Γεωργία ΜανλήΜια λέξη με ιδιαίτερα αρνητικό στίγμα γι’ αυτούς που γνωρίζουν τι είναι αυτή η ξενόφερτη κουλτούρα, που παραπέμπει σε ακροδεξιές οργανώσεις, νεοναζιστικές αντιλήψεις και ρατσιστικές συμπεριφορές.
Ιδίως αν έχεις δει την ταινία “This is England” τότε σίγουρα είσαι ολίγον τι πιο ψαγμένος και έχεις μια πιο διευρυμένη εικόνα γι αυτή την εκκεντρική κάστα ατόμων που συντάραξε τη γενιά του ’60. Όμως ακόμα και αν δεν έχεις ιδέα περί τίνος πρόκειται, τότε αυτό το άρθρο είναι σίγουρα η ιδανική ευκαιρία σου να κατατοπιστείς γι’ αυτήν την ιδιάζουσα κουλτούρα, που ονομάζεται Σκίνχεντ (Skinhead) και την ιστορία της.
Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα με τη σειρά…
Η κουλτούρα των skinhead ως μια περίεργη κοινωνική ομάδα με ιδιαίτερα γούστα και ριζοσπαστικά ενδιαφέροντα, ξεπήδησε στην Αγγλία στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και αποτέλεσε το αποτέλεσμα ποικίλων αλλαγών στη βρετανική κουλτούρα και κοινωνία.
Το κίνημα των Μοντς, που έπειτα εξελίχθηκε και έγινε αρκετά δημοφιλές στη βρετανική νεολαία, είχε αρχίσει σταδιακά να διακρίνεται σε διάφορα επιμέρους κομμάτια.
Από τη μία ήταν οι Μοντς της μεσαίας τάξης, οι οποίοι είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράζουν τα τελευταία «μοντελάκια» από την Carnaby Street και να κυκλοφορούν με trendy κουρέματα και από την άλλη υπήρχαν αυτοί της εργατικής τάξης, για τους οποίους φυσικά αυτό το lifestyle ήταν οικονομικά ανέφικτο.
Ήταν άμεσο επακόλουθο, η συμμετοχή και οι δράσεις των μελών της εργατικής τάξης να περιθωριοποιηθούν σε μια κοινωνία τόσο βαθιά καταναλωτική. Αυτό, λοιπόν, οδήγησε στην εμφάνιση των “Χαρντ Μοντς”, οι οποίοι προφανώς και δεν περνούσαν απαρατήρητοι: Κοντοκουρεμένα κεφάλια, στενά τζιν, τιράντες και εργατικές αρβύλες ήταν μερικά από τα στοιχεία της εμφάνισης τους, που έκαναν την παρουσία τους έντονα αισθητή.
Αυτό το στιλ, που ήταν βασισμένο στη τυπική εικόνα των Βρετανών εργατών, τους διαχώριζε από τους παλιούς Μοντς και τους χίπηδες της μεσαίας τάξης της γενιάς τους. Οι Χαρντ Μοντς, θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν μια ακραία και συνειδητή απόπειρα των νέων της εργατικής τάξης να δώσουν φωνή, σάρκα και οστά στο πρόβλημα της υπονόμευσης τους στα πλαίσια μιας ταξικά δομημένης κοινωνίας.
Την ίδια περίοδο, έχουμε και την έλευση των μεταναστών Τζαμαϊκανών στο Λονδίνο, που έφεραν μαζί τους τη Τζαμαϊκανή κουλτούρα των Rude boys, της Ρέγγε και του Σκα. Πολλοί από αυτούς πήγαν να δουλέψουν στις προβλήτες του Λονδίνου και ζούσαν στις κοινότητες της εργατικής τάξης, στο East End.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι ντόπιοι Χαρντ Μοντς να αναμιχθούν με τους Τζαμαϊκανούς Rude boys, να ανταλλάξουν τρόπους συμπεριφοράς, αργκό λεξιλόγιο και γενικότερα στοιχεία από τις κουλτούρες τους.
Μέσα από αυτό το συνονθύλευμα κοινωνικών ομάδων ήρθαν στο προσκήνιο οι Σκίνχεντ, μια υποκουλτούρα με πολυφυλετικά χαρακτηριστικά και εργατικά ιδεώδη, οι οποία εξέφραζε μια σαφώς επιθετική και δηκτική στάση απέναντι σε κάθε μορφή του κατεστημένου, όπως στην αστυνομία, στην κυβέρνηση, αλλά και σε κάθε μεγαλο-αφεντικό.
Αυτή η κουλτούρα επικράτησε στη βρετανική νεολαία για πολύ λίγο, φτάνοντας στο απόγειο το 1969 και σβήνοντας σχεδόν στις αρχές του 1970 ανάμεσα στο ξέσπασμα της εσωτερικής βίας και την υστερία των μίντια.
Ωστόσο, η παρακμή αυτή φαινόταν να ‘ναι παροδική καθώς στα τέλη της δεκαετίας του ’70 οι Σκίνχεντ έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους διεθνώς, στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Δυστυχώς, η επανεμφάνιση του κινήματος στη Βρετανία σημαδεύτηκε από μια θεμελιώδη πολιτική στροφή.
Οι Σκίνχεντ άρχισαν να συνδέονται έντονα με το ανερχόμενο πανκ κίνημα και επομένως, αποτελούσαν εύκολη λεία για στρατολόγηση και χειραγώγηση από ακροδεξιές οργανώσεις, όπως το Εθνικό Μέτωπο και το πιο ακραίο Βρετανικό Κίνημα. Έτσι, φασιστικές παρατάξεις υποβοηθούμενες από τα μίντια δημιούργησαν ένα άκρως ρατσιστικό και ακραία δογματικό προφίλ της νέας κουλτούρας των Skinheads.
Ωστόσο, το καίριο ερώτημα είναι το εξής:
Πώς, όμως, κατέληξε να είναι σήμερα, αυτή η ιδιάζουσα υποκουλτούρα η οποία μεταβλήθηκε από πολυφυλετική σε έντονα ρατσιστική-ναζιστική μέσα στο πέρασμα των χρόνων;
Σήμερα, αυτή η εμβληματική μειοψηφία των σκίνχεντ συνεχίζει να υπάρχει διεθνώς ως νεολαιίστικη υποκουλτούρα. Πολλοί από αυτούς εξακολουθούν και διατηρούν ακόμα τα ρατσιστικά κατάλοιπα του παρελθόντος, ωστόσο έχουν περιθωριοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό.
Χάρη στις δράσεις συνειδητοποιημένων αντιφασιστών, μεγάλες φασιστικές συναυλίες έχουν αποτραπεί, μαγαζιά που διακινούσαν μουσική ναζί έχουν δεχτεί επιθέσεις και ολόκληρη η κοινότητα των ναζί Σκίνχεντ έχει οδηγηθεί στην αφάνεια.
Μέχρι σήμερα στη Βρετανία, οι ναζί Σκίνχεντ δραστηριοποιούνται και οργανώνουν τις συναυλίες τους στα κρυφά και νοικιάζουν χώρους με ψεύτικα ονόματα.