Δέσποινα ΜπαράκηΛίγα λόγια από κάποια που δεν ήταν εκεί…
15:10. Η φωτιά δεν είχε ξεσπάσει ακόμα στο Νταού Πεντέλης. Βγήκα έξω και αυτό που είδα είναι μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ένιωθα ότι κάτι δεν θα πάει καλά. Ήμουν τόσο μακριά από την περιοχή που είχε ξεσπάσει εκείνη η “πρώτη” φωτιά, αλλά κοίταζα τον ουρανό και ήταν κοκκινωπός.
Ήξερα από προηγούμενες μεγάλες πυρκαγιές ότι τα πράγματα δεν θα πάνε καλά.
Αν περίμενα να καούν τόσα σπίτια; Όχι.
Αν περίμενα να χαθούν τόσες αθώες ψυχές; Όχι.
Εκείνη την ώρα δεν περνούσε τίποτα από αυτά από το μυαλό μου…
Όταν άκουσα για τη φωτιά στο Νταού Πεντέλης θορυβήθηκα θυμήθηκα όλες τις φορές που ξέσπασε φωτιά στην Πεντέλη και πόσα σπίτια είχαν καεί. Ένα αρνητικό συναίσθημα είχε αρχίσει να με κατακλύζει αλλά δεν φανταζόμουν τη συνέχεια.
Ώρες αργότερα, αφού τελείωσα από τη δουλεία άνοιξα την τηλεόραση και τότε είδα ότι η φωτιά είχε φτάσει στο Μάτι.
Τότε, για πρώτη φορά θορυβήθηκα. Σκέφτηκα ότι τα πράγματα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα. Οι δρόμοι εκεί είναι στενοί. Τι θα γίνει αν αρχίσουν να καίγονται σπίτια;
Και τότε θυμήθηκα ότι είχα γνωστούς, συγγενείς και φίλους στο Μάτι, στο Κόκκινο Λιμανάκι…
Μια θεία μου μένει στη μέση του πουθενά και τριγύρω είχε μόνο χωράφια… Η μητέρα ενός γείτονά μου… Η μητέρα μιας φίλης μου…
Από εκείνη τη στιγμή και μετά μου δημιουργήθηκαν τόσα πολλά συναισθήματα, που ακόμα και τώρα δεν μπορώ να τα περιγράψω.
Στεναχώρια και θυμός. Όχι λίγος θυμός. Πολύς θυμός. Γιατί όλοι γνώριζαν ότι η Δευτέρα 23 Ιουλίου ήταν μια μέρα που οι πιθανότητες πυρκαγιάς ήταν στο ζενίθ. Είναι, όμως, τώρα ώρα να αποδώσουμε ευθύνες, όταν ακόμα αγνοούνται τόσοι άνθρωποι; Αν όμως δεν είναι τώρα η ώρα τότε πότε είναι;
Μπορεί να μην ήμουν εκεί. Μπορεί να μην ξέρω πως ένιωσαν όσοι ήταν εκεί. Δεν ξέρω πως είναι να καίγονται τα ρούχα σου και η μοναδική σου ελπίδα είναι να πέσεις στην θάλασσα ή στον γκρεμό. Αυτό που γνωρίζω είναι πόσο ανατριχιαστικό είναι να μαθαίνεις από κοντινό σου πρόσωπο ότι παραλίγο να καούν οι δικοί του άνθρωποι.
Ότι η φωτιά ευτυχώς σταμάτησε στο φράχτη του σπιτιού.
Όχι, δεν ήμουν εκεί… Δεν μπορώ να γνωρίζω όλα όσα πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι. Τις εφιαλτικές στιγμές αυτής της φωτιάς. Μπορώ όμως να δω τις συνέπειες της. Ανθρώπινες ζωές, που χάθηκαν χωρίς να φταίνε κάπου…
Παιδιά, ηλικιωμένοι, νέοι.
Θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι εμείς που δεν μένουμε στο κέντρο της Αθήνας, αλλά στα προάστια, γιατί τα σπίτια ήταν σε κατοικημένες περιοχές.
Θα μπορούσα να είμαι εγώ. Να είσαι εσύ. Να είναι κάποιο δικό σου κοντινό πρόσωπο.
Μπορεί σε λίγο καιρό κανείς να μην ασχολείται με τη φωτιά. Να ασχολείται με τα δικά του προβλήματα. Την κρίση, τη φτώχια που υπάρχει παντού γύρω μας. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, όμως, για τους συγγενείς αυτών που δεν είναι πλέον μαζί μας, για όσους είναι ακόμα ζωντανοί και κάηκε η κατοικία τους ή μέρος αυτή η ιστορία δεν τελειώνει τώρα. Τώρα ξεκινά…
Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους που ήταν εκεί.
Σε όσους έχασαν τη ζωή τους.
Έχασαν κάποιον δικό τους.
Σε όσους επέζησαν.
Η κεντρική φωτογραφία προέρχεται από το προφίλ στο Facebook του Νίκου Καλογερικού.