Στέλλα ΧρίστουΠοιός ήταν άραγε ο Μάικ Κέλι; Πώς κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να θεωρείται “game changer” στο χώρο της τέχνης;
Ο Μάικ Κέλι, κατάφερε στα 35 περίπου χρόνια ενεργούς καλλιτεχνικής δημιουργίας, κάτι που πολύ λίγοι έχουν καταφέρει. Μέσα από τη δουλειά του, και όσα αυτή πραγματεύεται, άφησε το στίγμα του στο Λος Άντζελες και όχι μόνο.
Ποιός ήταν όμως;
Γεννήθηκε το 1954 σε ένα προάστιο του Ντιτρόιτ. Μεγαλωμένος από έναν πατέρα συντηρητή και μια μητέρα μάγειρα, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί την ανατρεπτική πορεία που θα διέγραφε στο χώρο της τέχνης.
Στα 22 του χρόνια αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και έπειτα μετακόμισε στην Καλιφόρνια, για να σπουδάσει τέχνη στο Ινστιτούτο Τέχνης της Καλιφόρνια. Το 1976, πήρε το μεταπτυχιακό του, έχοντας διδαχτεί από πολύ σπουδαίους ανθρώπους του χώρου.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, ίδρυσε τη μπάντα Destroy All Monsters και ήταν αναμεμειγμένος στα μουσικά δρώμενα της πόλης.
Γιατί χαρακτηρίστηκε ως “game changer”;
Ένα μέρος της συνεισφοράς του στην τέχνη, ήταν το γεγονός ότι προσπάθησε να ξεπεράσει τα όρια δημιουργώντας εγκαταστάσεις οι οποίες μέχρι τότε ήταν ανατρεπτικές αλλά και απείθαρχες για τους χώρους στους οποίους τις εγκαθιστούσε.
Το έργο του δεν περιορίστηκε ποτέ σε μια μοναδική μορφή τέχνης. Ο Κέλι αξιοποίησε κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας πολλαπλά μέσα έκφρασης, περιλαμβανομένων της γλυπτικής, της ζωγραφικής, της χρήσης βίντεο, κτλ.
Κατά τη δεκαετία του ’80, έγινε γνωστός για τη χρήση υλικών όπως κουβέρτες, κούκλες από ύφασμα και άλλα παιχνίδια. Το “More Hours of Love, That Can Ever Be Repaid” το 1987, χαρακτηριζόταν από ένα χάος από κούκλες, ζώα και κουβέρτες, διασκορπισμένα σε έναν καμβά τα οποία με έναν τρόπο απεικόνιζαν μια πλασματική παιδική σκηνή.
Tα γεμιστά ζώα, που έγιναν το σήμα κατατεθέν του Κέλι, έφερναν συναισθήματα απώλειας και κάποιο είδος θλίψης. Δημιουργώντας μια αφηρημένη εικόνα από τη συσσώρευση απλών παιχνιδιών και κουβερτών, σπρώχνει τη χαμηλή κουλτούρα ενάντια στην υψηλή τέχνη και δημιουργεί μια επίθεση στην εδραιωμένη αισθητική της ζωγραφικής του 20ου αιώνα.
Ο επίλογος
To 2012, στα 57 του χρόνια, ο Μάικ Κέλι αυτοκτονεί προκαλώντας ασφυξία στον εαυτό του. Οι φίλοι του αναφέρονται στην αυτοκτονία ως αποτέλεσμα μιας σοβαρής κατάθλιψης. Ο καλλιτεχνικός κόσμος κλονίζεται, παρ’ όλο που όλοι αναγνώριζαν τη σκοτεινή πλευρά που τον ωθούσε στην δημιουργία των έργων του.
Την περίοδο 2013-2014, το ΜοΜΑ (Museum of Modern Art), διοργανώνει μια από τις μεγαλύτερες εκθέσεις προς τιμήν του. Η έκθεση καταλαμβάνει ολόκληρο το μουσείο και εκεί εκτίθενται πάνω από 200 έργα του.
“I still think the social function of art is that kind of negative aesthetic. Otherwise there’s no social function for it.” -Mike Kelley
(“Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η λειτουργία της τέχνης στην κοινωνία είναι αυτή η αρνητική αισθητική. Διαφορετικά, δεν υπάρχει κοινωνική λειτουργία για αυτήν.” –Μάικ Κέλι)