Ελένη ΒαρδαξόγλουΧρειάζεσαι αγάπη. Χρειάζεσαι κατανόηση. Έχεις ανάγκη από τρυφερότητα.
Έχεις ανάγκη έναν άνθρωπο να πει πως σε καταλαβαίνει και να το εννοεί μέσα από κάθε του πράξη.
Κραυγάζεις για στοργή, όσο κι αν νιώθεις ότι δεν ακούγεσαι.
Είσαι άνθρωπος, έχεις ανάγκες και αυτές που κυρίως αποζητάς να καλύψεις είναι οι πνευματικές, οι συναισθηματικές. Γιατί στο τέλος της μέρας, πάντα μας λείπει η ζεστασιά εκείνου του «άλλου». Εκείνου, του οποίου η παρουσία θα μας γεμίσει χαρά και θα πάρει μακριά όλο μας τον θυμό και την κούραση.
Αν τύχει κι ερωτευτείς έναν άνθρωπο, σίγουρα θα περάσει καιρός μέχρι να καταλάβεις τα όσα πραγματικά κρύβονται μέσα του.
Αν όμως τύχει κι αγαπήσεις έναν άνθρωπο, θα θελήσεις να μάθεις κάθε πτυχή του εαυτού του, όσο κι αν είναι σκοτεινή. Θα συνειδητοποιήσεις τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις προκειμένου να είναι καλά.
Πόσα «θέλω» σου μπορείς να θυσιάσεις. Ειδικά όταν ο άνθρωπος αυτός κινδυνεύει να χάσει τον εαυτό του και βρίσκει μόνο στήριγμα επάνω σου. Και μόνο τότε, όταν πραγματικά αντικρίσεις τα σκοτάδια του, θα καταλάβεις αν πραγματικά τον αγαπάς.
Όταν θα θέλεις να είσαι εκεί κάθε φορά που ξεσπά κι ας σε πληγώνουν οι εκρήξεις και τα απερίσκεπτα λόγια του. Να είσαι εκεί, γιατί δεν αντέχεις να τον αφήσεις να τα περάσει μόνος. Όταν θα θες να τον ακούς να σου μιλάει, για να νιώθεις ότι δεν βυθίζεται ακόμα πιο βαθιά, ενώ εκείνος ίσως δεν θέλει να βγάλει λέξη. Ή ακόμα κι όταν οι λιγοστές λέξεις που θα ξεστομίσει θα ναι σκληρές και ψυχρές.
Μα ξέρεις μέσα σου πως δεν μπορείς κ δεν θα μπορέσεις να τον κατηγορήσεις, γιατί μιλά ένα κομμάτι του εαυτού του, που δεν μπορεί να ελέγξει. Όμως τα λόγια θα παραμένουν λόγια κι ο άνθρωπος που τ’ άκουσε θα παραμένει άνθρωπος με συναισθήματα.
Ειδικά όταν προέρχονται από κάποιον που σημαίνει πάρα πολλά και που η γνώμη του μετράει περισσότερο απ’ όλων.
Το να βιώνεις την κατάθλιψη φαντάζομαι πως είναι καταστροφικό. Χρησιμοποιώ το ρήμα φαντάζομαι, γιατί αν δεν το ζεις στο ίδιο σου το πετσί είναι εξαιρετικά δύσκολο να συλλάβεις τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Αυτό που μπορώ να πω, είναι πως το να είσαι ερωτευμένος μ’ έναν άνθρωπο που περνά κατάθλιψη είναι εξίσου καταστροφικό. Ίσως ν’ ακούγεται εγωιστικό, ίσως και να είναι σε βάθος. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο βασανιστικό απ’ το να βλέπεις τον άνθρωπό σου να καταστρέφεται και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να τον σώσεις.
Να ξέρεις τι είναι ή τι θα μπορούσε να γίνει, μα να υπάρχει πάντα και παντού αυτό το «κάτι» που θα τον κρατάει πίσω. Να τον αγαπάς κι όμως για κάποιο λόγο η αγάπη να μην είναι αρκετή, να μην γιατρεύει τις πληγές του παρελθόντος. Άλλος ένας μύθος, που καταρρίπτεται τόσο βάναυσα.
Σε σένα φίλε, που ίσως βιώνεις κάτι παρόμοιο, σε σένα που δεν αντέχεις να βλέπεις τον πόνο στα μάτια του δικού σου ανθρώπου, θα σου πω το εξής. Μην τα παρατάς και μην το βάζεις τόσο εύκολα κάτω! Άντλησε υπομονή απ’ την αγάπη και το ενδιαφέρον σου. Αυτός ο άνθρωπος σε χρειάζεται και το οφείλεις σε ‘κείνον και στον εαυτό σου να είσαι εκεί, να κάνεις καθημερινά ό,τι μπορείς κ ό,τι δεν μπορείς ακόμα!
Να είσαι δυνατός κι επίμονος, μα πάνω απ’ όλα… να είσαι στο πλευρό του μ’ όποιον τρόπο διαθέτεις. Αυτή είναι και η πιο ειλικρινής ένδειξη αγάπης.