Δανάη ΜπασαντήΜέχρι τη δεκαετία του ΄60 πίστευαν ότι οι γυναίκες δεν είναι ικανές να τρέξουν πάνω από δυόμισι χιλιόμετρα. Η Κάθριν Σουίτσερ τόλμησε να αποδείξει σε όλους ότι έκαναν λάθος.
Η Κάθριν Σουίτσερ στα 20 της χρόνια σπούδαζε δημοσιογραφία και αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο των Συρακουσών, στη πολιτεία της Νέας Υόρκης. Εκεί, ξεκίνησε να προπονείται άτυπα με μία ανδρική ομάδα, αφού δεν υπήρχε ομάδα γυναικών για τρέξιμο. Τότε, γνώρισε τον πενηντάχρονο προπονητή Άρνι Μπριγκς, βετεράνο μαραθωνοδρόμο, που συγκινήθηκε από τον ενθουσιασμό και την αφοσίωση της στο αγώνισμα του δρόμου.
Ο Άρνι συνήθιζε να διηγείται ιστορίες από τους διάσημους μαραθώνιους της Βοστόνης που συμμετείχε. Ένα βράδυ η Κάθριν, παρασυρμένη από την αφήγησή του, αποφάσισε να τρέξει κι αυτή στο μαραθώνιο. Ο προπονητής την επέπληξε λέγοντας πως καμιά γυναίκα δεν μπορεί να πάρει μέρος στο μαραθώνιο της Βοστόνης. Και επανέλαβε πως οι γυναίκες δεν έχουν την αντοχή για τέτοιες αποστάσεις.
«Τρέχω 10 μίλια κάθε βράδυ!» αντέτεινε η Κάθριν.
Αφού είδε, λοιπόν, την επιμονή της Κάθριν υποχώρησε και της υποσχέθηκε πως αν έτρεχε την απόσταση του μαραθώνιου στη προπόνηση, τότε θα την πήγαινε ο ίδιος στη Βοστόνη. Τρεις εβδομάδες πριν το μαραθώνιο η Κάθριν διένυσε τρέχοντας 31 μίλια και ο προπονητής της συμφώνησε να τρέξει στη Βοστόνη. 
Τον Απρίλιο του 1967 η Κάθριν Σουίτσερ εγγράφηκε στο μαραθώνιο της Βοστόνης ως Κ.Β. Σουίτσερ (K.V. Switzer) για να πάρει επίσημο αριθμό και έτσι δεν έγινε αντιληπτό στους διοργανωτές το φύλο της. Ήταν μέχρι τότε αδιανόητο να συμμετάσχει γυναίκα σε ένα αγώνα δρόμου, που για 71 χρόνια έτρεχαν μόνο άνδρες.
Την ημέρα του μαραθωνίου έκανε πολύ κρύο και όλοι φορούσαν κασκόλ, σκουφιά και μακριές φόρμες. Έτσι, η Κάθριν κατάφερε να κρυφτεί μέσα στο πλήθος. Στην εκκίνηση κανείς δεν πρόσεξε το φύλλο της. Η Κάθριν έτρεχε με τον προπονητή της και το σύντροφο της, τον Τομ Μίλερ.
Κατά τη διάρκεια της κούρσας ένα λεωφορείο πλησίασε τους δρομείς. Ο υπεύθυνος του αγώνα Τζογκ Σεμπλ μόλις αντιλήφθηκε ότι μια γυναίκα έτρεχε ανάμεσα στους δρομείς, βγήκε από το λεωφορείο και έτρεξε πίσω της. Την άρπαξε από τον ώμο και φώναξε:
«Εξαφανίσου από τον αγώνα μου και δώσε πίσω αυτούς τους αριθμούς!»
Έξαλλος την τραβούσε και προσπαθούσε να της βγάλει τους αριθμούς της. Η Κάθριν τρόμαξε, αλλά συνέχισε να τρέχει. Τότε εμφανίστηκε ο σύντροφός της, ο Τομ και απώθησε το Τζογκ Σεμπλ που την κυνηγούσε, ρίχνοντας τον στο έδαφος. Ο προπονητής της, της φώναξε «Τρέξε πολύ γρήγορα!» και εκείνη επιτάχυνε. 
Όλα αυτά έγιναν δίπλα στο όχημα των δημοσιογράφων. Οι φωτογράφοι και οι ρεπόρτερ την ακολούθησαν και κατέγραψαν το σκηνικό που έμεινε στην ιστορία. Κάποιοι βγήκαν από το όχημα και τη ρωτούσαν:
«Τι προσπαθείς να αποδείξεις;» και «Πότε πρόκειται να σταματήσεις;».
Η Κάθριν δεν σταμάτησε. Ήξερε ότι αν τα παρατούσε εκείνη τη στιγμή θα επιβεβαίωνε όλους αυτούς που υποστήριζαν ότι οι γυναίκες δεν έχουν θέση στο μαραθώνιο. Η ίδια κατάφερε να φτάσει στη γραμμή τερματισμού με χρόνο 4 ώρες και 20 λεπτά.
Πέρασαν πέντε χρόνια για να αναγνωριστεί επίσημα, το 1972, το δικαίωμα στις γυναίκες να συμμετέχουν στο μαραθώνιο. 
Η μεγάλη νίκη της Κάθριν ήρθε το 1974 στο μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, όπου βγήκε πρώτη με χρόνο 2 ώρες και 51 λεπτά.
Ο μαραθώνιος δρόμος είναι ένα αγώνισμα που εκτός από τη φυσική μυϊκή δύναμη χρειάζεται υπομονή, κουράγιο, χαρακτήρα, συνέπεια και ψυχικό σθένος. Η Κάθριν Σουίτσερ (Kathrine Switzer) όχι μόνο κατάφερε να ζήσει το όνειρο της, αλλά άνοιξε και το δρόμο στο γυναικείο αθλητισμό καταρρίπτοντας ταμπού και προκαταλήψεις αιώνων.