Δανάη ΜπασαντήMια προσπάθεια να προσεγγίσουμε τη σύγχρονη ελληνική τέχνη μέσα από μια επίσκεψη στην Εθνική Πινακοθήκη!
Όταν ταξιδεύουμε σε πόλεις του εξωτερικού, ανάμεσα στα αξιοθέατα που θα επισκεφτούμε, σχεδόν πάντα περιλαμβάνεται ένα μεγάλο μουσείο ή μια επίσκεψη στην Εθνική Πινακοθήκη για να δούμε από κοντά έναν Καραβάτζιο, έναν Ντα Βίντσι, έναν Βαν Γκογκ ή έναν Νταλί. Ακόμα κι αν δεν είμαστε ιδιαίτερα φιλότεχνοι, έχουμε ακούσει γι’ αυτούς τους καλλιτέχνες και ενδέχεται να αναγνωρίζουμε κάποια έργα τους!
Ωστόσο δεν συμβαίνει το ίδιο στην περίπτωση της ελληνικής τέχνης.
Αν εξαιρέσουμε τα διεθνή best sellers μας, όπως η Ακρόπολη και τα αρχαία μνημεία, δεν φαίνεται να έχουμε την ανάλογη εξοικείωση με τη σύγχρονη ελληνική τέχνη. Ίσως αυτό να οφείλεται στη μικρή προβολή και αναφορά που υπάρχει, έστω με εμπορικούς όρους, για σπουδαίους Έλληνες καλλιτέχνες, σε κινηματογραφικές ταινίες, ψηφιακά αφιερώματα και εκδόσεις.
Ας αναλογιστούμε την φήμη που έχει προσφέρει η αστυνομική λογοτεχνία του Νταν Μπράουν σε έργα τέχνης και σε τόπους που σχετίζονται με αυτά όπως τα μουσεία. 
Στην Εθνική Πινακοθήκη συναντάμε τρεις πίνακες του 16ου αιώνα, του δικού μας Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, γνωστού παγκοσμίως ως Ελ Γκρέκο. Η ζωή και το ταξίδι του από την Κρήτη στην Ιταλία και μετέπειτα η εγκατάστασή του στην Ισπανία προβλήθηκαν στην εξαιρετική ταινία του Γιάννη Σμαραγδή. Ο σκηνοθέτης από τη κινηματογραφική σκοπιά του αποκάλυψε στοιχεία της χαρισματικής προσωπικότητας του Κρητικού καλλιτέχνη. 
Η επίσκεψη στην Εθνική Πινακοθήκη είναι μια βουτιά στο κόσμο της ελληνικής τέχνης.
Μέσα από τα εικαστικά έργα αντλούμε φως, χρώματα και φόρμες που συνθέτουν την πολιτισμική μας ταυτότητα.
1. Γεώργιος Ιακωβίδης, Τα πρώτα βήματα (1892). 2. Νίκος Λύτρας, Το ψάθινο καπέλλο (π. 1925), 3. Γιάννης Μόραλης, Επιτύμβια σύνθεση Γ(1958 – 1963)
Οι παιδικές μας μνήμες σε ένα πίνακα του Γεώργιου Ιακωβίδη. Τα καλοκαίρια μας στο νησί σε ένα πίνακα του Νικολάου Λύτρα. Ο έρωτας και ο θάνατος στις επιτύμβιες συνθέσεις του Γιάννη Μόραλη.
Αποθέωση του Αθανάσιου Διάκου, (πριν το 1933)
Κάτι όμως μπορεί να μας τραβήξει τη προσοχή και να σταθούμε αρκετή ώρα να το παρατηρούμε. Πιθανών ο αινιγματικός πίνακας «Ο ποιητής και η μούσα» (1938) του σουρεαλιστή Νίκου Εγγονόπουλου. Ή ο μεγάλων διαστάσεων, εμβληματικός πίνακας του Κωνσταντίνου Παρθένη, «Αποθέωση του Αθανάσιου Διάκου» (πριν το 1933).
Οι μόνιμες συλλογές της ελληνικής ζωγραφικής και γλυπτικής του 19ου και του 20ού αιώνα εκτίθενται σε δύο ιστορικά κτήρια του 1900, που κάποτε ήταν βασιλικοί στάβλοι, στο καταπράσινο Άλσος Στρατού, στο Γουδί. Τον περιβάλλοντα χώρο των 6,5 στρεμμάτων κοσμούν μοντέρνα γλυπτά Ελλήνων καλλιτεχνών.
Ο πλουραλισμός θεμάτων και καλλιτεχνικών τάσεων στα έργα της Πινακοθήκης δημιουργεί μια ζωηρή παλέτα συναισθημάτων και εικόνων στον επισκέπτη.
Οι πίνακες είναι τα παράθυρα που μας επιτρέπουν να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο σύμπαν της σύγχρονης ελληνικής τέχνης.