Όσοι δεν ξέρουν πού πηγαίνουν δε χάθηκαν ποτέ

Πόσες και πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί τί θα φέρει το μακρινό μέλλον;

Το μέλλον που εμείς θα δομήσουμε αρνούμενοι να αφήσουμε τη τύχη μας στη μοίρα… Από τότε που ήμασταν παιδιά τολμούσαμε να φανταστούμε τον μελλοντικό εαυτό μας. Έναν εαυτό που μάθαμε να σιγοχτίζουμε μέσα από κάθε νέα παράσταση.

Πόσα θέλω και πόσα διαφορετικά πλάνα ήρθαν να καλύψουν τις ατέλειωτες επιθυμίες…

Μικρή η ζωή για να προλάβεις να δοκιμάσεις τόσα πολλά. Για να κορέστεις έστω και λίγο από αυτό το αχόρταγο συναίσθημα για κατάκτηση.  Κατάκτηση βέβαια τίνος πράγματος; Της ζωής; Των πολλαπλών θέλω σου; Του κόσμου ολόκληρου;

Ο κόσμος είναι απέραντος και τα θέλω μοιάζουν να μην τελειώνουν ποτέ. Αντιθέτως πολλαπλασιάζονται με ρυθμούς γρηγορότερους από την ίδια τη ζωή. Και σε συνεπαίρνουν αποσπώντας σε πολλές φορές από τον στόχο σου. Τον αρχικό στόχο.

Ήταν, όμως, πράγματι ο αρχικός στόχος σωστός;

Αυτός που σε εξέφραζε σε εκείνη την εικόνα του εαυτού που είχες τότε, πιστεύοντας, ότι θα σε φέρει πιο κοντά στην πολυπόθητη επιτυχία; Μπορεί και ναι. Για τότε μπορεί όντως να σε εξέφραζε, δεν είναι περίεργο όμως να έπαψε να δημιουργεί την ίδια πληρότητα που προκαλούσε στο τότε. Άλλαξες και εσύ όπως αλλάζει ολόκληρος ο κόσμος.

Τα πάντα τριγύρω αλλάζουν κι ας επιμένουμε να λέμε ότι όλα αλλάζουν κι όλα μένουν ίδια την ίδια στιγμή.

Τίποτα δεν είναι ίδιο αν το κοιτάξεις μερικά δευτερόλεπτα μόλις αργότερα.

Το ότι η αλλαγή είναι μικρή και χάνεται στο γυμνό μάτι δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Είναι κάπως δογματικό και διόλου ακριβές να μένουμε μόνο σε αυτά που βλέπουμε ή μάλλον σε αυτά που μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε με τις πέντε αισθήσεις μας.

Και ποιοι είναι τελικά αυτοί που δεν ξέρουν πού πηγαίνουν; Αυτοί που χάθηκαν στη διαδρομή μπερδεμένοι από τα πολλά θέλω, αδύναμοι να επιλέξουν, αφημένοι ίσως στις σειρήνες των επιθυμιών;

Ίσως και η ίδια η ερώτηση να σφάλλει. Άλλωστε περισσότερο δεν ενδιαφέρει το ποιος αλλά το τί, το τί απέγινε. Αδιάφορα τα πρόσωπα. Εσένα σε νοιάζει η περιγραφή ή μάλλον η κατάληξη για να απαντήσεις στο αν ξέρεις ή δεν ξέρεις πού πηγαίνεις. Η εμμονή στο αποτέλεσμα και στο αν χάθηκες στα μισά της διαδρομής.

Και το ερώτημα έρχεται να συμπληρώσει την αμφισβήτηση της κλειστοφοβικής ματιάς να δεις πέρα από τον κόσμο που έπλασες. Γιατί τον έπλασες στο κυνήγι εκείνου του στόχου. Και της φοβίας να μη χαθείς. Κι αν αναρωτιέσαι στο τώρα μπορείς και να χαρείς, γιατί η ματιά σου μπορεί να είναι τελικά περισσότερο διορατική απ’ όσο νόμισες.

Αν δεν ξέρεις και καταλαβαίνεις ότι δεν ξέρεις να ‘σαι ευτυχής που ξέφυγες απ’ το καλούπι της υποτιθέμενης αυτογνωσίας.

Γιατί ο δρόμος είναι πάντα ανοιχτός και απέραντος, τόσο απέραντος που για να χαθείς αρκεί μόνο να εγκλωβιστείς στη σκέψη που θα σε εμποδίσει να βαδίσεις.

Αν δεν είσαι σίγουρος απλά προχώρα, τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος, παρά μόνο να σε προλάβει η φθορά της δικής σου στασιμότητας, γιατί ο χρόνος ποτέ δεν σταματά.

Απλά προχώρα και κάπου θα βγεις.

Μόνο μην σταματήσεις.

Και μη φοβηθείς.

Αν δεν ξέρεις πού πηγαίνεις, απόλαυσέ το, δε θα χαθείς γιατί ο προορισμός σου θα είναι η διαδρομή, που πρώτος χαρτογράφησες.