Sunkissed-Η επιστροφή σου στην Ελλάδα πως σου φαίνεται;
-Επέστρεψα στην Αθήνα προ 3ετίας. Χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από την Αμερική, να αναθεωρήσω, γιατί όταν μπαίνεις στον Μαραθώνιο τρέχεις τρέχεις και μετά ξεχνάς γιατί τρέχεις, απλώς τρέχεις. Μου έκανε πολύ καλό που ήρθα εδώ για το break, συνειδητοποίησα ότι ήθελα να μείνω μερικά χρόνια και να φτιάξω μια βάση και εδώ, μου έχει λείψει πάρα πολύ. Αγαπώ να ζω εδώ. Και να δω που θα με πάει. Γιατί δεν υπάρχει «ποτέ» ούτε «για πάντα» στο λεξιλόγιό μου. Αισθάνομαι λίγο παγκόσμια Ελληνίδα, που δεν ξέρεις που θα σε πάει, αλλά για τώρα, Ελλαδάρα, ζωάρα, γιολάρα και μουσικάρα.
Τα καλοκαίρια τσιλάρω. Κάνω ελεύθερο κάμπινγκ, το ‘χω ανάγκη την επαφή με την φύση, να κοιμάμαι πάνω στο χώμα. Ηρεμία, τάξη και ασφάλεια. Μακριά από την φασαρία γιατί 10 χρόνια δούλεψα για 10 ανθρώπους μαζί. Χωρίς διάλειμμα, χωρίς σ/κ, χωρίς διακοπές, με ένα κόστος ζωής 4 φορές πάνω από την Αθήνα. Και όταν είσαι μουσικός είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολα.
-Τι νομίζεις, βλέποντας τις διαφορές Ελλάδας-Αμερικής, πως φταίει και οι καλλιτέχνες μας δύσκολα πάνε μπροστά την τέχνη τους;
Η απολυτότητα μας έχει πάει πολύ πίσω στην Ελλάδα πιστεύω… ένας έφηβος που ανήκει σε έναν κύκλο -είτε κοινωνικά, είτε μουσικά, είτε με οποιονδήποτε άλλον τρόπο- αισθάνεται σχεδόν ενοχές να πλησιάσει και να εξερευνήσει και έναν άλλον… να ασπαστεί παραπάνω από μία πλευρές του εαυτού του, να βρει τον εαυτό του στα ενδιάμεσα, στα ακαθόριστα, στα μεταξύ ταμπελών και τίτλων, και να είναι καλά με την διαφορετικότητα που έχει μέσα του!!
Εάν δεν είμαστε καλά λοιπόν με την προσωπική μας εσωτερική διαφορετικότητα, πως να μην καταφύγουμε στο να σχολιάζουμε την διαφορετικότητα των άλλων, περιορίζοντας ουσιαστικά έτσι τον ίδιο μας τον εαυτό από το να ασχοληθεί με το να βρει και να σμιλεύσει την πλήρη αλήθειά του!
Αυτή πρέπει να είναι και η πληρέστερη υπαρξιακή αυτο-αποδοχή στην οποία μπορεί να φτάσει κάποιος κατά μίαν άποψη, και τι όμορφα που θα ήταν να μπορούσαμε να το κατακτήσουμε, και να το κλειδώσουμε όλοι μας εκεί και για πάντα! Αλλά ακόμη δεν ξέρω εάν γίνεται, και σίγουρα δεν ισχυρίζομαι ότι εγώ έχω φτάσει εκεί, ή ότι είμαι έστω και κοντά..
Το δικό μου ταξίδι της αυτο-αποδοχής, μ’ έχει οδηγήσει στο ότι τελικά: μια ζωή -και κατά συνέπεια μια μουσική πορεία- που είναι γεμάτη επανάσταση, κοινονικο-πολιτικούς προβληματισμούς, υπαρξιακά ερωτηματικά και ατελείωτες εσωτερικές αναζητήσεις, είναι αδύναμη και καταδικασμένη να καεί, χωρίς την διάθεση για ξέφρενο χορό, το μεθυσμένο παράφωνο ομαδικό τραγούδι, το νευρικό γέλιο μετά από έναν τελείως χαζό διάλογο με τον αδερφό ή τον φίλο, χωρίς ανιδιοτελή αγάπη χωρίς κρίση, παράλογο έρωτα, δυνατό πάθος, αυθορμητισμό, και αυτοσαρκασμό σε σημείο ξεφτίλας.
Να αγωνιζόμαστε, σαφώς! Δεν γίνετε διαφορετικά άλλωστε, δεν μας έχουν αφήσει και πολλά περιθώρια/εναλλακτικές, αλλά να τα σπάμε κιόλας και να γουστάρουμε, να το σβήνουμε για λίγο, να παίρνει καμιά ανάσα, γιατί αλλιώς καίγεται, και άντε μετά να το φέρεις πάλι στα ίσια του! Μετά χρειάζεσαι τόσο μεγάλη δόση από αυτά που απέρριπτες για χρόνια, που νιώθεις τύψεις όπως ο πιστός που αλλαξοπιστεί, αλλά πιο βλαμμένα ακόμα, γιατί κανείς δεν θα έπρεπε να αυτοτιμωρείται μ’ αυτόν τον ύπουλο τρόπο!!!
Τελικά, δεν είναι απαραίτητο να είναι ο άνθρωπος Μάρτυρας των περασμένων στιγμών του. Καλύτερα να αφήνεται ελαστικά και ανάλαφρα στο τώρα! Μία κουβέντα είναι θα μου πεις… αλλά κάποια ιδανικά πρέπει να τα θέτουμε κάθε φορά, ώστε να τεντωνόμαστε όσο μπορούμε και να εξελισσόμαστε προς τα εκεί, και ας μην φτάσουμε τελικά ποτέ.
-Τώρα, κυρίως μουσικά, που βρίσκεσαι;
–Όσο περνάνε τα χρόνια γίνομαι όλο και πιο παμφάγο ον στην μουσική. Επειδή είχα φάει την κλασσική μουσική στην μάπα, έπειτα έπεσα με τα μούτρα στο εκ διαμέτρου αντίθετο hip hop. Από τα 15-21 άκουγα αποκλειστικά και μόνο hip hop κυρίως east coast και λίγο west. Αυτό με βοήθησε να man up λίγο μουσικά.
Έπειτα έβαλα λίγο dub στο ρεπερτόριο, δεν μπορούσα για πολλά χρόνια τη reaggae, ούτε κατά διάνοια, σιχαινόμουν ότι είχε φωνές να τραγουδάνε (Soulful) και επίσης δεν γούσταρα μία το σαξόφωνο γιατί μου θύμιζε φωνές να τραγουδάνε… Μαζί με dub, άρχισα να ακούω και jungle (dub), DnB και λίγο trip hop, όχι το καταθλιπτικό είδος.
Φεύγοντας για Αμερική και λόγω σπουδών άρχισα να αναρωτιέμαι από που προήλθαν όλα αυτά, τι τα γέννησε και βρήκα την Jazz & Fusion, Soul & Blues + μία πλευρά του hip hop που δεν είχα ποτέ εξερευνήσει. Έκτοτε τρέφω απεριόριστο σεβασμό για καλλιτέχνες όπως ο J. Dilla, είναι ένας μικρός θεός. Εν συνεχεία φεύγω από το dub και πάω προς Καραϊβική μεριά σε πιο reggae, rocksteady ήχους, για να φτάσω έως και την mama Africa (κυρίως west): Γκάνα, Νέα Γουινέα, Νιγηρία και σε traditional Afrobeat, αλλά και την υπέροχη Αιθιοπία του Mulatu Astatke.
-Σε παραγωγικό επίπεδο που είσαι;
-Τώρα, πριν λίγο καιρό βγάλαμε τον ντεμπούτο δίσκο μου ως Mamaletta παρέα με τον Αιμίλιο (Kill Emil). Το οποίο είναι ένα μιξ dub meets reggae & hip hop + dancehall. Έχει κομμάτια μέσα που είναι full uplifting, υπάρχουν άλλα που είναι πιο chill, υπάρχουν κομμάτια που καταπιάνονται με την αγάπη, αλλά και πολλά άλλα ανθρώπινα ζητήματα. Μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτή η δουλειά είμαι εξαιρετικά χαρούμενη για το όλο αποτέλεσμα και δεν είναι από τις δουλειές που της έκανα περιμένοντας ότι θα πλουτίσω, αλλά είναι από τις δουλειές που χαίρεται η ψυχή μου που βγήκε προς τα έξω.
Παράλληλα παίζω με μία μπάντα τους free from trio, με τους οποίους παίζουμε: neo soul, RnB, Fusion και άλλα πολλά. Πρόκειται για εξαιρετικά ταλαντούχους μουσικούς, με τους οποίους βρεθήκαμε τυχαία στην παρουσίαση του προηγούμενου δίσκου τους, ξετρελάθηκα μαζί τους, τους είπα με τι ασχολούμαι, γουστάρανε πολύ και έκτοτε παίζουμε μαζί.
-Με τον Kill Emil πώς και συνεργαστήκατε;
-Ο Αιμίλιος είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ο ίδιος ήρθε και με βρήκε μου εξήγησε την φάση του, τι κάνει, τι θέλει να κάνουμε μαζί και εγώ δέχτηκα. Ειλικρινά αν δεν ήταν τόσο υπομονετικός και καλός μαζί μου δεν θα είχαμε καταφέρει τίποτα. Με βρήκε σε μία φάση που ήμουν μεσ’ την ταραχή και την άρνηση και παρόλα αυτά με δέχτηκε και με αμοιβαίο σεβασμό προχωρήσαμε παρέα. Η επικοινωνία μας πλέον έχει πάει σε άλλο επίπεδο! Τον αγαπώ και με αγαπάει σαν να’μαστε αδέρφια, έχουμε μία πολύ δυνατή φιλία και εγκεφαλικά είμαστε σε πολλά θέματα στο ίδιο μήκος κύματος, γι αυτό και λειτούργησε η συνεργασία μας τόσο καλά..
-Κάτι για την συνέχεια σου, ψάχνεσαι κάπου;
Εννοείται και ψάχνομαι πάντα! Κι επειδή όπως σου πα πλέον δεν κολλάω μουσικά, ψάχνομαι και για συνεργασίες με καλλιτέχνες και παραγωγούς από styles που μέχρι τώρα δεν με εξέφραζαν τόσο. Ένα πολύ δυνατό παράδειγμα, είναι η χορευτική μουσική! Μου ‘χει λείψει τραγικά ο χορός μέχρι τελικής πτώσεως και το να ακούω μουσικές που έχουν σκοπό να σε κάνουν να κουνηθείς.
Καταπίεζα τον εαυτό μου για χρόνια, και δεν χόρευα για να μην γίνω σεξουαλική φαντασίωση κάποιου τύπου. Πάντα φορούσα φαρδιά, και αυτό βοηθούσε στο ότι δεν ήθελα να δείξω ούτε μία σπιθαμή από το σώμα μου γιατί σιχαινόμουν τις σωματικές μου ατέλειες! Και εννοείται πως το κίνημα του σκληροπυρηνικού ραπ γ@μ@ει, και ακόμα φοράω τα φαρδιά μου γιατί γουστάρω τέρμα και με βολεύουν, και ακόμα κουνάω το κεφάλι μου όταν βαράει Boom Bap!
Η διαφορά είναι ότι πλέον, θα τα ακούσω όλα, και τα σκληρά, και τα clubίστικα, και θα ξεβιδωθώ στον χορό, και θα ασπαστώ και αυτήν μου την -τόσα χρόνια- καταπιεσμένη πλευρά, και θα καυλαντίσω την γυναίκα μέσα μου, και θα γουστάρω μόνη μου με το γεγονός ότι έχω καμπύλες και την δυνατότητα να τις κουνάω σαν βάρκα σε τρικυμία, χωρίς να με νοιάζει ποιος κοιτάει και τι σκέφτεται.
Το τι σκέφτονται οι άλλοι είναι δικό τους θέμα, αυτοί το κουβαλάνε και το ζουν κάθε στιγμή! Εμένα μου φτάνουν οι δικές μου σκέψεις (για την ακρίβεια 50-70 χιλιάδες σκέψεις περνάνε από το μέσο ανθρώπινο μυαλό ημερησίως…). Ασπάζομαι λοιπόν σε προσωπικό επίπεδο και αυτήν την πλευρά του εαυτού μου και κατ’ επέκταση αυτού, θέλω να την ασπαστώ και μουσικά, να την μοιραστώ και να την πανηγυρίσω με τον υπόλοιπο κόσμο!
Πρέπει να μαστέ περήφανοι για το σώμα μας και την σεξουαλικότητα μας! Πολλά νέα παιδιά (κοριτσάκια κυρίως) τρώνε αυτοκαταστροφικά σκαλώματα από την κριτική που λαμβάνουν από άλλους, αλλά και από τον ίδιο τους τον εαυτό, ως αναφορά το πως θα έπρεπε να είναι σύμφωνα με κάποιο ηλίθιο περαστικό τρεντ της εποχής και ουκ ολίγες περιπτώσεις, καταλήγουν σε βουλιμία, ανορεξία και χίλιες δυο άλλες άρρωστες απεγνωσμένες προσπάθειες να μπουν στα μέτρα κάποιου άλλου.
Η μοναδικότητα του καθενός μας όμως δεν μπορεί να χωρέσει σε κανένα τρεντ! Το τρεντ μπορεί να βρει προσωρινό τρόπο έκφρασης μέσα από την μοναδικότητα του καθενός, αλλά το αντίθετο δεν μπορεί να συμβεί, χωρίς να αφήσει πίσω του έναν εξουθενωμένο, κουρασμένο και απογοητευμένο άνθρωπο!
Και δεν θα ‘χαμέ φτάσει ποτέ να είμαστε το ζωντανό που θυσιάζεται στον βωμό του καπιταλισμού, εάν είχαμε πιο γερές βάσεις, αλλά από που να τις πάρεις, όταν όλο το σύστημα είναι φτιαγμένο να εξυπηρετεί τους λίγους πηδώντας τους πολλούς; Άσε… μεγάλο θέμα… Το ζουμί όμως είναι ότι κανείς δεν θα μας το δώσει έτσι εύκολα δυστυχώς. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο εμείς για τον εαυτό μας, ο καθένας μέσα από το προσωπικό του ταξίδι, να νιώθουμε πλήρη ελευθερία εξέλιξης και όχι να ακολουθούμε όλοι το ίδιο μοντέλο λες και είμαστε Playmobile!
Και ξανά, τo σώμα μας και η σεξουαλικότητα μας πρέπει να είναι θέματα για τα οποία δεν έχουμε καμιά ντροπή, γιατί είναι πανέμορφα και μοναδικά όπως και η ψυχούλα μας. Θυμάσαι που λέγαμε παιδιά στο σχολείο “όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τον εαυτό του”; Ε! δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια… Όσο χρόνο σπαταλάμε να κοιτάμε και να σχολιάζουμε τους άλλους, τόσο χρόνο χάνουμε από το να ασχοληθούμε με το να παρατηρήσουμε και να εξελίξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό μας. Ψευδαίσθηση, χάσιμο χρόνου και ουσίας, και αυτο-κοροϊδία δηλαδή…
Για αυτό λοιπόν καλώ όλα τα νέα παιδιά να βουτήξουν βαθιά μέσα τους το συντομότερο δυνατόν, να βρουν ποιοι είναι και να γουστάρουν φουλ.
Κι εγώ με την σειρά μου θα συνεχίσω να ψάχνομαι μουσικά και μόνη μου, αλλά και με νέες συνεργασίες με μουσικούς και παραγωγούς που έχουν διάθεση να φτιάξουν μουσική για σκέψη, για αγάπη, για χορό και για ζωή!
Ευχαριστούμε πολύ την Αναστασία για τις φωτογραφίες της συνέντευξης και το Decadence_Art για την παραχώρηση του χώρου..