«Ως πού θα φτάσει όλο αυτό;». «Πώς να το αποφύγω;». Αυτοκαταπίεση και ανακύκλωση συγκεκριμένων καταστάσεων… Πάντα οι ίδιες, μικρές και καθημερινές λούπες.
Οι φορές εκείνες που όλα γίνονται δυσάρεστα και φαίνονται ανυπόφορα, οι φορές εκείνες συγκλίνουν σε μια και μοναδική τομή: αυτοκαταπίεση και ανακύκλωση καταστάσεων, φαίνονται δύσκολες να τις ακουμπήσεις στην αρχή. Αλλά κάθε αρχή και δύσκολη που λένε και όχι άδικα.
Μιας και ό,τι αφορά τους ανθρώπους, όσο αποκλίνον και να δείχνει, μπορεί να αναχθεί σε μια κοινή μήτρα, ρίζα (όπως βολεύει τον καθένα να το βλέπει), στο παρόν άρθρο θα ήθελα να δώσω στην αυτοκαταπίεση την υπόσταση των επιλογών που δεν απορρέουν από εμάς τους ίδιους.
Η αυτοκαταπίεση
Άρα ξεκινάμε από την ανάγκη μας να ικανοποιήσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και καταλήγουμε σε μια μιζέρια που εσφαλμένα νιώθουμε ότι θα αντιληφθούν τα πρόσωπα του ενδιαφέροντος μας ότι είναι η προσφορά μας σε αυτούς.
Η μιζέρια αυτή φέρνει γρήγορα μια γκρίνια. «Μα καλά τι άλλο να κάνω για σένα πια; Δε σου αρκούν οι επιλογές που κάνω με βάση τα γούστα σου;».
Ναι, δυστυχώς δε λέμε αυτό. Λέμε άστοχα πράγματα πάνω στα νεύρα μας, αλλά η πραγματική ερώτηση είναι αυτή και κρύβεται επιτυχώς πίσω από μύριες προσβολές, που απευθύνουμε πάνω στα νεύρα μας.
Και πάμε τώρα στην ανακύκλωση
Δεν είναι ότι απλά κρύβουμε την πραγματική ερώτηση εγωιστικά, ενώ την ξέρουμε. Μας διαφεύγει και εμάς και μας ταλανίζουν σκέψεις των οποίων το περιεχόμενο δεν μας είναι ορατό.
Άρα εν αγνοία μας διαιωνίζουμε το ανεξερεύνητο πρόβλημα. Δίνουμε τροφή στις ασυνείδητές μας ενορμήσεις και φαντασιώσεις να συνεχίσουν να μας κυριεύουν υπαγορεύοντας μας, πως να συνεχίζουμε τις ίδιες καταστάσεις και να χτίζουμε νέες παρόμοιες. Λούπες, λοιπόν, και ανακύκλωση.
Ίσως όλα αυτά να φαντάζουν άλυτα και να φαίνονται βαρύγδουπα, μα στην ουσία είναι απλές και κάτω από τη μύτη μας οι λύσεις. Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε κάποιες φορές είναι λίγος χρόνος να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας και να αντέξουμε αυτό που θα δούμε γύρω από την αυτοκαταπίεση και ανακύκλωση καταστάσεων.