Χρήστος ΦερούσηςΤελικά, τι πρέπει να ισχύει με τους βιαστές;
Ο τελευταίος δημόσιος απαγχονισμός τέθηκε σε εφαρμογή στις 14 Αυγούστου 1936 στο Κεντάκι των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Rainey Bethea καταδικάστηκε για τον βιασμό και την δολοφονία της 70χρονης Lischia Edwards.
Θα ήλπιζε κανείς, πως θα είχαμε εξελιχθεί σαν είδος από τότε. Φαίνεται πως όχι.
Έναυσμα γι’ αυτό το άρθρο, έδωσε μια κουβέντα που είχα στην δουλειά με μερικές συναδέλφους. Υποστήριζαν πως οι βιαστές θα έπρεπε να κρεμιούνται δημόσια.
Aπ’ την μια, μπορώ να δω την αιτιολόγηση πίσω απ αυτή την δήλωση. Δεν μπορώ να προσποιηθώ άλλωστε ότι μικρότερος κι εγώ είχα δείγματα αυτού του αισθήματος δικαιοσύνης. Πρέπει να σκεφτούμε τι συζητάμε εδώ για μια στιγμή.
Αυτό που διαπραγματευόμαστε, είναι πως ο βιαστής αφαίρεσε, υπό μια έννοια, μια ζωή. Ή τουλάχιστον «σκότωσε» την μέχρι τότε ζωή που ζούσε το θύμα του. Έστω. Το θέμα είναι, πως μια ανθρώπινη ζωή, δεν αντικαθιστά μια άλλη. Το να στερήσεις τη ζωή από τον βιαστή, δεν διορθώνει μακροπρόθεσμα τίποτα.
Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, όταν οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν έτσι αυτό το λεπτό ζήτημα, και είναι πολλοί, ζητούν την θανατική ποινή χωρίς καμία δικαστική διαδικασία.
H Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, στο άρθρο 10 αναφέρει:
Καθένας έχει δικαίωμα, με πλήρη ισότητα, να εκδικάζεται η υπόθεσή του δίκαια και δημόσια, από δικαστήριο ανεξάρτητο και αμερόληπτο, που θα αποφασίσει είτε για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του είτε, σε περίπτωση ποινικής διαδικασίας, για το βάσιμο της κατηγορίας που στρέφεται εναντίον του.
Η διακήρυξη αυτή, κατοχυρώνει βασικά, ανθρώπινα δικαιώματα, που ίσως όλοι θεωρούμε δεδομένα. Την ελευθερία του λόγου, που μου δίνει την δυνατότητα να γράφω αυτή τη στιγμή το κείμενο που διαβάζεις. Την απαγόρευση της δουλείας. Το δικαίωμα της ψήφου σε όλους και την εκπαίδευση, ανάμεσα σε άλλα.
Είναι η ίδια διακήρυξη, που έβαλε τέλος στην θανατική ποινή στην Ευρώπη. Με εξαίρεση την Λευκορωσία, που είναι άλλωστε και ο λόγος που η χώρα δεν είναι μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Αναφορά του Amnesty International για την θανατική ποινή. Το 2016, 4 άνθρωποι εκτελέστηκαν δια πυροβολισμού στην Λευκορωσία. Μέχρι τώρα, το 2018, 2 έχουν ήδη εκτελεστεί
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Που θέλω να καταλήξω; Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να υπάρχει υπόνοια πως υπερασπίζομαι τους βιαστές. Είναι ένα απάνθρωπο και αποτρόπαιο έγκλημα, που σίγουρα θα έπρεπε να διαχειρίζεται με μεγάλη προσοχή και να τιμωρείται ανάλογα. Η τιμωρία όμως, ακόμα και νομικά, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι η θανατική ποινή.
Ας δούμε ένα σενάριο: Έστω ότι, αύριο η Ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωνε πως η θανατική ποινή είναι και πάλι νόμιμη. Όπως είδαμε πριν με την Λευκορωσία, αυτό θα μας έβγαζε ενεργητικά από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Χωρίς Συμβούλιο της Ευρώπης, η κυβέρνηση δεν είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί τα άρθρα της Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, εφόσον δεν υπάρχει πλέον κεφαλή για την διατήρησή τους.
Κατ’ επέκταση, ζητώντας την επαναφορά της θανατικής ποινής, θα μπορούσαμε κάλλιστα να ζητάμε την καταπάτηση κάθε δικαιώματος που έχουμε μέχρι τώρα.
Το snowball effect δεν θα σταματούσε με τους βιαστές. Δεν θα υπήρχε τίποτα το οποίο θα σταματούσε το να αρχίσουμε να σκοτώνουμε τους αριστερούς, τους αλλόθρησκους ή τους gay.
Ας κλείσουμε με το τελευταίο άρθρο της διακήρυξης:
Καμιά διάταξη της παρούσας Διακήρυξης δεν μπορεί να ερμηνευθεί ότι παρέχει σε ένα κράτος, σε μια ομάδα ή σε ένα άτομο οποιοδήποτε δικαίωμα να επιδίδεται σε ενέργειες ή να εκτελεί πράξεις που αποβλέπουν στην άρνηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που εξαγγέλλονται σε αυτήν.