FrapressΤαινίες με πλάνα αριστουργηματικά και αλήθειες καθολικές στην πιο ποιητική μορφή τους…
Ο ποιητικός κινηματογράφος είναι μια έννοια της θεωρίας του είδους αρκετά ρευστή και δημιουργεί δυσκολίες ακόμα και στους πιο απαιτητικούς μελετητές του φαινομένου.
Μιλάμε ουσιαστικά για φιλμογραφία η οποία ξεφεύγει από την πραγματικότητα και έρχεται πιο κοντά στην περιοχή του υπερβατικού και του ονείρου με πολλές παράλληλες νοηματικές γραμμές που καταλήγουν σε υπαρξιακές αναζητήσεις.
Δεν είναι λίγοι οι σκηνοθέτες που μας μύησαν σε αυτό το είδος του σινεμά, που αν και δύσκολο, αξίζει σίγουρα τον χρόνο σας. Ας δούμε, λοιπόν, τους κυριότερους εκπροσώπους του είδους που οι εικόνες τους μας μεταφέρουν σε ονειρικές, φιλοσοφικές διαστάσεις, βάζοντας μας ταυτόχρονα σε μια διαδικασία βαθύτερου προβληματισμού.
1. Τerrence Malick
Μετά το “Δέντρο της Ζωής” δεν μας έχει εντυπωσιάσει με τις ταινίες του, ωστόσο αδιαμφισβήτητα το σύμπαν των ταινιών του είναι ιδιαίτερα ποιητικό. Προσεγγίζει σκοτεινά ζητήματα της ανθρώπινης φύσης με λυρικότητα, τόσο ως προς την εικόνα, όσο και προς το λόγο.
Ταινίες του που αξίζει να δεις:
Badlands (1973)
Days of Heaven (1978)
The Thin Red Line (1998)
The Tree of Life (2011)
2. Κar-Wai Wong
Ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες της εποχής μας. Tα έχουμε πει όλα για εκείνον αναλυτικά εδώ.
Tαινίες του που αξίζει να δεις:
Days of Being Wild (1990)
Chungking Express (1994)
Fallen Angels (1995)
Happy Together (1997)
In the Mood For Love (2000)
2046 (2004)
3. Alain Resnais
Σε συνεργασία με καταπληκτικούς σεναριογράφους έχει δημιουργήσει τρία κινηματογραφικά αριστουργήματα μέσα σε λίγα χρόνια, από το 1959 έως το 1963. Είναι εντυπωσιακό το πως εξερευνά οπτικά την μνήμη, την φαντασία και την συνειδητότητα.
Εγκαταλείπει την προσπάθεια να προχωρήσει την πλοκή, ώστε να μας δώσει μια βαθύτερη εικόνα της ιδιοσυγκρασίας και της ψυχολογικής κατάστασης των χαρακτήρων.
Το είδος του έχει χαρακτηριστεί ως “ποιητική φαντασία” και τα περισσότερα σενάριά του έχουν ως βάση τον υπαρξισμό.
Ταινίες του που αξίζει να δεις:
Hiroshima mon Amour (1959)
Last Year in Marienbad (1961)
Muriel (1963)
Smoking/No Smoking (1993)
4. Chantal Akerman
Mια μοναδική καλλιτέχνης του κινηματογραφικού χώρου που κινήθηκε κυρίως στον χώρο του Avant-Garde. Tην δεκαετία του 1970 μέσα από τις ταινίες της εξερεύνησε 4 τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα με τον πιο ποιητικό τρόπο.
Κάθε σιωπή, κάθε έλλειψη κίνησης σημαίνει κάτι.
Ταινίες της που αξίζει να δεις:
Jeanne Dielman, 23 Quai du Commerce, 1080 Bruxelles (1975)
La Chambre (1975)
Hotel Monterey (1975)
News From Home (1977)
The Meetings of Anna (1978)
No Home Movie (2015)
5. Krzysztof Kieslowski
Από τους πιο επιδραστικούς κινηματογραφιστές στην ιστορία του σινεμά. Βασικό στοιχείο των ιστοριών του ο ανθρωπισμός και ο υπαρξισμός.
Το ενδιαφέρον του για την ανθρώπινη ύπαρξη τον οδηγεί σε ένα ποιητικότατο αποτέλεσμα. Εσωτερικότητα και βύθιση στην ψυχή των χαρακτήρων είναι το πιο βασικό χαρακτηριστικό της δουλειάς του.
Ο ποιητικός κινηματογράφος θα ήταν ελλιπής χωρίς τον συγκεκριμένο.
Ταινίες του που αξίζει να δεις:
Camera Buff (1979)
Talking Heads (1980)
Dekalog (1988)
The Double Life of Veronique (1991)
The Three Colors Trilogy: Blue (1993), White (1994) and Red (1994)
6. Abbas Kiarostami
H ευαισθησία που αποτυπώνει ο Ιρανός σκηνοθέτης σε κάθε πλάνο γεννά μια τεράστια ποικιλία συναισθημάτων και έχει ως κέντρο τον άνθρωπο με έναν μοναδικό τρόπο.Φαινομενικά απλές ιστορίες, γίνονται τελικά πάρα πολύ σύνθετες μέσω της ποιητικότητάς του και είναι οι αντιθέσεις που δημιουργεί, που τον κάνουν να ξεχωρίζει.
Ταινίες του που αξίζει να δεις:
Where is the Friends Home? (1987)
Close-up (1990)
Through the Olive Trees (1994)
Taste of Cherry (1997)
Shirin (2008)
Certified Copy (2010)
24 Frames (2017)
7. Michelangelo Antonioni
Ένας δημιουργός που άλλαξε το σινεμά (ή τουλάχιστον διεύρυνε μερικές πλευρές της κινηματογραφικής δημιουργίας).
Προσπάθησε να πάει κόντρα στις συνήθεις συμβάσεις της αφήγησης και ο πιο στοχαστικός του τόνος, παρατηρώντας και αναδεικνύοντας την ανθρώπινη φύση είναι εμφανής.
Ταινίες του που αξίζει να δεις:
The Trilogy on Modernity and its Discontents: L’Avventura (1960), La Notte (1961) and L’Eclisse (1962)
Red Desert (1962)
Blow-Up (1966)
Zabriskie Point (1970)
The Passenger (1975)
8. Andrei Tarkovsky
Η πιο αψεγάδιαστη φιλμογραφία της ιστορίας. Και οι 7 ταινίες του έχουν χαρακτηριστεί αριστουργήματα.
Η σχέση του με την ποιητικότητα ήταν εξαρχής έντονη στην ζωή του, αφού ο πατέρας του ήταν ποιητής. Τόσο η πλοκή των έργων του έχει υπαρξιστική φύση, όσο και ο τρόπος που συνθέτει τις σκηνές. Κάθε μεγάλο πλάνο του, κάθε ονειρική και σύνθετη αλληλουχία σκηνών, κάθε κίνηση της φύσης, των ηρώων είναι σκέτη ποίηση.
Οι ταινίες του που αξίζει να δεις:
Solaris (1972)
The Mirror (1975)
Stalker (1979)
Nostalghia (1983)
The Sacrifice (1986)
9. Yasujiro Ozu
Ο αργός ρυθμός των πανέμορφων εικόνων του και τα σταθερά πλάνα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι έκανε τα πιο απλά καθημερινά ζητήματα να μοιάζουν βαθιά εσωτερικά και γεμάτα νόημα, είναι αυτά που τον καθιστούν έναν εκπρόσωπο του ποιητικού κινηματογράφου.
Το βασικό του θέμα είναι το χάσμα γενεών και οι οικογενειακές σχέσεις. Καταφέρνει, όμως, να καταστήσει τα θέματα του διαχρονικά και να εστιάσει στο πέρασμα του χρόνου, δίνοντας του με τον μοναδικό του τρόπο κινηματογράφησης.
Ταινίες του που αξίζει να δεις:
Late Spring (1949)
Early Summer (1951)
Tokyo Story (1953)
Early Spring (1956)
Tokyo Twilight (1957)
An Autumn Afternoon (1962)
10. Θεόδωρος Αγγελόπουλος
Ένας από τους πιο επιδραστικούς σκηνοθέτες στην ιστορία του σινεμά. Ο ποιητικός κινηματογράφος του συντίθεται από μεγάλα πλάνα, γοητευτική ατμόσφαιρα και ιστορίες σύνθετες μέσα στην απλότητά τους. Ακολουθεί την πορεία των χαρακτήρων του με έναν ιδιαίτερα μεταφυσικό και φιλοσοφικό τρόπο και δεν θα μπορούσε να λείπει από την συγκεκριμένη λίστα.
Ταινίες του που αξίζει να δεις:
Voyage to Cythera (1984)
The Beekeeper (1986)
Landscape in the Mist (1988)
Eternity and a Day (1998)
Δες εδώ ταινίες με βαθμολογία 100% στο Rotten Tomatoes
Πηγή: Taste of cinema