Ελευθερία ΜαρίνουΟι μουσικοί του δρόμου… μέσα από φωτογραφίες!
Συνηθίζουμε να δίνουμε μια ξεχωριστή “χροιά” στην κάθε μέρα. Λέμε, λόγου χάρη, πως η Δευτέρα είναι πιο βαριά από τις υπόλοιπες, σε αντίθεση με την Παρασκευή που αδημονείς για να ξημερώσει. Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί της καθημερινότητας που τελικά με τον καιρό κάποια πράγματα παγιώνονται...
Αυτό το άρθρο, όμως, έρχεται να επικαλεστεί ένα ερώτημα που σίγουρα έχεις θέσει:
“Τι είναι διαφορετικό σήμερα;”
Στην πραγματικότητα, αυτό που διαφοροποιεί τα πράγματα είναι ο τρόπος που τα βλέπουμε ή τέλος πάντων τα ερεθίσματα που μπορούμε να δεχτούμε κάθε φορά από το περιβάλλον μας…
Γράφοντας αυτή τη γραμμή, έχω στα υπόψιν μου τους μουσικούς των δρόμων, αυτοί που όλο μεράκι και διάθεση επιχειρούν να αποσπάσουν την προσοχή των περαστικών για μια στιγμή μέσα στις υπόλοιπες, τις προγραμματισμένες.
Η αξία του πλανόδιου μουσικού, λοιπόν, είναι αυτή ακριβώς η πρόκληση:
Να καταφέρει να σε σταματήσει!
Αφορμή για αυτό το αφιέρωμα στάθηκε μια τέτοια σκηνή στην οποία έγινα αυτόπτης μάρτυρας…
Κυριακή απόγευμα, στα μισά ενός δρόμου χιλιοπερπατημένου, μια κιθάρα ζωγραφισμένη από ξεραμένο μελάνι, κατάφερε να γυρίσει πίσω εκείνη την κοπέλα με το κόκκινο παλτό που μόλις είχε προσπεράσει…
“-Με διαπέρασε ο λυγμός σου, δεν μπορούσα να μην γυρίσω..
-Σε ευχαριστώ! Κάνω τα πρώτα μου βήματα και… σε ευχαριστώ πολύ! …“
Εκείνη την στιγμή τρεις άνθρωποι συνεχίσαμε, με έναν ενθουσιασμό, ότι είχαμε να κάνουμε. Τρεις άνθρωποι άγνωστοι μοιράστηκαν μια στιγμή ικανή να σου ανθίσει ώρες, πιθανά ένα νέο άκουσμα, ή ακόμη και τούτο το γραπτό…
Μια τέτοια στιγμή είναι πολύ συχνή εκεί έξω,
- καθώς περπατάς σχεδόν τρέχοντας για τη δουλειά σου
- καθώς μιλάς στο τηλέφωνο και περιμένεις να κλείσεις συμφωνίες ενώ δεν ανοίγεις την ψυχή σου σε αυτό που μόλις βρίσκεται μπροστά σου
- καθώς…
καθώς οι καιροί- όπως γραφικά θα ακούσεις από πολλούς- είναι δύσκολοι που σε έχουν πείσει ότι η ομορφιά κοστίζει κάποιες εργάσιμες μέρες και προϋποθέτει σχεδιασμό, όμως(!) σε κάθε γωνιά της γης υπάρχουν πράγματα που συμβαίνουν, όπως μουσικές εκδηλώσεις που δεν έχουν μουσική σκηνή, ούτε ηχεία, ούτε καρέκλες… ούτε καν εισιτήρια! Άνθρωποι κάθε ηλικίας, με μοναδικό εφόδιο το θάρρος της έκφρασης τους επιλέγουν να σπάσουν το γρανάζι της ρουτίνας και να σου χαρίσουν την “Άνοιξη” του Vivaldi ή εκείνο το τραγούδι που σου φέρνει στο νου μια ανάμνηση που ο χρόνος κουκούλωσε στον καταιγισμό της εποχής…
Ακολουθούν φωτογραφίες μουσικών που τρυπώνουν στις καθημερινές στιγμές, που ακόμα και αν δεν βρίσκονται στον πραγματικό χρόνο και χώρο μας, μπορούν να μεταδώσουν την ένταση τους ή ακόμα καλύτερα στο εξής να σε κάνουν να ακούς σιωπηλός ένα δοξάρι, ένα σαξόφωνο ή μια λατέρνα που επιδιώκει ένα σου νεύμα…
Είχε αρχίσει πάλι η μουσική (τύχη τυφλή αλλά πάντως τύχη) κι εσύ δεν ήσουν παρά μόνο που έφευγες μέσα στα χρόνια (που έφευγες αργά και εξακολουθητικά μέσα στα χρόνια).
[…]
Κάθησα στην καρέκλα και σώπαινα•
μου ήρθε απότομα να σηκωθώ, αλλά το απέφυγα σχεδόν προτού η ξαφνική αυτή επιθυμία αρχίσει μέσα μου. Αόριστα πράγματα περνούσαν απ’ το μυαλό μου (όπως με τόση επιμονή σ’ αυτή τη φράση λένε οι συγγραφείς), κι έπειτα τίποτα δεν περνούσε.
[…]
Άνθρωποι που απέχουν τόσο σωματικά όσο ψυχικά μπορούν να βρεθούν στιγμιαία σε μια συνάντηση αιώνιας έκφρασης, σαν τις φωτογραφίες που εκθέσαμε. Φωτογραφίες, που δείχνουν πως η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα και μπορεί να σταθεί σαν γέφυρα για επικοινωνία.
Μέρες ξημερώνουν και μέρες φεύγουν πίσω με τον χρόνο, όμως, σε όποιο μήκος και πλάτος και αν βρεθούμε, απλά καθημερινά πράγματα, που ζητούν την προσοχή σου παρά μόνο ελάχιστα, μπορούν να φτιάξουν εβδομάδες… διαφορετικές!