Άρτεμις ΜόσχουΦτάνεις 18 χρονών, και στόχος σου είναι να κατακτήσεις τον κόσμο. Μπαίνοντας στα 20 ωστόσο, συντελείται μια κάποια μετάβαση.
Γενέθλια. Μεγάλη υπόθεση. Αναμνήσεις από παιδικά πάρτυ, πιτσιρίκια να τρέχουν πανευτυχή πάνω κάτω, με πρόσωπα αλειμμένα πέρα ως πέρα με τούρτα. Άραγε, έχεις καλύτερες αναμνήσεις να θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια; Ζώντας αυτή την ανεμελιά, την παιδικότητα, τη ζωντάνια, τη χαρά της ζωής.
Όντας παιδάκι, δεν σε προβληματίζει τίποτα ουσιαστικό. Το μόνο πρόβλημα είναι το καθημερινό ξύπνημα για το σχολείο. Αλλά, όσο κι αν γκρινιάζαμε, το Σάββατο πάλι ξυπνούσαμε ακόμα πιο αξημέρωτα για να προλάβουμε να δούμε όλο το παιδικό πρόγραμμα της τηλεόρασης. Ήταν η διασκέδασή μας όλες εκείνες οι χρωματιστές φιγούρες, τις οποίες παρακολουθούσαμε με ενθουσιασμό ενώ τρώγαμε ένα ξεχειλισμένο μπολ με σοκολατένια δημητριακά και γάλα. Πρόβλημα θεωρούσαμε το ότι ξεχάσαμε πως την τρίτη ώρα είχαμε γυμναστική στο σχολικό πρόγραμμα, κι εμείς ωστόσο ξεχαστήκαμε κι εμφανιστήκαμε στο σχολείο χωρίς φόρμα. Μας προβλημάτιζαν οι φωνές της μαμάς μας (αν και μεταξύ μας, δεν τις υπολογίζαμε και πολύ) όταν αργούσαμε να γυρίσουμε σπίτι ή όταν κάναμε κάποια ζημιά.
Μια ηλικία γεμάτη ανεμελιά, άγνοια προβλημάτων, ενεργητικότητα. Το παιχνίδι ήταν η βασική προτεραιότητα στο παιδικό μυαλό μας. Τα προβλήματα δε μας άγγιζαν, δε μας επηρέαζαν, γιατί κυρίως δεν μπορούσαμε να τα καταλάβουμε. Και κάπως έτσι, ζήσαμε την πιο ξέγνοιαστη, πιο όμορφη ηλικία σε όλη τη ζωή μας.
Ως έφηβοι, ξεκινήσαμε την επανάστασή μας. Θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, τίποτα δεν μας έκανε να συμβιβαστούμε, νιώθαμε ασταμάτητοι. Βέβαια, υπήρχε ένα σχολείο και ένα φροντιστήριο στη μέση, που κάπως μας έκοβε λιγάκι τη φόρα. Επαναστάτες, γεμάτοι διάθεση για δράση, θέλαμε να φέρουμε τα πάντα στα μέτρα μας. Για όλη αυτή την αντίδραση βέβαια, πρέπει να αποδώσουμε κι ευθύνη στις ορμόνες της εφηβείας, που μας έκαναν να βιώνουμε κάθε συναίσθημα δέκα φορές πιο έντονα, πιο βαθιά.
Η εφηβεία είναι η ηλικία που βιώσαμε τους πρώτους έρωτες, αλλά και τις πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις. Και πάλι, όλα αυτά τα συναισθήματα μας διακατείχαν στον υπέρτατο βαθμό. Αυτή είναι η ηλικία που θεωρούσαμε κάθε πρόβλημα ασήκωτο, τεράστιο στα παιδικά (γιατί παιδιά είμασταν και τότε) μας μάτια.
Και ξαφνικά, τρομακτικά γρήγορα, έφτασε η ενηλικίωση. Η πολυπόθητη αυτή στιγμή που σβήσαμε τα δεκαοχτώ κεράκια στην τούρτα, με μια τεράστια υπερηφάνεια. Η αίσθηση ότι πλέον ενηλικιωθήκαμε, ότι είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για τον εαυτό μας και τις επιλογές του, μας προκαλούσε μια μοναδική διέγερση. Είμασταν τρελαμένοι με την ιδέα ότι μπορούμε να νικήσουμε την αδικία της ζωής, να κάνουμε τα πάντα, να αντισταθούμε, να δημιουργήσουμε τέχνη. Είχαμε μονίμως την τάση να υιοθετούμε συνεχώς διαφορετικές απόψεις εξελίσσοντάς τες, χωρίς να ανήκουμε πουθενά.
Για τους περισσότερους, η εποχή αυτή σηματοδοτεί την έναρξη της φοιτητικής μας ζωής. Της φοίτησης στη σχολή της επιλογής μας, το ξεκίνημα μιας νέας ζωής. Της ανεξαρτησίας μας και της ελευθερίας μας. Μας δίνεται η δυνατότητα να κάνουμε ένα restart. Να γνωρίσουμε καινούρια άτομα, να αναπτυχθούμε πνευματικά και ψυχολογικά, να βιώσουμε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό απ’ότι είχαμε συνηθίσει ως τώρα.
Ωστόσο, φτάνει κι εκείνη η στιγμή που μπαίνει το δύο μπροστά στα κεράκια της τούρτας των γενεθλίων. Μόλις μπει η δεύτερη δεκαετία θα φέρει μαζί της μια ωραιότατη κρίση ηλικίας, μαζί με αμφιλεγόμενα συναισθήματα. Ειδικά σε μια κοινωνία σαν τη δική μας γεμάτη στερεότυπα και σωτήρια είδωλα που μας επιβάλλουν πώς να δείχνουμε, πώς να σκεφτόμαστε, πώς να δρούμε.
Από τη μία βέβαια, το γεγονός ότι μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε μέσα από αναπάντεχα γεγονότα, από συμβάντα που βρίσκονταν εκτός του ελέγχου μας, από προβλήματα και δυσκολίες, σίγουρα μας προσδίδει ένα μεγάλο ποσοστό αυτοπεποίθησης και σιγουριάς. Είμαστε πιο συγκεντρωμένοι σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε, πιο συνειδητοποιημένοι, πιο αυτάρκεις. Μαθαίνουμε να αξιολογούμε καλύτερα τα πράγματα, τις καταστάσεις και τους ανθρώπους. Επιλέγουμε προσεκτικά τα άτομα που θα βαδίσουν δίπλα μας, συνταξιδιώτες στην πορεία της ζωής μας.
Ωστόσο, μπαίνοντας σε αυτή την ηλικία, καταλαβαίνουμε πως θα αυξηθούν οι ανάγκες και οι υποχρεώσεις μας. Μια κατάσταση η οποία προκαλεί φόβο κι αβεβαιότητα. Γιατί, κακά τα ψέμματα, στην ηλικία των γονιών μας, ακόμα και των μεγαλύτερων αδελφών μας, αν υπάρχει κάποιο ηλικιακό χάσμα, η εύρεση δουλειάς, η ανάληψη υποχρεώσεων και η συντήρηση του εαυτού ήταν ένα κομμάτι πολύ πιο εύκολο σε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα. Άτομα τα οποία είχαν στα χέρια τους μόνο ένα πτυχίο λυκείου, μπορούσαν να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά. Σήμερα, ο καθένας γνωρίζει πως ούτε το πανεπιστημιακό πτυχίο δε σου εγγυάται μια δουλειά ή κάποια ασφάλεια, τουλάχιστον με τα δεδομένα της Ελλάδας του σήμερα.
Κι αν είσαι τυχερός και βρεις κάποια δουλειά, τότε οι υποχρεώσεις αυξάνονται ακόμα περισσότερο. Δεν έχεις πλέον τη μαμά να σου φωνάζει να φας και να προσέχεις, όμως έχεις τη δουλειά σου, το πρωινό ξύπνημα και το τρέξιμο όλης της ημέρας. Οι ανάγκες έχουν αλλάξει. Ο καθένας μας αναγκάζεται να γίνει πιο σοβαροφανής, πιο υπεύθυνος, καθώς προτεραιότητα δεν είναι πλέον μόνο ο εαυτός μας και οι ανάγκες του. Αρχίζει η ζωή να σε πηγαίνει αλλού, αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα πιο σοβαρά και πιο σχολαστικά. Και αξίζει να σημειωθεί, πως αυτή η δουλειά κατά πάσα πιθανότητα δεν ανταποκρίνεται στα όνειρα των παιδικών σου χρόνων ή ακόμη είναι πολύ πιθανόν να μην πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο.
Η δικαιολογία της εφηβείας και των ορμονών παύει να υπάρχει ως δικαιολογία για την παρορμητική μας συμπεριφορά, τις ορμές και τα αχαλίνωτα θέλω μας. Μαθαίνουμε να υπολογίζουμε περισσότερο τους άλλους, να ακούμε προσεκτικά τη δική τους γνώμη, να αντιλαμβανόμαστε τα θέλω τους. Οφείλουμε, όπως και να έχει η κατάσταση, να δίνουμε περισσότερη σημασία στους ανθρώπους και να μην είμαστε τόσο εγωιστές.
Ωστόσο,όπως κι αν έχει η κατάσταση, όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες, δε σημαίνει πως αυτή την αλλαγή πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με φόβο και θλίψη. Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε κι εξελισσόμαστε, σε όποιες καταστάσεις. Και τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι πρόκειται απλώς για νούμερα, τα οποία μας εισάγουν ίσως στην πιο γεμάτη, πιο σημαντική δεκαετία της ζωής μας. Σημασία έχει το πώς νιώθουμε, και πώς θέλουμε να ζήσουμε. Το μαγικό φίλτρο της ζωής το φτιάχνουμε μόνοι μας, και μόνο εμείς ξέρουμε πώς να ρυθμίσουμε τα συστατικά, ώστε να την κάνουμε πραγματικά αλησμόνητη.