Δανάη ΖαχαρίουΤι συνέβη, άραγε, στην περίπτωση του Ντιάτλοφ;
Σε εποχές φόβου και αβεβαιότητας, όπου δημιουργούνται εικασίες χωρίς γεγονότα, γεννιούνται μύθοι και ιστορίες. Εδώ, θα μιλήσουμε για παράξενες ιστορίες που μας έρχονται από την Ρωσία του προηγούμενου αιώνα. Ιστορίες καταγεγραμμένες, που λόγω του αυστηρού ελέγχου και της λογοκρισίας που κυριαρχούσε τότε στην ΕΣΣΔ ήταν καλά κρυμμένες, μετά την πτώση του Σιδηρούν Παραπετάσματος, έρχονται στο φως, από τα βάθη των σοβιετικών αρχείων.
Χάρη σε μαρτυρίες και σε αρχεία που έπαψαν να είναι απόρρρητα, μπορούμε πλέον να βρούμε τις αλήθειες πίσω από τα ανεξήγητα μυστήρια της Ρωσίας.
Αυτοί οι φάκελοι μιλούν για παράξενα φαινόμενα, περίεργα πλάσματα και σκοτεινά συμβάντα. Μια από τις πιο περίπλοκες ιστορίες είναι για αυτό που έγινε γνωστό ως το ”περιστατικό του Ντιάτλοφ”. Τα μέλη μιας ομάδας έμπειρων πεζοπόρων, που πεζοπορούσαν στα βουνά, βρίσκονται όλοι νεκροί. Η σκηνή τους έχει σκιστεί από μέσα και τα σώματα τους είναι διασκορπισμένα. Κάποιοι είναι γυμνοί, κάποιοι δεν έχουν πρόσωπο και μια παρουσιάζει ίχνη ραδιενέργειας. Τι προκάλεσε, λοιπόν, τον θάνατό τους;
Αν και η απάντηση παραμένει ακόμα και σήμερα ένα μυστήριο, ας δούμε την ιστορία πιο αναλυτικά. Τον Ιανουάριο του 1959, οχτώ άντρες και δύο γυναίκες, ξεκινούν για μια χιονοδρομική αποστολή βαθιά στα Ουράλια Όρη, με αρχηγό τον Ιγκόρ Ντιάτλοφ, έναν εξαιρετικά έμπειρο αλπινιστή. Όλοι είναι φοιτητές ή έχουν πρόσφατα αποφοιτήσει.
Σκοπός τους, είναι να ανέβουν σε μια δύσκολη κορυφή, που λέγεται όρος Ορτόρτεν. Για να φτάσουν εκεί, ξεκίνησαν από το Πανεπιστήμιο τους στο Σβερντλόφσκ και ταξίδεψαν 640 χλμ βόρεια στην χιονισμένη ερημιά των βουνών.
Σύντομα, ένα μέλος της ομάδας, αφού αποχαιρετά έναν έναν τα υπόλοιπα μέλη, αναγκάζεται να εγκαταλείψει την αποστολή και να γυρίσει πίσω, καθώς λόγω ασθένειας, χρειαζόταν θεραπεία. Αυτός, ήταν και το μόνο μέλος της ομάδας που επέζησε. Εκείνη η στιγμή, θα ήταν η τελευταία φορά που θα τους έβλεπε ζωντανούς.
Οι εναπομείναντες, συνεχίζουν την πορεία τους. Παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και το δύσκολο έδαφος, σημειώνουν πρόοδο. Αρχίζει να νυχτώνει. Στήνουν την σκηνή τους και είναι έτοιμοι να ξεκουραστούν. Όμως, εκείνη την στιγμή, πρόκειται να γίνει κάτι φοβερό, που θα οδηγήσει όλη την ομάδα πεζοπόρων στον θάνατο…
Εκείνη τη φοβερή νύχτα, αυτόπτες μάρτυρες, που έτυχε να κάνουν και εκείνοι πεζοπορία περίπου 50 χλμ μακριά, αναφέρουν παράξενα φώτα στον ουρανό πάνω από τα βουνά, στα οποία είχε κατασκηνώσει για τη νύχτα η ομάδα. ”Ήταν σαν μπάλες φωτός που κινούνταν σε διαφορετικά ύψη”, λέει ένας μάρτυρας. Μια εικόνα, που έχει καταγραφεί φωτογραφικά από την κάμερα ενός μέλους της ομάδας.
Την ίδια στιγμή, όλοι είναι πλέον νεκροί…
Στις 12 φεβρουαρίου, η ομάδα ήταν να στείλει ένα τηλεγράφημα πως ολοκλήρωσε το ταξίδι. Δεν έρχεται όμως κανένα μήνυμα. Οι μέρες περνούν και κανείς δεν έχει νέα από την ομάδα. Μετά από τις απαιτήσεις των οικογενειών, ξεκινά μια μεγάλη αποστολή έρευνας και διάσωσης. Επί πέντε μέρες δεν βρίσκουν τίποτα. Τελικά, οι διασώστες καταφέρνουν να εντοπίσουν τα ίχνη και να φτάσουν στην σκηνή της ομάδας.
Αυτό που όμως ανακαλύπτουν είναι, ότι η σκηνή είναι εκτός της διαδρομής. Για την ακρίβεια, βρίσκεται, στις πλαγιές ενός άλλου βουνού λεγόμενο Χόλατ Σιάκιλ, το οποίο απέχει 14 χλμ από τον προορισμό τους. Τι τους έχει βγάλει τόσο πολύ εκτός πορείας;
Το πιο παράξενο, είναι πως η σκηνή δείχνει να έχει κοπεί από μέσα. Εξετάζοντας το εσωτερικό της σκηνής, βρήκαν όλο τον εξοπλισμό, τα ζεστά τους ρούχα, ακόμα και τις μπότες τους. Πρέπει να σημειώσουμε, ότι το να βγεις από την σκηνή χωρίς ρούχα το χειμώνα σε βαθμούς υπό του μηδενός, ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Για τον λόγο αυτό, αυτά τα ευρήματα προβλημάτισαν πολύ τους διασώστες. Μάλιστα, η μόνη πιθανή εξήγηση που μπορούν να δώσουν, είναι ότι μάλλον κάτι τους τρόμαξε τόσο πολύ, που βγήκαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν από την σκηνή και το έβαλαν στα πόδια. Το ερώτημα είναι, τι μπορεί να τους έκανε να τραπούν σε φυγή τρομοκρατημένοι;
Μια πιθανή εξήγηση, είναι η περίπτωση μιας χιονοστιβάδας. Το βουητό του χιονιού που πλησιάζει θα τους έκανε να πεταχτούν από τη σκηνή. Μια χιονοστιβάδα, ίσως, εξηγεί και τη σκισμένη σκηνή. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχουν στοιχεία πως συνέβη κάτι τέτοιο. Ειδικοί υποστηρίζουν, ότι η πιθανότητα χιονοστιβάδας σε μια τόσο επίπεδη πλαγιά (18 με 20 μοίρες), είναι εξαιρετικά μικρή. Οπότε, αυτή η πιθανότητα παραμένει μια εικασία.
Καθώς οι διασώστες ακόμη ψάχνουν να βρουν την ομάδα, περίπου στο ενάμιση χιλιόμετρο μακριά από την σκηνή, οι φόβοι τους γίνονται πραγματικότητα. Βρίσκουν τα πτώματα των δύο φοιτητών μισοσκεπασμένα στο χιόνι. Δεν υπάρχουν σημάδια στο σώμα τους, ούτε κάποια ορατά εξωτερικά τραύματα. Είχαν άραγε, πεθάνει από το κρύο;
Σε κάθε στροφή που έκανε η ομάδα διάσωσης, αντίκρυζε και μια καινούργια φρίκη. Την επόμενη μέρα, βρίσκουν άλλα δυο πτώματα, ένα εκ των οποίων ήταν του αρχηγού της χιονοδρομικής αποστολής. Μετά από μέρες αδιάκοπης έρευνας, ανακαλύπτεται ένα ακόμη πτώμα. Πλέον έχουν βρεθεί πέντε από τα εννιά μέλη της ομάδας. Όμως κανένα, δεν έχει εμφανή τραύματα που να εξηγούν τον θάνατό τους.
Αργότερα, η αυτοψία έδειξε ότι και η αιτία θανάτου και των πέντε μελών, είναι η υποθερμία. Όμως οι ντόπιοι διασώστες, πιστεύουν πως ίσως εμπλεκόταν και κάποιος άλλος στους αναπάντεχους αυτούς θανάτους. Ισχυρίζονται μάλιστα, πως τα πτώματα δείχνουν να είναι σκόπιμα έτσι τοποθετημένα από κάποιον άλλο παράγοντα. Αρχίζουν να αμφισβητούν την επίσημη έρευνα. Όταν όμως εκφράζουν τις ανησυχίες τους, οι αρχές τους αγνοούν. Εξάλλου, έχουν ακόμη να βρουν τέσσερις φοιτητές.
Καθώς εξετάζουν την επίσημη έρευνα, οι σύγχρονοι ερευνητές, παρατηρούν παράξενα ευρήματα στην κατασκήνωση, που δεν άνηκαν σε κανένα μέλος της ομάδας. Η αποστολή είχε λεπτομερή κατάλογο με τα είδη εξοπλισμού. Είναι εύλογη, λοιπόν, η απορία, πώς βρέθηκαν αντικείμενα όπως ένα φαναράκι και ένα μπαστούνι του σκι, που δεν είναι στην λίστα αυτή. Από πού προήλθαν;
Μια πιο προσεκτική εξέταση των φωτογραφιών των φοιτητών και των φωτογραφιών των διασωστών, υποδηλώνει πως η σκηνή στήθηκε λανθασμένα. Φαινόταν λες και την έστησε κάποιος που δεν ήξερε από εξοπλισμό κάμπινγκ. Κάτι που σίγουρα δεν θα περίμενε κανείς, από κάποιον του βεληνεκούς του Ιγκόρ Ντιάτλοφ. Οι παρατηρήσεις του Κιθ, ενός σύγχρονου ερευνητή, έρχονται σε αντίθεση με τα επίσημα ευρήματα. Ποιος να έστησε την σκηνή λανθασμένα;
Στις 5 Μαΐου του 1959, δύο μήνες μετά, βρίσκονται και τα τέσσερα εναπομείντα πτώματα, να κείτονται σε ένα φαράγγι κάτω από ένα παχύ στρώμα χιονιού, στα 70 μέτρα από όπου βρέθηκαν οι πρώτοι φοιτητές. Όμως, αυτή η ανακάλυψη σοκάρει τους διασώστες.
Όλα τα σώματα έχουν πάνω τους φρικτά τραύματα, που έμοιαζε να είχαν προκληθεί, από κάτι τόσο μεγάλο και βαρύ όπως ένα αυτοκίνητο. Σε μια φοιτήτρια, της λείπει η γλώσσα και ο χόνδρος της μύτης της είχε ισοπεδωθεί. Τα πόδια της αντί για παπούτσια, έχουν πάνω τους τυλιγμένα διάφορα ρούχα, που προφανώς είχε προμηθευτεί από τους φοιτητές που πέθαναν πρώτοι. Το πιο παράξενο όμως από όλα, είναι πως το πανωφόρι της εκπέμπει ραδιενέργεια. Κάτι που μέχρι σήμερα, παραμένει ένα άλυτο μυστήριο.
Οι σοροί τους θάβοναι στην γενέτειρά τους, το Σβερντλόφσκ, που σήμερα λέγεται Γεκατερίνμπουργκ σε ένα μνημείο που χτίστηκε προς τιμήν τους. Λίγο καιρό μετά, η έρευνα σταματά. Το συμπέρασμα του ερευνητή Κιθ, ήταν ότι η ομάδα έρευνας και διάσωσης έπρεπε να ικανοποιήσει την διοίκηση που επέμενε να αποκρύπτει πληροφορίες, τους ηγέτες τους Κουμμουνιστικού Κόμματος.
Όλοι οι φάκελοι της υπόθεσης χαρακτηρίζονται πλέον ως απόρρητοι. Η υπόθεση κλείνει με τα λόγια του ερευνητή: ”Οι φοιτητές αντιμετώπισαν μια υπέρτατη δύναμη που δεν μπορούσαν να νικήσουν” και αμέσως μετά κλείνει και το ορεινό πέρασμα.
Από τότε, θεωρίες όπως κατασκοπία (λόγω της εργασίας ενός μέλους σε πυρηνική βάση), χιονοστιβάδες, μυστήρια ζώα ακόμα και εξωγήινες επισκέψεις (λόγω των μυστήριων πηγών φωτός πάνω από το βουνό), έχουν όλες βρει δημοσιότητα, καμία όμως δεν μπορεί να αποδειχθεί. Η περίπτωση του Ντιάτλοφ είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της Ρωσίας και αν και θεωρούνταν απόρρητο, η γοητεία του προκάλεσε την επανεξέταση της περίπτωσης αρκετά χρόνια μετά, την δεκαετία του 80′. Όμως η προσπάθεια ανακάλυψης της αλήθειας, δεν είναι εύκολη, ειδικά όταν εμπλέκεται και ο Ρωσικός Στρατός.
Η πιο πιθανή εξήγηση, σύμφωνα με τους σύγχρονους ερευνητές, είναι η στρατιωτική ανάμιξη. Πιστεύεται πως στην περιοχή, δοκιμάζονταν, από στρατιωτικές δυνάμεις, βόμβες με αλεξίπτωτα, οι οποίες εκρήγνυται στα 30 με 60 μέτρα και η έκρηξη που θα επέλθει καταστρέφει τα πάντα γύρω της.
Σε αυτή την περίπτωση, οι φοιτητές έτυχε να είναι στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή. Η εγκυρότητα αυτής της θεωρίας, ενισχύεται από το γεγονός ότι δύο βομβαρδιστικά πέταξαν πάνω από τα βόρεια Ουράλια εκείνο το βράδυ. Μέλος του πληρώματος ενός από τα βομβαρδιστικά, επιβεβαιώνει ότι πράγματι, έριξαν βόμβες με αλεξίπτωτο στην περιοχή.
Ένα άλλο γεγονός που ενισχύει αυτή την θεωρία, είναι ένα πρόσφατο εύρημα που ανακάλυψαν ερευνητές στο βουνό, το οποίο είναι κομμάτι μιας ρουκέτας. Σε μια τέτοια περίπτωση, τα τραύματα των τεσσέρων φοιτητών θα μπορούσαν να εξηγηθούν, όπως και η περίεργη τοποθέτηση της σκηνής και ο λόγος που βρισκόταν τόσο μακριά από τον προορισμό τους, σε λάθος βουνό. Ίσως, τα εξουσιαστικά όργανα, να μετακίνησαν την σκηνή καθώς και τα πτώματα, για να μην στραφεί η προσοχή εκεί όπου συνέβη το στρατιωτικό δυστύχημα.
Οι θεωρίες είναι πολλές. Όμως, πέρασαν σχεδόν εξήντα χρόνια και καμία βάσιμη θεωρία δεν μπορεί να εξηγήσει ολόκληρο το μυστήριο… Το μόνο σίγουρο είναι, ότι πολλές πληροφορίες που μπορούν να αποκαλύψουν την αλήθεια, όπως και στις περισσότερες περιπτώσεις, έχουν σκοπίμως παραληφθεί από τους φορείς εξουσίας.