Ραφαέλα ΧαμπίπηΜα τι είναι επιτέλους η «κατάθλιψη των γιορτών»;
Λοιπόν η κατάσταση έχει ως εξής. Πέρασαν τα Χριστούγεννα, πέρασε και η Πρωτοχρονιά (Χαρούμενο το ’19 κιόλας…) και υπάρχει στον αέρα μια περίεργη μελαγχολία. Θυμάμαι ρώτησα ένα χωρισμένο συγγενή στις αρχές του Δεκέμβρη “Τι θα κάνεις τις γιορτές;” και μου απάντησε, καπνίζοντας και κοιτώντας το κενό, “Δε μου αρέσουν οι γιορτές”. Κορόιδεψα μέσα μου. Υπερβολικός. Well… It found me...
Αρχικά, πήγα διακοπές και αυτό ήταν τέλειο αλλά όλοι ξέρουμε πως όταν οι διακοπές τελειώνουν ακολουθεί μία βάναυση περίοδος επαναπροσαρμογής στην πραγματικότητα.
Ναι ένα τριήμερο δε σε σώζει αλλά είναι ανακουφιστικό αν μη τι άλλο. Και θα πεις, μην πας καθόλου τριήμερο κούκλα μου αν όντως το τέλος του σε στεναχωρήσει τόσο πολύ. Πρώτον, με αυτή τη λογική ας κλειστούμε σπίτια μας και δεύτερον, θες να μελαγχολήσω από 10 Δεκέμβρη;;; Τουλάχιστον έγινε μία παράταση.
Λοιπόν, έχω αρχίσει να πιστεύω πως όλο αυτό περισσότερο έχει εισέλθει ύπουλα στο μυαλό μας και σε καμία περίπτωση δεν έχει γεννηθεί αυτούσιο. Αυτή η φράση πιθανότατα έχει χρησιμοποιηθεί σε σειρές, ταινίες, media, άρθρα κ.α. Τη μάθαμε, την αφομοιώσαμε και την κάναμε ένα με το πετσί μας ως δικαιολογία για την παραμικρή αδιαθεσία. Προσοχή. Δε λέω πως δεν το κατανοώ.
Ας εξηγήσω. Κάπως έχει εννοηθεί ότι οι γιορτές πρέπει να διέπονται από πολλά άτομα, διαρκή γέλια, ψώνια και εξόδους. Σίγουρα όλα αυτά είναι όμορφα και φέρνουν ευτυχία. Όμως γιατί είναι και υποχρεωτικά;
Γιατί να είσαι με άτομα τα οποία δε σε γεμίζουν Παραμονή Χριστουγέννων όταν μπορείς να περάσεις ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό σου; Γιατί να γελάσεις υποκριτικά ενώ μπορείς να αποδεχθείς τα συναισθήματα σου και ίσως να στοχαστείς και να μελαγχολήσεις εάν είναι αυτό που χρειάζεσαι;
Γιατί να ξοδέψεις χρήματα σε πράγματα που δε χρειάζεσαι και σε δώρα που είναι ακριβά και χωρίς σημασία; Και γιατί να πιεις το ποτό σου σε ένα αφιλόξενο μπαρ με αγνώστους ενώ το σπίτι σου είναι μια ζεστή γωνιά;
Και γιατί μιλάμε για κατάθλιψη τόσο εύκολα όταν είναι μία σοβαρή ψυχική ασθένεια; Τα πρότυπα επιβάλλονται από πολιτικές και κοινωνικές νόρμες οι οποίες ίσως και να μην ταιριάζουν σε όλους. Σίγουρα είναι εύλογο τις μέρες που βρισκόμαστε εκτός υποχρεώσεων να έχουμε χρόνο για αναστοχασμό. Τι μας πλήγωσε, τι μας άλλαξε, τι θέλουμε να κατορθώσουμε το νέο χρόνο.
Μα μήπως δεν υπάρχει και κανένα νόημα. Αυτές δεν είναι παρά σκέψεις που θα έπρεπε να κάνουμε με μικρές δόσεις κάθε μέρα και όχι να πέφτουμε με τα μούτρα σε αυτές μόνο και μόνο επειδή προκαλούν νοσταλγία τα τρεμάμενα λαμπάκια του δέντρου.
Συνεπώς; Συνεπώς οι γιορτές αν είναι να εξυπηρετούν κάποιον special σκοπό (που δεν είναι ανάγκη), ας λειτουργήσουν ως περίοδος ευγνωμοσύνης. Thanksgiving δεν έχουμε και είτε είμαστε της πίστης και της θρησκείας, είτε όχι, ας μεταβάλλουμε τις διαρκείς μας σκέψεις σε κάτι ευχάριστο. Είμαστε ευγνώμονες για όσα κάποτε πρόσφατα ή παλιά μας δόθηκαν και φυσικά για όσα δε μας συνέβησαν ποτέ και θα ήταν δυσάρεστα.
Και πάλι. Για ακόμη μία φορά. Κάθε μέρα, όχι μόνο τις γιορτές.