Σταύρος ΓεννίτσαρηςΤο «Ίσως την επόμενη φορά» είναι μια ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται στη σύγχρονη Αθήνα σε ένα περιβάλλον που νοσεί από την απομάγευση των πάντων. Μία ιστορία για τους εραστές του σήμερα που είναι ανίκανοι να παραδοθούν στον έρωτα.
Οι βασικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας, ο Πέτρος και η Βασιλική, γνωρίζονται τυχαία, σχεδόν κινηματογραφικά. Ο έρωτας τους θα μπορούσε να είναι από αυτούς που όλο και πιο σπάνια συναντάς στις μέρες μας, αλλά μην ξεχνάμε πως η ιστορία λαμβάνει χώρα στο σήμερα.
Ο συγγραφέας Πέτρος βλέπει την Βασιλική να διαβάζει το τελευταίο του, όχι τόσο πετυχημένο βιβλίο στην απέναντι αποβάθρα του μετρό. Εκείνη τη στιγμή, η Βασιλική φαντάζει για τον Πέτρο ως η γυναικεία φαντασίωση κάθε συγγραφέα, η ιδανική αναγνώστρια. Παρατάει ό τι κάνει, τρέχει, την ακολουθεί, γνωρίζονται και μία ερωτική ιστορία ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς. Στο τέλος, μία αστεία παρεξήγηση είναι αρκετή για να προσγειώσει απότομα και με θόρυβο μία σχέση μεταξύ ανθρώπων που δεν ήταν διατεθειμένοι να κρατήσουν τον έρωτα τους.
Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης αφηγείται σε τρίτο πρόσωπο την ίδια ιστορία από την πλευρά και των δύο πρωταγωνιστών της. Στο πρώτο μισό του βιβλίου, η οπτική του Πέτρου, οι αρσενικές σκέψεις, αναστολές και επιθυμίες. Στο δεύτερο μισό, η θηλυκή οπτική της ίδιας ακριβώς ιστορίας, από την πλευρά της Βασιλικής, όπου ο συγγραφέας βρίσκει πιο κατάλληλη για να εκφράσει βαθύτερες σκέψεις για τις ερωτικές σχέσεις. Η ίδια ιστορία, που όμως, σε διαφορετικά σημεία είναι μία ιστορία πότε ταυτόσημη, πότε παράλληλη και πότε αισθητά διαφορετική.
Η αφήγηση κυλάει γρήγορα και με ρυθμό, κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Αξιοσημείωτη η ερωτική σκηνή, όπου ο συγγραφέας καταφέρνει να αποδώσει τις πιο πρόστυχες σκέψεις των πρωταγωνιστών, την καύλα και την ένταση του σεξ, χωρίς να καταφύγει στη χρήση «μη αποδεκτών» λέξεων.
Κυρίαρχο θέμα του βιβλίου είναι η ερωτική σχέση μεταξύ των πρωταγωνιστών, αλλά δεν λείπει το εύστοχο, πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο που δίνει βάθος στην ιστορία και η έμμεση κριτική στους δήθεν φιλελεύθερους προοδευτικούς που έχουν βαθιά συντηρητικές απόψεις σε θεμελιώδη, σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα.
Το βασικό ερώτημα που θέτει ο συγγραφέας αφορά την ικανότητα του ανθρώπου να ζήσει τον έρωτα και να αφήσει μία ερωτική ιστορία να εξελιχθεί.
Γιατί οι άνθρωποι δεν αφήνουν τον έρωτα στην τύχη; Ο έρωτας δεν θέλει στρατηγικές, τακτικές και δευτερότριτες σκέψεις. Θέλει δόσιμο και ανθρώπους που αφήνονται στο παιχνίδι του, που παίζουν το παιχνίδι σαν τρελοί και ενάντια στην κοινή λογική.
Γιατί επιλέγουμε τη συνειδητή μοναχικότητα; Τι άλλο είναι αυτή η επιλογή, παρά μια αυτοτιμωρία, μια καταδίκη στη μοναξιά χωρίς αναστολή;
Η Βασιλική κάπου διάβασε ότι η μοναχικότητα είναι μία παθητική μορφή εγωισμού· άπαξ και περάσει κανείς ένα σημείο αποκλειστικής συναναστροφής με τον εαυτό του δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής. Όταν ξεχνάει κανείς πως είναι να ζεις με τους άλλους, μαθαίνει να τους αποφεύγει.
Έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο, που έχουμε ξεχάσει να μοιραζόμαστε τη ζωή με τον άλλον, δεν έχουμε την ικανότητα να κρατήσουμε τον έρωτα στη ζωή μας γιατί πάντα υπερτερεί ο εγωισμός και η ανικανότητα να δώσουμε χώρο, χρόνο και κομμάτι από την καθημερινότητα μας στον άλλον, ξέρουμε να κάνουμε σεξ και όχι έρωτα γιατί ξεχάσαμε ή δε μάθαμε ποτέ τη διαφορά τους και τελικά ξέρουμε να κάνουμε μόνο σχέδια και όχι όνειρα.
Μέχρι που μπορεί να φτάσει μία ερωτική σχέση σε έναν κόσμο που ο ρομαντισμός αργοπεθαίνει και η απομάγευση κυριαρχεί;
Πόσοι είναι ικανοί να διεκδικήσουν, έστω και μία ιδέα αγάπης; Μήπως δεν την χρειάζονται όλοι πια; Μήπως για τους περισσότερους η ζωή παραμένει ζωή και χωρίς αυτήν; Μήπως για τους περισσότερους δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας επιπλέον, αχρείαστος μπελάς;
Και τελικά, πόσοι είναι αυτοί που πεθαίνουν για να πεθάνουν από έρωτα;