Ελληνική Δωρεάν Εκπαίδευση: Τα μικρά μας ψέματα

Συζητώντας έναν καίριο προβληματισμό σχετικά με την Δωρεάν Εκπαίδευση και την αποδοτικότητα της στην Ελλάδα.

Η εκπαίδευση στη χώρα μας ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα ακανθώδες ζήτημα χωρίς τέλμα. Εκατοντάδες νέοι, έχοντας φοιτήσει σε εξαιρετικά και μη Πανεπιστήμια της χώρας παλεύουν για μια θέση εργασίας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, μα συχνά συναντούν τείχη αδιαπέραστα.

Ωστόσο, η ελληνική πολιτεία τείνει να διατυμπανίζει το απαράβατο δικαίωμα των Ελλήνων στην δωρεάν εκπαίδευση, ως κάτι κεκτημένο και συνεχές. Υπάρχει όμως αυτού του είδους η εκπαίδευση;

Εκκινώντας απ’ την παιδική ηλικία, οι γονείς στέκονται μπροστά από κρίσιμες αποφάσεις: να στείλω το παιδί μου αγγλικά; Μήπως και γερμανικά ή γαλλικά; Με την πληροφορική τι θα γίνει;

Παρ’ ότι οι γνώσεις αυτές παρέχονται θεωρητικά σε κάθε ελληνικό σχολείο, η έλλειψη πιστοποίησης οδηγεί τα παιδιά σ’ έναν αδιάκοπο αγώνα κατάκτησης τίτλων, πιστοποιήσεων κλπ. που πολλές φορές δεν είναι καν αρκετά ώστε να μπορέσουν να φανούν ανταγωνιστικοί.

Οι απαντήσεις, λοιπόν, στο μεγαλύτερο ποσοστό ερωτήσεων τείνουν ναι είναι ένα δυνατό ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, προκειμένου να δωθούν τα κατάλληλα εφόδια στα παιδιά, ανεξάρτητα με τις κλίσεις ή τα θέλω των ίδιων των ενδιαφερόμενων.

Έπειτα, η δημόσια εκπαίδευση επί χρόνια αδυνατεί να καλύψει επαρκώς τις γνωσιακές και γλωσσικές ανάγκες, όπως και τις ανάγκες γραμματισμού των παιδιών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την επιβεβλημένη παρακολούθηση φροντιστηριακών μαθημάτων, για να καταφέρουν να επιτύχουν σε επερχόμενες εξετάσεις. Το παράδοξο; Εξετάσεις διοργανωμένες απ’ το ίδιο το ελληνικό κράτος, για μια θέση στα ελληνικά πανεπιστήμια!

Στο σημείο αυτό θα θεωρούσε κανείς πως τα μαθησιακά “βάσανα” των παιδιών, και τα οικονομικά των γονιών, τελειώνουν. Όμως όχι τόσο γρήγορα!

Μετά το πέρας των ετών φοίτησης, οι επερχόμενοι επιστήμονες καλούνται να εισέλθουν σ’ έναν δεύτερο κύκλο γολγοθά, με ξεκάθαρα προσωπική πλέον ευθύνη, ώστε να μπορέσουν να ασκήσουν το επάγγελμα που επέλεξαν. Προκειμένου κάτι τέτοιο να καταστεί δυνατό, χρειάζεται να εργαστούν σε διάφορες άλλες δουλειές, παράλληλα με επιπλέον σπουδές, για μετέπειτα εξειδίκευση (μεταπτυχιακός κύκλος σπουδών, επιμορφωτικά σεμινάρια κλπ).

Και ο στόχος; Χάθηκε κάπου στο πέρας της ηλικίας και των ονείρων… για μια θέση.

Σίγουρα το δικαίωμα της δωρεάν εκπαίδευσης είναι βαρύνουσας σημασίας και απαράβατο, όμως θα ήταν σκόπιμο να δημιουργηθούν και ανάλογες συνθήκες ώστε να επιτευχθεί. Εν έτη 2018, η πάλη της εξειδίκευσης έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, προκαλώντας άγχος, πίεση και αθέμιτο ανταγωνισμό.

Μήπως ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε αυτό;