Ευαγγελία ΔημηνάκηΟ παραμυθάς Guillermo De Toro επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη αλλά και στα Όσκαρ 2018, αυτή την φορά με ένα εξωπραγματικό ρομάντζο.
Έχουν ήδη ακουστεί πολλά για την νέα ταινία του Guillermo De Toro ‘The Shape Of Water’ και μάλλον θα ακουστούν ακόμα περισσότερα πλησιάζοντας στην μεγάλη βραδιά των Όσκαρ. Στις 4 Μαρτίου η ταινία καθώς όλα δείχνουν θα έχει την τιμητική της, αφού έχοντας εξασφαλίσει ήδη 13 υποψηφιότητες (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου Αεναρίου, Α’ Γυναικείου Ρόλου, Β’ Γυναικείου ρόλου, Β’ Αντρικού Ρόλου, Καλύτερης Μουσικής, Φωτογραφίας, Μοντάζ, Σκηνικών, Κοστουμιών, Ηχου, Ηχητικών Εφέ) θα δώσει την τελική μάχη για την διεκδίκηση όσων περισσότερων αγαλματιδίων γίνεται.
Για ψήφισε εδώ ποιος πιστεύεις εσύ ότι θα κερδίσει στα Όσκαρ 2018!
Έχοντας ήδη κερδίσει δεκάδες βραβεία με σημαντικότερα τις δυο Χρυσές Σφαίρες (Καλύτερου Σκηνοθέτη και Καλύτερης Μουσικής), θα είναι αναμφισβήτητα ένας από τους πρωταγωνιστές της βραδιάς-υπερεκτιμημένος θεωρώ προσωπικά- αλλά παρ’ όλα αυτά πρωταγωνιστής.
Η ταινία εκτυλίσσεται την δεκαετία του ‘60 κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πόλεμου. Εγκλωβισμένη σε μια μοναχική, μονότονη ζωή, η Elisa εργάζεται ως καθαρίστρια σε ένα μυστικό κυβερνητικό εργαστήριο υψηλής ασφαλείας. Η ζωή της αλλάζει δραματικά όταν η ίδια και η συνάδελφός της, Zelda, ανακαλύπτουν μία αυστηρά απόρρητη κυβερνητική υπόθεση: ένα αμφίβιο πλάσμα που είναι καταδικασμένο να μείνει φυλακισμένο στις εγκαταστάσεις, ώσπου να αρχίσουν τα πειράματα πάνω του. Η Elisa θα νιώσει έναν ισχυρό δεσμό με το αλλόκοτο πλάσμα και θα αποφασίσει να το σώσει, ενάντια στις προσπάθειες του αδίστακτου πράκτορα Strickland.
Παρόλο που δεν είμαι ιδιαίτερη φαν τέτοιων ταινιών διότι αφελώς τις κατατάσσω σε μια ‘υποδεέστερη’ κατηγορία η συγκεκριμένη μου κράτησε την προσοχή και την ‘αγωνία’ μέχρι το τέλος.
Στην ταινία του Guillermo De Toro, ο οποίος έχει αναλάβει εκτός από την σκηνοθεσία και εν μέρει το σενάριο (συνεργάζεται με την Vanessa Taylor) όλοι έχουν μια θέση. Η μουγκή καθαρίστρια-πρωταγωνίστρια, η έγχρωμη καθαρίστρια φίλη της, ένας gay σκιτσογράφος… όλοι μαζί συνθέτουν τον καμβά μιας κοινωνίας σκληρής η οποία εκείνη την δεκαετία απέκλειε όλες αυτές τις ‘περιπτώσεις’ (όχι ότι τώρα δεν αντιμετωπίζουν εξίσου σημαντικά προβλήματα!). Όπως άλλωστε και σε προηγούμενες του ταινίες έτσι και εδώ ο σκηνοθέτης θέλει να περάσει το δικό του κοινωνικοπολιτικό μήνυμα.
Ερμηνευτικά ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην Sally Hawkins, η οποία υποδύεται ουσιαστικά έναν ρόλο χωρίς λόγια. Η μοναδική πηγή έκφρασης της είναι το πρόσωπο και το σώμα της. Ιδιαίτερα εκφραστική, αλλά ποτέ υπερβολική η Sally Hawkins δικαίως προτάθηκε για το Όσκαρ Α’ Γυναικείου, αν και το μεγάλο φαβορί στην κατηγορία είναι η Frances McDormand (Three Billboards Outside Ebbing Missouri), η οποία κατ’ εμέ θα πρέπει να φύγει με το χρυσό αγαλματίδιο από το Kodak Theatre στις 4 Μαρτίου. Όχι ότι η πρωταγωνίστρια δεν ‘εβαλε τα δυνατά της’ για να πάρει την υποψηφιότητα αλλά κάπου θεωρώ ότι η ερμηνεία της ‘χάνει’ ίσως αυτή μου η άποψη να σχετίζεται με το ‘ελαφρύ’ της υπόθεσης της ταινίας.
Στους δεύτερους ρόλους βλέπουμε εκλεκτούς ηθοποιούς, όπως την Octavia Spencer (Hidden Figures, Τhe Help), η οποία υποδύεται την επιστήθια φίλη της πρωταγωνίστριας. Αν και στάθηκε επαρκώς στον ρόλο της, ίσως και να ήταν υπερβολή η υποψηφιότητα για Όσκαρ αφού η ερμηνεία της δεν θύμιζε σε τίποτα παρελθοντικές της δουλειές.
Στον ρόλο του κακού ο Michael Shannon (Nocturnal Animals, Revolutionary Road) αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι η γκάμα των ρόλων που μπορεί να αναλάβει είναι ανεξάντλητη. Tέλος, θα πρέπει να αναφερθεί και ο Richard Jenkins, ο οποίος προτάθηκε για το Όσκαρ Β’ Αντρικού Ρόλου μια υποψηφιότητα που ομολογουμένως μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Ο συμπρωταγωνιστής της Doug Jones αν και δεν φαίνεται εξαρχής είναι ο πολυπλοκότερος χαρακτήρας της ταινίας. Για την πρωταγωνίστρια είναι το πρόσωπο στο οποίο βλέπει τον έρωτα, για τον Strickland είναι μια απειλή, ενώ για τον επιστήμονα Hoffstelter είναι μια κάτι το επιστημονικά ανεξήγητο, αλλά άκρως ενδιαφέρον. Από εκεί και πέρα ο κάθε θεατής μπορεί να δώσει τον δικό του ορισμό γεγονός το οποίο βοηθά πολύ ώστε η ταινία να κρατήσει τον χαρακτηρισμό του παραμυθιού.
Ιδιαίτερη σημασία για την ταινία παίζει η μουσική. Ο βραβευμένος με Όσκαρ για την ταινία The Grand Budapest Hotel Alexandre Desplat αναλαμβάνει να επενδύσει μουσικά την ταινία. Γνωρίζοντας πολύ καλά τι είδος μουσικής θα ταίριαζε στην συγκεκριμένη ταινία καταφέρνει να ταξιδέψει τον θεατή στην χώρα του παραμυθιού εκεί που ναι ένα ψάρι όπως θα πουν σίγουρα πολλοί όταν δουν την ταινία μπορεί να γίνει ζευγάρι με μια κοπέλα, εκεί που όλα μπορούν πραγματοποιηθούν. Το soundtrack είναι ιδιαίτερα ‘ήρεμο’ αφού ακόμα και τις στιγμές δράσης δεν υπάρχουν μεγάλες ‘εξάρσεις’ μουσικά, άλλωστε μην ξεχνάμε ότι παρακολουθούμε ένα ρομαντικό παραμύθι. Έχοντας ήδη κατακτήσει την Χρυσή Σφαίρα για αυτή την κατηγορία θεωρείται το φαβορί και για το Όσκαρ απολύτως δικαιολογημένα αν εξετάσουμε τους ‘αντιπάλους’ τους.
Ο θεατής πρέπει να είναι προετοιμασμένος για το τι πάει να δει. Η ταινία Shape Of Water είναι ένα πολύ καλοστημένο ερωτικό παραμύθι, το οποίο το βλέπεις ευχάριστα χωρίς να ψάξεις να βρεις το περαιτέρω νόημα. Δεν ξέρω αν άξιζε για 13 υποψηφιότητες όπως την ίδια ένσταση είχα και πέρσι με την ταινία La la land πάντως σίγουρα αξίζει μια βραδιά στο κινηματογράφο της γειτονίας μας.