Μαρία ΑδαμτζίλoγλουH πόλη που όταν πας κλαις και όταν φεύγεις πάλι κλαις…
Αγαπημένη μου Κομοτηνή,
Σαν χθες το θυμάμαι… 1 Οκτωβρίου 2012 εγκαταστάθηκα στην Κομοτηνή. Πρώτη φορά μόνη μου σε μια ξένη πόλη και εκεί θα έπρεπε να δημιουργήσω μια ζωή από την αρχή. Ανήκα, βλέπετε και εγώ στην κατηγορία των φοιτητών, που είπαν ”δυστυχώς περάσαμε Θράκη”. Τελικά, όμως πέρασα υπέροχα.
Ακόμα, θυμάμαι την όμορφη μυρωδιά της γειτονιάς μου, την πρώτη ηλιαχτίδα του ηλίου, όταν γυρνούσαμε τα ξημερώματα από κάποιο ξενύχτι από εκείνα τα ωραία που συνοδεύονταν με όμορφες ανατολίτικες μουσικές. Τα πρωινά καφεδάκια με ένα τσιγάρο στο χέρι και να προγραμματίζω την ημέρα μου. Τα πρωινά μαθήματα με την τσίμπλα στο μάτι θα μου μείνουν αξέχαστα.
Cosmopolis: Το εμπορικό κέντρο της Κομοτηνής
Αλλά αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο είναι η αγάπη των καθηγητών. Ακούγεται αστείο για όσους σπούδασαν σε μεγαλουπόλεις, αλλά η αγάπη και το ενδιαφέρον για τα εφόδια που θα μας προσφέρουν θα μου μείνουν αξέχαστα. Είχαν ως βασικό σκοπό να πάρουμε εφόδια, αφού φύγουμε από το μάθημα. Δεν αναπαύονταν με μια απλή παρουσίαση και παράδοση του μαθήματος. Πάντοτε το μάθημα ήταν ουσιαστικό.
“Οι αναμνήσεις γενικά πονάνε… Ίσως γιατί είναι στιγμές και κομμάτια της ζωής μας που φύγανε. Να είσαι καλά Κομοτηνή για όλα όσα μου έχεις χαρίσει…”
Και μετά έρχονται οι παρέες. Αυτές οι παρέες που είναι κάτι σαν οικογένεια. Είναι τα δυνατά γέλια, που τις συντροφεύουν και οι μεταμεσονύχτιες συζητήσεις κάτι χειμωνιάτικα βράδια του Νοέμβρη με ένα ποτήρι κρασί. Εκείνα τα μεγάλα τραπέζια, που θύμιζαν οικογενειακές συνάξεις. Στιγμές που θα μείνουν για πάντα μέσα μας. Ιστορίες που θα λες μέχρι και στα δισέγγονα σου. Φίλοι, που θα μένουν σίγουρα δίπλα σου και θα σε στηρίζουν και θα σε αγκαλιάζουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Στις δύσκολες ώρες θα είναι εκεί, θα αφουγκραστούν τον πόνο σου. Ήρθαν πολλές χαρές και πολλές λύπες, που βιώσαμε όλοι μαζί και εκεί φαίνονται οι πραγματικοί φίλοι. Να νευριάζουμε και να μαλώνουμε αλλά ταυτόχρονα να συγχωράμε γιατί είμαστε τόσο δεμένοι σαν μια γροθιά. Και να μένουμε όλοι στην ίδια γειτονιά και να μιλάμε από τα μπαλκόνια και να κοροϊδευόμαστε γιατί έτσι είναι όταν είσαι οικογένεια με τον άλλον. Και να γυρνάμε τα βράδια σε γκρουπάκια, για να μην πάθει κανείς τίποτα και να είμαστε σίγουροι ότι όλοι μπήκαν σπίτι…
Αλλά και εκείνες οι εκδρομές στην Ξάνθη, που θα μας μείνουν αξέχαστες. Να βγαίνουμε σε χουχουλιάρικα μαγαζιά και να φεύγουμε μόλις κλείσει το μαγαζί, γιατί θέλουμε να κάτσουμε και να μιλήσουμε, και μάλιστα για ώρες ατελείωτες, διότι δεν μας αρκεί η μια ώρα, θέλουμε παραπάνω.
“Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους”
Ήρθαν και οι λυκοφιλίες όμως… Εκεί ήρθαν και τα δύσκολα. Έπρεπε να δω μια άλλη οπτική γωνία των ανθρώπων, την ψεύτικη, την επιφανειακή, που σε θέλει μόνο και μόνο για να περάσει καλά, για να καλύψει ανασφάλειες δικές του. Εκεί έφυγα, το αισθάνθηκα ότι δεν ανήκα εκεί, το έλεγε η ψυχή μου ότι ήταν ένας ξένος κόσμος για μένα.
Και μετά ήρθαν οι έρωτες και τα πρώτα χτυποκάρδια. Εκείνα τα πρώτα τα φιλιά που θα μείνουν χαραγμένα στο μυαλό και στην μνήμη και ας μην προέκυψε κάτι… Ήταν εκείνη η πρώτη φορά, που φτερούγιζε η καρδιά μας, θεωρήσαμε τον εαυτό μας σημαντικό, νιώσαμε ότι κάναμε κάτι σπουδαίο. Απογοητευτήκαμε με την πρώτη απόρριψη αλλά δεν το βάλαμε κάτω γιατί μετά ήρθε η μεγάλη αγάπη, που δεν περιμένεις ότι θα έρθει. Εκεί τα δίνεις όλα, εκεί αγαπάς πραγματικά και επενδύεις χωρίς τελειωμό, γιατί ξέρεις ότι αξίζει πολλά παραπάνω.
Και όλα αυτά γινονται σε μια πόλη, μια μικρή πόλη που στην αρχή κλαις επειδή πέρασες εκεί αλλά μετά κλαις γιατί φεύγεις από εκεί που γεννήθηκες ξανά και ενηλικιώθηκες, άλλαξες και ωρίμασες και γέμισες εμπειρίες όσο τίποτε άλλο.
Νομίζω όμως ότι για όλους εμάς η Κομοτηνή θα είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας… Γιατί εδώ σπουδάσαμε, εδώ ερωτευθήκαμε, πληγωθήκαμε. Εδώ είναι τα βράδια μας, εδώ είναι τα νιάτα μας, τα γέλια μας, τα κλάματα μας και εκείνες οι μεταμεσονύχτιες βόλτες στην Πλατεία Ειρήνης, που κάναμε τα σχέδια μας για το μέλλον με ατελείωτες συζητήσεις.
Εδώ βρήκαμε την σκέψη μας, την φωνή μας. Μπορεί να φεύγουμε μακριά αλλά πάντα η ψυχή μας θα βρίσκεται εδώ, να μας φέρνει στο νου κάτι οικείο από την πιο γλυκιά στιγμή της ζωής μας.
Υ.γ: Δεν θα σου πω αντίο, αλλά εις το επανιδείν. Γιατί μπορεί να έφυγα, αλλά η ψυχή μου είναι ξεχασμένη κάπου εκεί σε κάποιο στενό της Κομοτηνής!
https://frapress.gr/2017/09/komotini-fititika-parastratimata-me-aroma-anatolis/