Άρτεμις ΜόσχουΑρκετοί άνθρωποι έχουν έρθει αντιμέτωποι με την απώλεια μνήμης. Τι γίνεται όμως όταν μία καλλιτέχνις αποφασίζει να μετατρέψει την νόσο του Αλτσχάιμερ σε κάτι δημιουργικό;
Η φωτογράφος τέχνης Nicola Onions ήρθε ακριβώς αντιμέτωπη με την νόσο, μέσω του παππού της. Περνώντας χρόνο μαζί του, συνειδητοποίησε το βαθμό στον οποίο οι μνήμες του φαινόταν να αλλάζουν με κάθε επανάληψη της ιστορίας. Ο ηλικιωμένος έλεγε συνεχώς τις ίδιες ιστορίες, αλλά κάθε φορά και με κάποια παραλλαγή, με κάποια προσθήκη ή έλλειψη.
Εμπνευσμένη από την ευθραυστότητα της ανθρώπινης μνήμης, η εικοσιπεντάχρονη φωτογράφος άρχισε να ερευνά τα ονόματα και το νόημα πίσω από διαφορετικά είδη φυτών και λουλουδιών, ως μέρος ενός ευρύτερου εγχειρήματος για τη δημιουργία μιας φυσικής απεικόνισης των χαμένων αναμνήσεων, της απώλειας μνήμης. Έτσι, άρχισε να φωτογραφίζει λουλούδια που προηγουμένως βύθιζε σε κύβους πάγου, αναδεικνύοντας το εύθραυστο της μνήμης και την ανάγκη των ανθρώπων να τη διατηρήσουν.
Το πρώτο λουλούδι που πάγωσε ήταν το Μη με λησμόνει, αποτελώντας μια ισχυρή εικόνα για όλο το εγχείρημα, και ένα δυνατό μήνυμα για τη μνήμη των ανθρώπων. Εξηγεί πως ακόμη κι όταν ανακαλύπτουμε ένα γεγονός που θυμόμαστε αρκετά καθαρά, συχνά λησμονούμε λεπτομέρειες ή υπερβάλλουμε την αλήθεια. Κρατάμε φωτογραφίες κι αναμνήσεις, γράφουμε πράγματα που μας βοηθούν να θυμόμαστε, αλλά ποτέ δεν είναι το ίδιο.
Ως προς τη διαδικασία κατάψυξης των λουλουδιών, η καλλιτέχνης, αρχικά έβραζε το νερό, ώστε να κρατήσει τον πάγο όσο πιο καθαρό γινόταν. Η βύθιση και κατάψυξη των λουλουδιών μέσα στον πάγο πραγματωνόταν με τέτοιο τρόπο, συντελώντας σε μια σειρά εικόνων που έχουν ληφθεί σε διαφορετικά σημεία στη διαδικασία συντήρησης για να απεικονίσουν την αλλαγή. Κάθε κύβος πάγου με το βυθισμένο λουλούδι χρειαζόταν μερικές μέρες για να ολοκληρωθεί.
Τα λουλούδια στον πάγο δείχνουν ότι συχνά ο καθένας προσπαθεί να διατηρήσει τη μνήμη, το χρόνο, την ομορφιά, αλλά αυτό δε λειτουργεί πάντα. Τα λουλούδια ή οι μνήμες αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου, όπως δείχνουν και τα δημιουργήματα της καλλιτέχνιδος. Σκάνε, αποχρωματίζονται, ο πάγος ραγίζει, λιώνει, και στο τέλος δεν απομένουν και πολλά. Το εγχείρημα αυτό στην ουσία δείχνει πως ο χρόνος επηρεάζει τη διαδικασία της ζωής. Είναι μια διαδικασία που οι άνθρωποι προσπαθούν να σταματήσουν κάποιες φορές αλλά δε μπορούν.
Ο πειραματισμός με τον πάγο βέβαια ενέχει αρκετές δυσκολίες, γι’ αυτό δόθηκε μεγάλη έμφαση στη διεξαγωγή αυτού του εγχειρήματος με τη μέγιστη φροντίδα. Παράλληλα, εμπεριέχει και ένα επίπεδο πειραματισμού, καθώς ο πάγος είναι πολλές φορές απρόβλεπτος. Σπάει ή λιώνει σε σημεία που δεν περίμενε κανείς ότι θα γινόταν. Ωστόσο, η καλλιτέχνις έχει ενσωματώσει τέτοιου είδους “ατυχήματα” στο έργο της, καθώς θεωρεί πως από αυτά μπορεί να προκύψει κάτι όμορφο.
Ως προς τα ονόματα και τα νοήματα που λανθάνουν πίσω από τα λουλούδια που χρησιμοποίησε, αρκετά από αυτά αφορούν την αγάπη ή την απώλεια. Για παράδειγμα, η λεβάντα συμβολίζει τη δυσπιστία, ενώ η κίτρινη τουλίπα σηματοδοτεί την απελπιστική αγάπη. Μερικά έχουν τελείως διαφορετικές έννοιες.
Για την καλλιτέχνιδα, οι αναμνήσεις που αντιπροσωπεύει το κάθε λουλούδι αφορούν την αγάπη, την απώλεια, τη ζωή, το θάνατο και τη δύναμη μέσα από κάθε είδους αντιξοότητες.