα για να καθαρίσει τις πληγές της απώλειας.
Πριν τη καταιγίδα επικρατεί νηνεμία. Μετά την καταιγίδα, η θάλασσα σωπαίνει μέχρι την επόμενη φουρτούνα. Γιατί έτσι συνεχίζεται ο κύκλος της ζωής.
Και οι άνθρωποι πρέπει να είναι ενωμένοι και δυνατοί, σαν ανθρώπινη αλυσίδα μπροστά στα κύματα. Γιατί, ό,τι και αν συμβεί πρέπει να μάθουν να σηκώνουν το κεφάλι ψηλά και να κοιτάζουν τον ουρανό, όπως μας προτρέπει η κάμερα το Αλφόνσο Κουαρόν στο τελευταίο αφοπλιστικό του πλάνο.
Τα τραυματικά ιστορικά-πολιτικά γεγονότα του ταραγμένου Μεξικό παρελαύνουν έξω από το σπίτι της οικογένειας, διαπερνούν την πλοκή και τους ήρωες σαν ψίθυροι, σαν ανοιχτές πληγές που υπονοούνται, και δεν χρειάζονται εξήγηση. Γιατί η βία, από όπου και αν πηγάζει είναι κοινωνικό τραύμα, δεν χρειάζεται όνομα. Είναι η μήτρα των δεινών.
Το σύμπαν του Κουαρόν, η δική του συνοικία, η Ρόμα είναι πλασμένη με αξιέπαινη ευαισθησία, αβίαστη ειλικρίνεια και αγάπη. Ένα προσωπικό ποίημα γεμάτο λυρισμό που του χαρίζει την καλύτερη ίσως στιγμή στην καριέρα του.