Ευαγγελία ΔημηνάκηΗ κριτική μας για το Stronger από αρθρογράφο με εμπειρία και στους Μαραθωνίους και στο σινεμά!
Ποιος δεν θυμάται την τρομοκρατική επίθεση στον Μαραθώνιο της Βοστώνης τον Απρίλιο του 2013; Ένα γεγονός που έχει μείνει σχετικά ‘ανεκμετάλλευτο’ από την βιομηχανία του θεάματος παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την νέα ταινία “Stronger” με πρωταγωνιστή τον Jake Gyllenhaal σε σκηνοθεσία David Gordon Green.
H ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Jeff Bauman ‘Stronger’. Στο βιβλίο, όπως και στην ταινία, ο πρωταγωνιστής περιγράφει τον τρόμο και την γενικότερη κατάσταση αλλοφροσύνης, η οποία επικράτησε κατά την διάρκεια της βομβιστικής επίθεσης, αλλά και την μετέπειτα πορεία του προς την ‘ανάρρωση’.
Eκείνος έχοντας χάσει και τα δυο του πόδια και έχοντας δει τον τρομοκράτη κάποια δευτερόλεπτα πριν από την πρώτη έκρηξη, περνάει από την ‘αφάνεια’ στο πάνθεον των αμερικανών ηρώων.
Τριάντα ώρες μετά την τρομοκρατική επίθεση, μέσα από την εντατική καταθέτει όλα όσα είδε, ώστε λίγες ώρες αργότερα το FBI να προχωρήσει στην σύλληψη και του δεύτερου βομβιστή.
Πόσο εύκολο είναι να ξεκινήσει κάποιος την ζωή του από την αρχή περπατώντας πλέον με δυο τεχνητά μέλη; Πόσο επηρεάζονται οι κοινωνικές αλλά και οι ερωτικές σχέσεις από την τεράστια δημοσιότητα στην οποία εκτέθηκε ο Jeff μετά και την σύλληψη του δεύτερου βομβιστή; Όλα αυτά αλλά και άλλες πτυχές της ιστορίας αποτυπώνει στην μεγάλη οθόνη με μεγάλη επιτυχία ο σκηνοθέτης David Gordon Green.
Σκηνοθετικά ο David Gordon καλείται να δείξει όσα δεν είδαμε στην ταινία ‘Μέρα Ηρώων’, η οποία ασχολήθηκε και εκείνη με το συγκεκριμένο γεγονός μόνο που θα λέγαμε ότι κινήθηκε στα αμερικάνικα πρότυπα του πατριωτισμού, της εθνικής περηφάνειας και φυσικά στον στόχο της εξάλειψης της τρομοκρατίας.
Το Stronger, όμως, αποτυπώνει την ιστορία ενός ανθρώπου-σύμβολο και πως εκείνος στάθηκε ξανά στα πόδια του ύστερα από όλα αυτά. Ο πρωταγωνιστής παρουσιάζεται στην αρχή σαν το παιδί της διπλανής πόρτας, ώστε κατά την διάρκεια της ταινίας να ευαισθητοποιηθεί ακόμα περισσότερο ο θεατής. Μόνος πρωταγωνιστής είναι Ο Άνθρωπος σαν οντότητα και όχι η πατρίδα. Μολαταύτα το μελό δεν λείπει αφού είναι ο πιο εύκολος τρόπος να προσεγγίσεις τον θεατή, ωστόσο χρησιμοποιείται σε μικρές δόσεις.
O Jake Gyllenhaal ‘κρατάει’ όχι μόνο τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ταινία αλλά και όλη την ταινία. Η ερμηνεία του καθηλώνει καθώς φαίνεται να έχει μελετήσει σε βάθος τον ρόλο που κλήθηκε να ερμηνεύσει. Σε αυτό βεβαία βοήθησαν και οι προσωπικές συναντήσεις που είχε με τον Bauman κατά την διάρκεια των γυρισμάτων. Ο σκηνοθέτης έχει φροντίσει να ‘γδύσει’ και να αναλύσει τον χαρακτήρα όσο περισσότερο γίνεται και αυτό βοηθάει ακόμα περισσότερο τον πρωταγωνιστή να δώσει γιατί όχι μια ερμηνεία οσκαρικών προδιαγραφών.
Στους δευτεραγωνιστικούς ρόλους βλέπουμε την Tatiana Maslany (Orphan Black), η οποία υποδύεται την Erin Hurley, την κοπέλα του πρωταγωνιστή, η οποία προσπαθεί να τον στηρίξει κατά την διάρκεια της αποκατάστασης γεγονός όμως που επιφέρει την σωματική και την ψυχολογική κούραση της ανά σημεία. Τον ρόλο της μητέρας του πρωταγωνιστή αναλαμβάνει η Μiranda Richardson (Hours), η οποία θα μπορούσε να πει κανείς ότι ‘αδικείται’ αφού ο ρόλος της δίδεται αρκετά επιφανειακά χωρίς να εξηγείται περαιτέρω η αντιμετώπιση που έχει προς τον γιο της. Εντούτοις, φέρνει εις πέρας τον ρόλο που έχει αναλάβει χωρίς όμως να κάνει την διαφορά.
Γιατί να την δεις λοιπόν;
Εξαιρετική σκηνοθεσία, σενάριο πολύ κοντά στα πραγματικά γεγονότα, ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και στο μελό και δυο άκρως ταλαντούχοι πρωταγωνιστές συνθέτουν μια ταινία που δεν πρέπει να χάσεις!