Αρχική

“Φωτογραφικά” αντίο βγαλμένα από τη ζωή…

Αγκαλιά, φιλί και… κάποιος επιβιβάστηκε. Η ταχύτητα του οχήματος άρχισε να επιταχύνει και η βουή της μηχανής, ακούστηκε σαν το θρόισμα των φύλλων σε μια εποχή- εκείνη, που πέφτουν από τα κλαδιά των δέντρων. Έτσι άλλωστε αλλάζουν οι εποχές, από στιγμή σε στιγμή!

Αυτό το άρθρο έρχεται να διαπραγματευεί ένα κεφάλαιο της ζωής μας μέσα από μια σειρά φωτογραφιών που άλλες είναι γνωστές μέσα από την αρχική τους μορφή- την φωτογραφία- και άλλες όχι τόσο γνωστές, που πιθανά να πυροδότησαν μιαν άλλη μορφή τέχνης…

Θα περπατήσουμε σε σταθμούς τραίνων, σε λιμάνια και σε αεροδρόμια και αυτό γιατί θα αποπειραθούμε να προσδιορίσουμε το αντίο αποδίδοντάς του… μια φωτογραφία!

Σε αυτά τα μέρη, συνήθως, έρχεται ένας επίμαχος αποχαιρετισμός και δεν κρίνουμε ότι υπάρχει πιο σωστό μέρος για να την αναζητήσουμε απο αυτά…
Θα έλεγε κανείς, πως όλες αυτές οι (προ)ειδοποιήσεις, στα τραίνα για παράδειγμα, για τα κενά μεταξύ των συρμών και της αποβάθρας, δεν είναι άλλο από ένα νοητό σύνορο, ένας διαχωρισμός που φέρνει τον αποχαιρετισμό πριν τελικά έρθει.
Ίσως και οι πλανόδιοι μουσικοί στις αποβάθρες, αποτελούν και αυτοί μια σύμπραξη της στιγμής, μια μελωδία που ζητά στίχους από την ιστορία σου…
                                                                                          […]
Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε
μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες
κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα
ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου
κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη
μονάχα αὐτός ὁ βαθύτερος καημός νὰ κρατηθοῦμε
μέσα στὴ φυγή
 Γιῶργος Σεφέρης/ Φυγή
Στην λίστα φωτογραφιών προς παρουσίαση, έχουμε καθε λογής ανθρώπους να αποχωρίζονται αγαπημένα τους πρόσωπα, να ξεχειλώνουν τα σώματά τους για ένα φιλί, μια αγκαλιά και μια κουβέντα…
Αν το αντίο ήταν φωτογραφία...
Αν το αντίο ήταν φωτογραφία...Αν το αντίο ήταν φωτογραφία...

 Ὁ ἐπίλογος

Κι ἂν ἔφτασα τόσο μακριά, ἦταν γιὰ νὰ μὴν ἀκούσω ποὺ δὲ μοῦ ἀποκρίθηκαν
κι ἄχ, πλανήθηκα πολὺ σὲ δρόμους, ἀκολουθώντας τοῦτο ἡ ἐκεῖνο, κληρονόμος μιᾶς ἀνεξήγητης ὥρας: τότε ποὺ ὅλα θὰ ἐξηγηθοῦν,
……χωρὶς λόγια ἢ καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχουμε καν — ὅταν, τέλος, ξαναγύρισα ἡ πόλη εἶχε λεηλατηθεῖ, τὰ βαγόνια ἀναποδογυρισμένα,
……ἡ ἐξέγερση ἦταν πιὰ παρελθὸν κι ὅσοι ἀπομεναν ὄρθιοι πυροβολοῦσαν ἀκόμα
γιὰ ἕνα φτωχὸ ἔπαθλο στὰ ὑπαίθρια σκοπευτήρια
……καὶ τὸ βράδυ «τί ὥρα εἶναι;» ρωτᾷς, «ὀχτώ» σου ἀπαντᾶνε, μὲ τέτοιες ἄθλιες βεβαιότητες ζοῦμε
καὶ κανεὶς δὲν εἶδε τὸ ἔγκλημα — ἀφοῦ τὸ τέλειο ἔγκλημα ἔγινε
……ἐκεῖ ποὺ δὲν μπορεῖ πιὰ τίποτα νὰ συμβεῖ. Ὅμως ἐγὼ ὑπῆρξα ἀνυπόμονος
σὰν κάποιον ποὺ ἀνοίγει τὴν ὀμπρέλα του σὲ καιροὺς ξηρασίας (ἴσως γιατί δὲ θέλει νὰ ξεχάσει),
[…] 
Τάσος Λειβαδίτης, Ὁ ἐπίλογος, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Ἀνακάλυψη, ἑνότητα, Ἐκκρεμότητες, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 362

Στο σημείο αυτό, ας γνωρίσουμε ένα σχεδόν κινηματογραφικό φωτογράφο οποίος συνδυάζει την κινητικότητα της στιγμής στη βάση μιας ανθρώπινης περιπλάνησης, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Ο εν ονόματι Thomas Zanon-Larcher, φαίνεται να είναι γοητευμένος από τις μικρές στιγμές φόβου, διαφυγής και παραβατικότητας καθώς αντιλαμβάνεται πως το μέγεθος της ουσίας είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από την διάρκεια της ίδιας της στιγμής, και προσπαθησε, όπως θα δούμε πιο κάτω, να αρπάξει την (απ)ουσία στο δικό του πλαίσιο.

Οι πρωταγωνιστές του στέκουν σιωπηλοί ή σε στιγμαία φυγή και σχεδόν πάντα θυμίζουν μια καλογυρισμένη ταινία μέσα στους σταθμούς… της ίδιας τους της ζωής!
Αν το αντίο ήταν φωτογραφία...
                                                                                                                       […]
Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι να ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.

Αν το αντίο ήταν φωτογραφία...

                                                                                                                            [… ]
Θὰ θυμᾶμαι πάντα τὰ μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μες στον ἐμφύλιο πόλεμο.

Αν το αντίο ήταν φωτογραφία...

[…]
 
Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.
Αν το αντίο ήταν φωτογραφία...
[…]
Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο… ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!
Αὐτος που σωπαίνει/ Τάσος Λειβαδίτης

Και αν το αντίο δεν έχει εικόνα, τότε είναι γιατί υπάρχουν και κάποια που δεν έλαβαν ποτέ μέρος σε κάποιο χώρο, αλλά εκεί, στα τραίνα, στα λιμάνια και σε δρόμους που συγκλίνουν και δεν αποκλίνουν, αναζητήθηκαν οι απαντήσεις τους…

Σαν ένα αιώνιο παιδί θα περπατώ πάνω στις ράγες μιας αποβάθρας και θα σταματώ
μόλις νυχτώνει
και θα νυχτώνει κάθε που θα επιστρέφεις…

Σχόλια