SunkissedΥπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να κάνεις;
Θα μπορούσα για παράδειγμα να τα παρατήσω όλα και να πάω στην Κίνα με τα Πάντα! Να ασχολούμαι με χαριτωμένα ζωάκια, να σκουπίζω άχυρα και τέτοια… Έχω με τα ζώα μεγάλη αγάπη, τα σέβομαι απεριόριστα, έχω μεγαλώσει 2 σκύλους, από μικρή επειδή ήμουν μοναχοπαίδι, μου έπαιρναν για παρέα ζωάκια, οπότε έχουν περάσει όλα, κοτοπουλάκι, χάμστερ, σκατζόχοιρος, χελωνάκι, κουνέλι, γάτες, σκύλος, κι έχω κάνει και δουλειά με ζώα. Τα κατσίκια.
Τα κατσίκια ήταν μάλιστα μια βιωματική δουλειά. Πήγα στον Ταύγετο σε κάτι φίλους που είχαν μαντρί κι έμεινα 20 μέρες. Ασβέστωσα, άρμεξα, ξεγέννησα, τα κυνηγούσα να τα φωτογραφίσω, να τα σκιτσάρω, χάιδευα τους τράγους που δεν τους χάιδευε, βέβαια, κανείς, και μου βγήκε αυτό. Από μόνο του βγήκε, δεν το επιδίωξα. Πήγα, είδα το μαντρί, είπα «παιδιά αυτό θέλει φτιάξιμο, είναι χάλια» κι έκατσα. Δεν είχα σχολή ήταν Σεπτέμβριος και τελικά με έβγαλε όλη η χρονιά να πηγαινοέρχομαι στον Ταΰγετο για υλικό για τη δουλειά μου.
Ο καθηγητής μου τότε είχε ενθουσιαστεί με αυτή τη δουλειά, την είχε προτείνει για υποτροφία. Ήταν κι αυτή η δουλειά συμβολική. Συνειδητοποίησα ως παιδί της πόλης ότι τα κατσίκια δεν είναι όλα άσπρα και ίδια. Έχουν χρώματα, σχέδια, κέρατα έτσι, κέρατα αλλιώς –καλά οι τράγοι ήταν άλλο πράγμα. Να βλέπεις μαύρο τράγο με άσπρο μακιγιάζ και άσπρη γούνα.
Καθαρά ζώα, ζώα με προσωπικότητα σαν σκυλιά σχεδόν, να χτυπιούνται ποιο θα ρθει πρώτο πάνω μου να το χαϊδέψω. Ξέρεις, έρχονται και σε σημαδεύουν, σου αφήνουν την μυρωδιά τους. Και οι φίλοι αυτοί το είχαν κάνει πολύ ψαγμένα, με φιλοσοφία, και με έβαλαν σε αυτή την φιλοσοφία ότι πρόκειται για μια κοινωνία, με ιεραρχία, αυτή είναι αρχηγός που έχει από κάτω της αυτούς. Εκείνη με το τάδε κουδούνι έχει εκείνους. Και λέω «κοίτα, αυτά έχουν κανόνες, τα πάντα, και εμείς δεν μπορούμε…»
Και πήρα και πάρα πολλή αγάπη. Μου έδιναν μια αίσθηση ελευθερίας. Ενάμιση χρόνο ασχολήθηκα. Και αυτή ήταν η πρώτη μου έκθεση, με τίτλο «ανιχνευτικές οδοιπορίες». Αλλά ήταν καθαρά βιωματικό, με τράβηξαν, δεν είπα θα κάτσω να κάνω κατσίκια επειδή έκανε κι ο Πικάσο τον ταύρο. Ξεκίνησα δειλά, με σκιτσάκια και μετά λάδια, μελάνια, και μετά έκλεισε. Δηλαδή είναι κύκλοι δουλειάς , που λέω αυτό που θέλω να πω όσο καλύτερα μπορώ και μετά προχωράω στο επόμενο θέμα κρατώντας τα στοιχεία που θέλω κάθε φορά και προσθέτοντας άλλα καινούρια.
Πάντως αν έκανα κάτι μακριά από την τέχνη, θα είχε ζώα, φάρμα με ζώα, με το ελληνικό στοιχείο. Θα μπορούσα να το κάνω όλη μέρα. Για δεύτερη Τέχνη, θα πήγαινα στην μουσική, 100%. Πάντα μουσική, δεν ζω χωρίς μουσική. Είμαι από εκείνους που δεν βγαίνουν από το αμάξι αν δεν τελειώσει το κομμάτι στο ραδιόφωνο. Η κλασική μουσική είναι μια πολύ καλή λύση όταν ζωγραφίζω γιατί ακριβώς δεν έχει λόγια, επίσης οι μινιμαλιστές μ’αρέσουν πολύ, δηλαδή Φίλιπ Γκλας, ο Νάιμαν, αλλά και ροκ μπορεί να ακούσω και πανκ και ’80s, ’70 s και 60s γενικά έχω πολύ μεγάλη παλέτα στη μουσική. Εκτός από λαϊκά. Λαϊκά δεν θα ακούσω. Την ώρα που δουλεύω, τουλάχιστον. Μπορεί να πάω σε ένα κέντρο να ακούσω.
Στόχοι;
Ό,τι και να εχω σκεφτεί, η πραγματικότητα με έχει διαψεύσει. Με πάει κάπου αλλού. Θα ήθελα να τελειώσω αυτό το μεταπτυχιακό, ίσως και να εργαστώ πάνω σε αυτό, αν έχω τα προσόντα. Η ζωγραφική παραμένει η πρωτεύουσα ασχολία μου αλλά δεν έχω προγραμματίσει ατομική έκθεση τώρα σύντομα, αυτό το έκανα, έδειξα, ειδικά τα τελευταία χρόνια κάθε δύο χρόνια έκανα ατομική έκθεση, κάπου και αυτό με κούρασε.
Γιατί η δουλειά μου είναι αυτοβιογραφική και εκτίθεμαι. Οπότε τώρα έχω στο μυαλό μου μια καινούργια σειρά έργων, έχω ξεκινήσει, αλλά το προχωράω σιγά σιγά, θέλω να το δείξω όταν θα είναι ώριμο. Έχει δρομολογηθεί, δεν με αγχώνει, είναι εκεί και θα το κάνω, το ξέρω. Συμμετέχω όμως σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις. Και βασικά, θέλω να είμαι καλά. Στόχος μου είναι να είμαι καλά γιατί βλέπω ότι ζορίζει το πράγμα. Οι στόχοι μου είναι πολύ απλοί.
Δεν έχω κλείσει ποτέ έκθεση που να μην έχω έτοιμη την δουλειά, έχω το 60-70% και μετά προγραμματίζω την έκθεση. Άλλοι κλείνουν έκθεση χωρίς να έχουν την δουλειά. Αυτό εμένα με αγχώνει γιατί δεν ξέρω, θα μου βγει η δουλειά; Εντάξει, αν με ζητούσαν στο ΜοΜΑ οπωσδήποτε να μου κάνουν έκθεση, θα ζοριζόμουν (γέλια). Αλλά θέλω μόνο να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου.
Γιατί πρώτα δουλεύουμε για τον εαυτό μας και η ζωγραφική είναι μια διαδικασία που μας βοηθάει, μας πλάθει το χαρακτήρα. Οι τέχνες γενικά σε πλάθουν σαν άνθρωπο. Στην υπομονή, στο ότι δεν θα βγει αυτό θα βγει κάτι άλλο, τα σχέδιά σου θα ματαιωθούν, άλλα περιμένεις άλλα έρχονται, ενώ εσύ είσαι ικανοποιημένος δεν παίρνεις το feedback που περίμενες, ή και το αντίστροφο πολλές φορές.
Έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το θεατή, εκτίθεσαι, επικοινωνείς και για αυτό δεν είναι ελεγχόμενο.
-Τι κάνει ένα έργο ωραίο;
Το έργο είναι μαγευτικό γιατί το έχει φιτάξει ένας άνθρωπος, όχι μια μηχανή. Ένας άνθρωπος που εκείνη την ώρα κάτι σκεφτόταν, κάτι ένιωθε, κάτι άκουγε κι αυτό βγαίνει στο έργο. Και αυτό πιάνει ο κόσμος, πιάνει το από κάτω. Κι όσο λιγότερα γνωρίζει, τόσο πιο πολύ το πιάνει. Όσοι γνωρίζουν, το πάνε νοητικά, καλό σχέδιο, σωστό χρώμα κλπ. Βλέπεις ένα εξαιρετικό τεχνικά έργο όμως δεν έχει συναίσθημα. Όπως ένας άνθρωπος. που μπορεί να είναι εξωτερικά άψογος αλλά όμως… δεν σου φταίει κάτι, όλα είναι τέλεια, και όμως δε σε ελκύει … Ενώ κάποιος άλλος με ατέλειες μπορεί να σε ενθουσιάσει γιατί αντιλαμβάνεσαι τη ζεστασιά του και την εσωτερική του ομορφιά, έτσι είναι και με τα έργα τέχνης. Βέβαια εγώ αγαπώ και την ατέλεια, είμαι λάτρης της ατέλειας.
Για περισσότερη δουλειά της Μαριάννας επισκεφθείτε την σελίδα της Marianna-Katsoulidi. Ευχαριστούμε πολύ την Μαριάννα για τον χρόνο της, την Ηλέκτρα για τις φωτογραφίες συνέντευξης και το Homesick για την φιλοξενία.