Ραφαέλα ΧαμπίπηΗ απειλή του ήχου μας κρατά διαρκώς σε επαγρύπνηση. Ή μήπως όχι;
Μία γυναίκα που μετρά δεκαετίες πόνου, χαράς και κυρίως πολλών αλλαγών έρχεται στην Αθήνα για να ασκήσει το εκλογικό της δικαίωμα. Η ζωή εκεί έχει πρωταγωνιστές τον φοιτητή γιο της, την κοπέλα του και τον έφηβο αδερφό της. Ο τελευταίος έχει βρεθεί με ένα όπλο. Ένα όπλο που δεν είναι δικό του, δε το ζήτησε ποτέ και του είναι δύσκολο να αποχωριστεί.
Το έργο εκτυλίσσεται σε δύο σχεδόν παράλληλους αλλά ξεχωριστούς κόσμους. Η μητέρα με τη γενιά της αναπολούν το παρελθόν στα πλαίσια μιας μεγάλης πολιτικής αλλαγής. Είναι απορροφημένοι ανάμεσα στο εκλογικό παρόν και το ταραχώδες παρελθόν. Σε αυτή τη φρενίτιδα η γενιά των νέων είναι εγκλωβισμένοι σε ένα δικό τους μικρόκοσμο και παλεύουν με προσωπικούς δαίμονες και αδιέξοδα.
Η προσπάθεια της μητέρας για συνάντηση των δύο κόσμων είναι φανερή αλλά δεν αναγνωρίζεται η δυναμική της. Δεν προσπαθεί να μπει στον κόσμο που υφίσταται δίπλα της αλλά να τον απορροφήσει στο δικό της.
Η “γερουσία” άδικα προσπαθεί να ελέγξει ( ή άδικα νομίζει πως ελέγχει ) τα πράγματα. Αν και με εμπειρίες και βιώματα στις πλάτες της, δεν απογοητεύεται από τα γεγονότα. Η νέοι μοιάζουν αδιάφοροι ( ή και απογοητευμένοι ) αν και δεν έχουν ζήσει ακόμη τίποτα.
Το όπλο σαν απειλή μένει κρυμμένο και έτοιμο να ηχήσει όσο άλλοι φοβούνται και άλλοι ξεχνούν. Το όπλο είναι ικανό με την παρουσία του και μόνο να ενώσει πρόσωπα και καταστάσεις;
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και όλοι μένουν προσηλωμένοι καθώς την περιμένουν με διαφορετική κάθε φορά μορφή, αγνοώντας το παρόν, το τώρα.