Χρήστος ΦερούσηςΟι Greta Van Fleet κρατούν το Rock ‘n’ Roll ζωντανό.
Είναι τέσσερις πιτσιρικάδες, από μια μικρή πόλη του Michigan, που παίζουν κάτι που μόνο ως 70’s Rock ‘n’ Roll θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Και όταν λέω πιτσιρικάδες, το εννοώ. Οι δίδυμοι Josh (φωνητικά) και Jake (κιθάρες) Kiszka μόλις πάτησαν τα 22, ενώ ο μικρότερος αδερφός τους Sam (μπάσο/πλήκτρα) με τον Danny Wagner (ντραμς) ακόμα δεν μπορούν να αγοράσουν νόμιμα αλκοόλ, όντας μόλις 19 χρονών.
Τι κάνει, λοιπόν, αυτά τα παιδαρέλια άξια μελέτης; Ακούγοντας τα πρώτα τους Eps, Black Smoke Rising και From The Fires, οποιοσδήποτε θα μπερδευόταν, νομίζοντας πως είναι ακόμα στην μόδα οι καμπάνες, τα ανοιχτά μέχρι τον αφαλό πουκάμισα, τα peace signs και το χόρτο. Πολλοί, τους έχουν συγκρίνει με πρώιμους Led Zeppelin, τότε που τα κομμάτια τους ήταν πιο χορευτικά. Ακόμα και ο ίδιος ο Robert Plant, έχει χαρακτηρίσει τον Josh Kiszka ως ‘’Beautiful little singer’’. Κι αν αυτό δεν είναι η υψηλότερη μορφή επαίνου, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Ας μιλήσουμε τώρα για τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Είναι οι Greta Van Fleet οι συνεχιστές του κλασσικού 70’s Hard Rock, ή μια απλή κόπια; Δεν χρειάζεται να είσαι κανένας ειδήμονας, για να καταλάβεις πως η φωνή όπως και η live εμφάνιση του μικρού (ναι, μπορώ να τον λέω μικρό) έχει επηρεαστεί από τον μέγιστο τραγουδιστή. Και ναι, το riff απ’ το Highway Tune μοιάζει επικίνδυνα με το The Rover των Zeppelin. Αλλά, στο τέλος της μέρας, είναι τόσο κακό αυτό;
Όχι. Όχι, δεν είναι. Αν έχεις καταπιαστεί ποτέ με την μουσική, κατά πάσα πιθανότητα, το έκανες επειδή άκουσες κάτι που σε στιγμάτισε. Οι πρώτες επιρροές σου εντυπώνονται στο υποσυνείδητό σου, και σαν όνειρα στις 3 το βράδυ, ξεπετάγονται χωρίς να το θέλεις.
Αυτό, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αντιγράφεις κάποιον. Μην ξεχνάμε πως ούτε ο Plant γέννησε το συγκεκριμένο στυλ. Ακόμα και ο ίδιος έχει πάρει στοιχεία απ τους προκατόχους του Wilson Pickett και Otis Redding. Η πικρή αλήθεια, είναι πως πλέον, σαν γενιά, έχουμε χάσει τον στόμφο που πήγαινε χέρι-χέρι με την τότε σκηνή. Το να παίζεις κάτι που σε κ@υλώνει, και μάλιστα, να το κάνεις σωστά, θα έπρεπε να είναι άξιο θαυμασμού και όχι ψευτό-παντογνωστικής κριτικής. Στην τελική, αν είναι να αντιγράψεις κάποιον, ας είναι οι Led Zeppelin διάολε!
Όμως οι Greta Van Fleet δεν επηρεάστηκαν μόνο από τους θεούς. Τα αδέρφια Kiszka μεγάλωσαν ακούγοντας τους δίσκους των γονιών τους. Βινύλια των Hendrix, Clapton, Stones και Kansas έπαιζαν πάντα στο σπίτι. Ο Jake ξεκίνησε να παίζει κιθάρα στα 3(!) του, θέλοντας να παίξει ό,τι και ο πατέρας του. Φαίνεται πως η Blues και το Hard Rock αποτελεί μέρος του γενετικού τους κώδικα.
Το όνομα Greta Van Fleet, προέρχεται από τον πρώτο drummer της μπάντας, Kyle Hauck. Όταν η μπάντα ετοιμαζόταν για το πρώτο της live, στην μικρή πόλη του Frankenmuth, από την οποία κατάγονται, δεν είχαν ακόμα όνομα. Μέσα στον ιδεοκαταιγισμό, ο Kyle, ανακοίνωσε πως έπρεπε να φύγει για να βοηθήσει την κυρία Gretna Van Fleet να κόψει κάτι ξύλα. Τότε ήταν που ο Josh Kiszka αποφάσισε πως αυτό θα ήταν το όνομα της μπάντας, χωρίς το –n.
Έχοντας ήδη στο δυναμικό τους 2 νούμερο ένα hits στο Billboard στη κατηγορία Mainstream Rock (Highway Tune και Safari Song), sold out εμφανίσεις στα μεγαλύτερα stages (Download Festival, O2 Arena και Coachella) και τιμητική θέση στο ετήσιο party του Elton John για τα Oscar, ο κόσμος φαίνεται να ανήκει στους Greta Van Fleet. Ο τελευταίος μάλιστα, τους χαρακτήρισε ως ‘’Το καλύτερο Rock ‘n’ Roll που έχω ακούσει τα τελευταία 20 χρόνια.
Προσωπικά, έχω ακούσει το From The Fires τουλάχιστον 10 φορές τις τελευταίες δύο μέρες. Είναι σαν να ακούω μουσική για πρώτη φορά και πάλι. Οι μελωδίες είναι νοσταλγικές, και ταυτόχρονα, μοντέρνες, αφού κάτι αντίστοιχο έχει να παιχτεί τουλάχιστον 30 χρόνια. Όλοι λάμπουν μέσα στα κομμάτια, και είναι όλοι παιχτάρες.
Οι ρυθμικές κιθάρες και τα solo του Jake δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν απ τον Page και τον Hendrix. Το μπάσο του Sam ξεφεύγει απ την πεπατημένη και κάνει αισθητή την παρουσία του δίνοντας βάρος και βάθος στο μουσικό τους χαλί. Ο Danny πίσω απ το κίτ κάνει τον Bonham και τον Moon να χαμογελάνε από εκεί ψηλά, χαρίζοντας μια ζωτικότητα στα είδη γεμάτα νεύρο κομμάτια τους. Και τέλος, ο Josh είναι απλά απίστευτος. Πιάνει νότες που δεν θα έπρεπε και το ‘’YEAH’’ στο τέλος του Black Smoke Rising σε κάνει να ανατριχιάζεις.
Ας ελπίσουμε πως αυτοί οι τέσσερις χίπηδες από το Michigan, που προτιμούν τις βόλτες στα δάση από τα αχαλίνωτα party, ήρθαν για να μείνουν. Ας ελπίσουμε, πως θα συνεχίσουν τον καθαρό τρόπο ζωής που μέχρι τώρα ακολουθούν, αφού, τα μόνα χάπια που φαίνεται να κουμπώνουν, είναι κάτι πολυβιταμίνες. Και ας ελπίσουμε πως, το Rocκstar-ιλίκι δεν θα τους πάρει τα μυαλά.
Όπως λέει και ο ίδιος ο Jake Kiszka, «Δεν έχουμε περάσει ακόμα στην φάση του μαλάκα. Αυτά, είναι για το δεύτερο άλμπουμ.»