Μαριλίτσα ΚωνσταντοπούλουΠρωταγωνιστής ή κομπάρσος; Ζούμε άραγε τη ζωή που πραγματικά θα θέλαμε να ζούμε; Μήπως νομίζουμε ότι τη ζούμε;
Όταν το σενάριο είναι ανοιχτό η διανομή των ρόλων είναι προκαθορισμένη…;
Τα πρότυπα
Αυτό δεν είναι ένα άρθρο για τον κινηματογράφο και την αδιαμφισβήτητα κολοσσιαία επιρροή του στον πολιτισμό, τη κουλτούρα, και τη διάπλαση γενεών με πρότυπα απαράμιλλης σαγήνης, όπως η Rita Hayworth, εκλεπτυσμένης τσαχπινιάς και φινέτσας ενσαρκωμένης στο πρόσωπο της Audrey Hepburn.
Ούτε όμως για την περίσσια τεστοστερόνη του απόλυτου αρσενικού γόη James Bond ή αναπόφευκτου προσκυνήματος στον κομπιναδόρο Leonardo DiCaprio στο catch me of yοu can που αποδεικνύει, ότι σε αυτή τουλάχιστον τη ζωή δεν επιβιώνει –ε… ανταμείβεται– ο συνετός, ηθικός με τη μέση φαινομενική ηθική, αλλά ο πανούργος, τολμηρός, φιλόδοξος πρωταγωνιστής ηθικολάτρης του δικού του δόγματος επιτυχίας, αυτού που η κοινωνία αποζητά αλλά δεν είναι αρκετά ώριμη, ίσως φιλελεύθερη, για να εκφράσει.
Το πρωταγωνιστικό στοιχείο
Λάτρεις των ταινιών ή όχι, σίγουρα έχουμε ζηλέψει τους πρωταγωνιστές των κινηματογραφικών ταινιών ταυτιζόμενοι πολλές φορές με τους χαρακτήρες που υποδύονται, οι οποίοι συνήθως ολοκληρώνονται με κάποια ανατροπή, αν μη τι άλλο, εσωτερική, γιατί τόλμησαν…
“the doors will be opened to those who are bold enough to knock”
…αυτό που εμείς τολμάμε σε εκείνα τα ζωντανά όνειρα που κάποιες φορές έχουμε τη τύχη να δούμε.
Τα όνειρα στα οποία διαπιστώνουμε την πλασματική κατάσταση που βιώνουμε τόσο έντονα ως πραγματική και την ελέγχουμε τοποθετώντας μας στον ρόλο του απόλυτου πρωταγωνιστή.
Αυτό που στην πραγματικότητα ζηλεύουμε στο χαρακτήρα που θα μείνει στο μυαλό μας, στον καταφερτζή φίλο, τον άνετο συνάδελφο, τον επιτυχημένο επαγγελματία, το λαμπερό άγνωστο που θα πει τη μικρή φράση που θα μας επηρεάσει μερικές φορές περισσότερο από διεξοδικές αναλύσεις εκατοντασέλιδων βιβλίων είναι ο πρωταγωνιστικός του ρόλος.
Το κοινό στοιχείο όλων εκείνων των χαρακτήρων που λάτρεψες, ζήλεψες, αποπειράθηκες να αντιγράψεις, το πρωταγωνιστικό στοιχείο.
Διανομή ρόλων
Πρωταγωνιστής ή ταπεινός παρατηρητής μιας ζωής άτολμης και τόσο τακτικά δομημένης ήδη πριν από τη γέννησή σου, της δικής σου ζωής; Πρωταγωνιστής ή κομπάρσος;
Νιώθω ότι η λέξη κομπάρσος δεν είναι και πολύ εύηχη, ούτε αρεστή, σου προκαλεί μια στιγμιαία ταραχή. Ένα αυτοπροκαλούμενο ερώτημα ήδη απαντημένο μέσα σου και μια σχεδόν ακατανίκητη προσμονή να τελειώσει αυτό το άρθρο, να «ξεχάσεις» το ερώτημα-φοβία που σε διαπέρασε πηγαίνοντας να πιεις ίσως ένα ποτό. Νιώθοντας θεμιτός στον δικό σου μικρόκοσμο, αρεστός από φίλους για τους οποίους πολλές φορές αναρωτήθηκες αν αυτό που σας συνδέει δεν είναι τίποτα περισσότερο από τυχαίες συγκυρίες στις οποίες εγκλωβίστηκες μαχόμενος ανεπιτυχώς με τις δικές σου ανασφάλειες.
Αυλαία
Βέβαιο με σχεδόν μαθηματική βεβαιότητα. Παριστάνοντας, ωστόσο, το φίδι στην προπατορική πραγματικότητα σε διαβεβαιώνω ότι το άκουσμα της λέξης κομπάρσος και η φοβία μιας αυτοσυντελούμενης προφητείας για το δικό σου ρόλο είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στην καθοριστική ουσία για τη μια ζωή που έχεις να ζήσεις, για τη μια εφήμερη νεότητα που διαθέτεις και το χρόνο που πάντα σε καταδιώκει.
Μη ξεχνάς όμως ότι σε αυτό το φιλμ το τέλος της καταδίωξης είναι προδιαγεγραμμένο.
