Μαίρη ΜαθιουδάκηΜε αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής που είναι σήμερα σας παρουσιάζω ένα κείμενο αφιερωμένο στη μαγική επενέργεια της μουσικής. Ένας περίπατος στα προσωπικά μου μουσικά μονοπάτια
Τι είναι άραγε η μουσική ;
Είναι έκφραση, ταλέντο, μόρφωση, έρωτας, σκέψεις, ιδέες, υπερβολή, ξέσπασμα, μοναξιά, φως, σκοτάδι, μοίρασμα, αγάπη, απόλαυση ; Μήπως είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα ; Αν και η μουσική όπως η και η τέχνη γενικά δεν έχει ποτέ μόνο μία ερμηνεία!
Εξ ορισμού η μουσική είναι η τέχνη της οργάνωσης των ήχων, βάσει συγκεκριμένων κανόνων, με σκοπό τη σύνθεση, την ακρόαση και την εκτέλεση ενός ηχητικού κομματιού.
Ωστόσο η μουσική για τους περισσότερους είναι κάτι παραπάνω από σκόρπιες νότες τοποθετημένες στο πεντάγραμμο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι συναίσθημα, ταξίδι, είναι το μέρος εκείνο όπου τα ανείπωτα νοηματοδοτούνται βρίσκοντας τον τρόπο να εκφραστούν.
Είναι το όχημα που μας απογειώνει σε μέρη όπου φτερουγίζει ο νους, εκεί που τα πάντα μπορούν μέσα σε λίγα λεπτά να αποκτήσουν τη δική τους απόχρωση, σφραγίζοντας την ταυτότητα τους.
Πόσα γέλια, δάκρυα χαράς ή και λύπης, συγγνώμες, συγχαρητήρια, “σ’αγαπώ” και πολλά ακόμη δεν έχουν άραγε κρυφτεί μέσα σε κάθε μελωδία ;
Πάντα πίστευα ότι η μουσική είναι ένας τρόπος να γνωρίσεις τους άλλους χωρίς να χρειαστείς στην πραγματικότητα να πεις τίποτα. Κάτι σαν τα βλέμματα και το φλερτ.
Με αφορμή λοιπόν την Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής αποφάσισα ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να με γνωριστούμε λίγο καλύτερα.
Πως ; Μα φυσικά διαβάζοντας για τους 5 μουσικούς που με τον τρόπο τους έγραψαν και γράφουν μέσα μου.
1. Nick Cave
Ο αυστραλός μουσικός με την απόκοσμη φωνή, χαμηλώνει τα φώτα και την ένταση προσφέροντας μια σχεδόν μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Η μουσική του είναι πολυμορφική, γεμάτο αντιθέσεις και σκοτεινά σημεία. Για αυτά ακριβώς τα στοιχεία συμφωνώ απολύτως με το χαρακτηρισμό του ως «εξωγήινου υπερήρωα» της μουσικής.
Αν κάθε στιγμή έχει το δικό της ρυθμό τότε ο Cave έχει “ντύσει” με το ηχόχρωμα του πολλές από τις δικές μου.
2. Sivert Høyem
Μπορεί το σκοτάδι του Cave να είναι πράγματι σαγηνευτικό, σαν μία βουτιά στην κόλαση, ο εξαγνισμός της οποίας επέρχεται μέσα από κάποια πιανιστική του μπαλάντα, όμως και το σκοτάδι του Sivert είναι άκρως γοητευτικό.
Πρόκειται για ένα ιδιόρρυθμο βέβαια σκοτάδι ∙ τρυφερό, ρομαντικό, οικείο. Δε σε ρουφάει μέσα του, αντίθετα οδηγεί προς το φως
Ο Φιλανδός μουσικός αποτέλεσε ανακάλυψη των φοιτητικών μου χρόνων. Αυτή ίσως και μόνο η λεπτομέρεια αρκούσε να τον κατατάξει στους αγαπημένους μου. Πλέον η μουσική του, τα τραγούδια του, είναι η πορτούλα που οδηγεί στο δικό μου καταφύγιο.
Κάθε φορά που η φωνή του μπαίνει μέσα στην καθημερινότητα μου είναι σαν και να βρίσκω ένα κομμάτι του εαυτού μου ή σαν να αφήνω κάτι πολύ προσωπικό μου μέσα στα τραγούδια του.
3. Μάνος Χατζιδάκις
Εξαίσιος, τολμηρός, λυρικός, με λίγα λόγια «ηφαιστιώδης»! Ο Έλληνας μάγος της μουσικής δε θα μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο κείμενο.
Η μουσική του πλημμύριζε πολλά από τα παιδικά μου πρωινά και απογεύματα. Σε κάθε άκουσμα λοιπόν κάποιας γνώριμης μελωδίας του μοιάζει με ένα ταξίδι σε όλες εκείνες τις παιδικές αναμνήσεις που περιτριγυρίζονταν από χαρούμενους ανθρώπους και καταστάσεις.
Αυτή η γλυκιά μελαγχολία της μουσικής του έχει τη δύναμη να αγγίζει ακόμη και τις πιο απόκρυφες χορδές της ψυχή μου.
4. Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Για την περίπτωση του Θανάση μου είναι κάπως δύσκολο να προσδιορίσω ακριβώς τι είναι αυτό που νιώθω.
Τον ανακάλυψα νωρίς, ωστόσο ομολογώ ότι τον αποδέχτηκα πολύ πιο αργά από ότι του άξιζε. Ίσως μία λογική αιτία να είναι το γεγονός ότι ο Θανάσης δεν είναι εύκολος. Σε αυτό τουλάχιστον καταλήγουμε εγώ και μία φίλη μου που προσπαθεί να με μυήσει στην ιεροτελεστία της μουσικής του.
Δε ξέρω ακόμα αν με έχει κερδίσει, ωστόσο η δυναμική της μουσικής και των στίχων του με μαγνητίζει. Είναι μαγικός ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να μετουσιώσει το καθετί σε τραγούδισμα.
Μουσικός, ποιητής, επαναστάτης, οικογενειάρχης και πολλά άλλα που μπορεί να μη γνωρίζω. Ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος που δημιούργησε ένα διάφανο σύμπαν.
Όπως και να έχει είναι ο μουσικός, η ένταση και η φλόγα του οποίου φαίνεται να έχει σημαδέψει τη φίλη μου, συνυπογράφοντας έμμεσα κάποιες από τις κοινές μας στιγμές.
5. Παύλος Παυλίδης
Η φωνή του, από τα Ξύλινα Σπαθιά έως και τώρα, βρίσκεται σχεδόν πίσω από κάθε εφηβική μου ανάμνηση, ενώ η «Μαίρη» του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το προσωπικό μου soundtrack
Τα χρόνια περνούν, οι αλλαγές είναι ταχύτατες και απρόβλεπτες, αλλά κάποια πράγματα μένουν όπως ήταν. Αναλλοίωτα, σταθερά, απαραίτητα κατά μια έννοια.
Έτσι, κάθε φορά που η μνήμη αναμοχλεύει τα τραγούδια του, που συναντάω κάποιο μουσικό κομμάτι του τυχαία στο ραδιόφωνο ή σε κάποιο μπαρ νιώθω σαν να μου χαρίζουν κάτι πολύτιμο, σαν να βρίσκω κάποιο μέρος του παζλ της εφηβείας μου που νόμιζα ότι μπορεί να είχα χάσει.