Ανδριάνα ΑργυροπούλουΟι άνθρωποι είναι χρώματα. Όχι δεν είναι κάποια φιλοσοφική ανακάλυψη, είναι απλώς μία άποψη για το πώς θα έπρεπε να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας ανάλογα με αυτό που εκπέμπουν.
Υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων που θα συναντήσουμε στη ζωή μας. Άλλοι θα σε σημαδέψουν με το πέρασμα τους και άλλοι θα είναι σαν να μην πέρασαν ποτέ. Είτε επειδή δεν νοιάστηκες να τους κρατήσεις, είτε επειδή αυτοί δεν νοιάστηκαν.
Όπως και να έχει, υπάρχει πάντα τρόπος να ξεχωρίζεις τους “καλούς” για εσένα, ακόμα και μέσα σε αυτή την πληθώρα από ανθρώπους. Ίσως σου ακουστεί περίεργο, αλλά οι άνθρωποι είναι σαν τα χρώματα. Άλλοτε φωτεινοί και αισιόδοξοι και άλλοτε σκοτεινοί και μίζεροι. Και σίγουρα έχεις συναντήσει και τις δύο κατηγορίες.
Κάποιοι από αυτούς σε έκαναν χαρούμενο, κάποιοι σε πλήγωσαν και κάποιοι θα σου έδωσαν ένα μάθημα. Αυτοί οι τελευταίοι, ίσως είναι και οι πιο σπουδαίοι στη ζωή του καθένα. Γιατί αυτοί θα μας βοηθήσουν να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους. Να βλέπουμε τα «χρώματα» τους, την αύρα που εκπέμπουν. Κι έτσι με τον καιρό, θα μάθουμε να διακρίνουμε καλύτερα τι άνθρωπο έχουμε απέναντι μας.
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι και τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Είναι πολλές οι φορές που ο χαρακτήρας κάποιου μας μπερδεύει και δεν ξέρουμε με τι άνθρωπο έχουμε να κάνουμε. Από την άλλη όμως, οι άνθρωποι έχουν χρώματα, σωστά; Αυτά τα «χρώματα» προέρχονται από τα συναισθήματα που κρύβουν μέσα τους.
Είμαι σίγουρη πως όλοι μας βλέπουμε τους «κίτρινους», «κόκκινους», «γαλάζιους» ανθρώπους. Τους χρωματιστούς. Εκείνους που χαμογελούν, που σου δίνουν θάρρος. Που είναι εκεί για εσένα. Και στα εύκολα και στα δύσκολα. Είναι εκεί για να σου δώσουν λίγο από το ουράνιο τόξο τους όταν έχεις χάσει κάθε ίχνος χρώματος. Εκείνους που σε κάνουν να πιστεύεις πως, πράγματι, η ζωή έχει χρώμα. Και σε πάνε ένα βήμα παραπέρα.
Όπως επίσης πιστεύω πως, μπορούμε να διακρίνουμε, τους «ασπρόμαυρους», τους«γκρι». Εκείνους που δεν έχουν διάθεση να αλλάξουν, να βοηθήσουν, που βρίσκουν κάτι αρνητικό σε όλα και δεν είναι εκεί για εσένα. Δεν τολμάνε, δεν κυνηγάνε αυτό που θέλουν. Μένουν στάσιμοι και παρασύρουν και εσένα σε αυτό.
Ποιος ξέρει γιατί στερήθηκαν το χρώμα τους ωστόσο; Μπορεί κάτι να άλλαξε τον τρόπο που σκέφτονται, που αντιμετωπίζουν τη ζωή. Κάτι που εσύ δεν έχεις τη δύναμη να το αλλάξεις. Ή μήπως την έχεις;
Πάρε ένα λεπτό και σκέψου… σε ποια κατηγορία θέλεις να ανήκεις;
Αν εσύ σκέφτεσαι «γκρι», τότε «γκρι» σε βλέπουν και οι άλλοι.
Και αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, ας αλλάξουμε τουλάχιστον τον εαυτό μας. Βρες τι χρώμα είσαι. Την αύρα που θέλεις να εκπέμπεις όταν όλα γύρω σου μοιάζουν… μαύρα. Χρειάζεσαι κάποιες κόκκινες, πράσινες, κίτρινες πινελιές. Δεν είναι στο χέρι μας το τι θα μας έρθει, αλλά είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε το πώς θα το αντιμετωπίσουμε. Είναι στο χέρι μας να χρωματίσουμε τις σκέψεις μας.
Όπως είπε και ο Νίκος Καζαντζάκης,
«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα… ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».