Ηλέκτρα ΚατσίκηΤο Frapress.gr ήταν στην Πλατεία Νερού το βράδυ του Σαββάτου και στροβιλίστηκε από Γιορτή…σε Γιορτή με τους ήχους του Παύλου Παυλίδη και του Γιάννη Αγγελάκα.
Όλοι αδημονούσαμε γι’ αυτή την συναυλία που ουσιαστικά άνοιξε τις πύλες του καλοκαιριού. Στην Πλατεία Νερού, στο Φάληρο στις 2 Ιούνη μας κάλεσαν να χορέψουμε ρυθμικά, να ξεχάσουμε για λίγο την καθημερινότητα και να πιούμε πολύ, αφού η αγάπη είναι ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή.
Οι πύλες άνοιξαν από τις 18:00 το απόγευμα και πλήθος κόσμου κατηφόριζε σιγά σιγά προς τη θάλασσα.
Την συναυλία άνοιξαν οι Lip Forensics, οι οποίοι ηλέκτρισαν την ατμόσφαιρα μέχρι να πέσει ο ήλιος και να βγει στη σκηνή ο Παύλος.
Λίγο μετά τις 21:00 και αφού ο ήλιος έπεσε βγήκε ο Παύλος Παυλίδης με τους B-Movies και άρχισαν να μας αναστατώνουν με τις μουσικές τους. Και τι δεν είπε ο Παύλος, από Ξύλινα Σπαθιά με τον “Βασιλιά της Σκόνης” να μας κάνει να ανεβούμε και να χορέψουμε πάνω στη σκηνή. Ένα ζευγάρι χόρευε και φιλιόταν όταν άρχισε να παίζει το “Στοιχειωμένο σπίτι”, ενώ πιο πέρα μία κοπέλα δάκρυσε μάλλον γιατί κάποιος που ήταν εκεί έφυγε απότομα.
Εγώ μετά από λίγη νικοτίνη άρχισα να αιωρούμαι και χόρευα σε έξαλλους ρυθμούς. Πάντα με έκαναν οι μουσικές του Παύλου να ταξιδεύω. Όσο θυμάμαι να πηγαίνω στις συναυλίες του δεν μεθούσα ποτέ, γιατί οι στίχοι του σε μεθούσαν ήθελα δεν ήθελα.
Ακόμη και το νέο τους τραγούδι με τον Γιάννη Αγγελάκα η “Νέα Βαρβαρότητα” σε ταξιδεύει. Το είπαν αφού ανέβηκε και ο Γιάννης στη σκηνή καμιά ώρα αργότερα. Πολιτική τοποθέτηση μέσω στιχουργικής δημιουργικότητας θα πω εγώ και θα αφήσω τα σχόλια για εσάς.
Ο Γιάννης και οι 100C ανέβηκαν στη σκηνή και ήρθε η ώρα που αν δεν θες να σε ποδοπατήσουνε πρέπει να απομακρυνθείς από το κέντρο της σκηνής γιατί ο Γιάννης θα κάνει τα δικά του. Εγώ αποφάσισα να κάτσω εκεί που ήμουνα και να δω από κοντά τα καπνογόνα στο τραγούδι “Σιγά μην κλάψω”, να φάω λίγες μπουνιές και κλοτσιές αργότερα αλλά δεν με ένοιαζε και αυτό είναι το όμορφο στις συναυλίες τους. Σου δίνουν τόση ενέργεια που δεν σε νοιάζει τίποτα.
Όταν μάλιστα ανεβαίνουν και οι δύο στη σκηνή γίνεται πανικός. Στο τραγούδι “Δε χωράς πουθενά” καπνογόνα άνοιξαν, φωνές, χορός και το μεγάλο πάρτι βρισκόταν κάπου στο τέλος του. Ένα πάρτι που ποτέ δεν θες να τελειώσει και πάντα θες να ξημερώσεις μαζί τους…
Από τα τελευταία τραγούδια τους ήταν η “Γιορτή”. Αυτό το τραγούδι πάντα μου έβγαζε ένα γλυκό και πικρό συναίσθημα μαζί. Μάλλον γιατί είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή. Μάλλον γιατί η ζωή είναι ένα ταξίδι που καλείσαι να κάνεις με μικρές στάσεις όπως η σημερινή.
Η συναυλία τελείωσε και φεύγοντας από την Πλατεία Νερού έπρεπε να βρω το κουράγιο να γυρίσω σπίτι αλλά ο αέρας και η υγρασία που ερχόταν από τη θάλασσα μου δημιούργησε ένα μειδίαμα περιμένοντας το τραμ!
