Αννέτ ΤσατσαμπάΜια φιλία από απόσταση γεννιέται και εκλογικεύεται…
Be me, 26 Αυγούστου 2015.
Μετά από μία βουκολική κραιπάλη βραδινή έξοδο στο χωριό, εγώ και η Μ. κοιμόμαστε ήσυχα και όμορφα στο σπίτι της γιαγιάς μου.
Γύρω στις δέκα το πρωί, ξεκινάει ένα πανδαιμόνιο από τον ήχο του τηλεφώνου που χτυπάει ασταμάτητα και τη χαρούμενη φωνή της γιαγιάς μου που λέει “Πέρασε, πέρασε!“
Μου παίρνει μερικά λεπτά να συνειδητοποιήσω ότι είναι η μέρα που βγαίνουν οι βάσεις. Με τα χίλια ζόρια, ξυπνάω την εξίσου άυπνη Μ. και σηκωνόμαστε να δούμε τι συνέβη.
Το πρώτο κύμα θλίψης έρχεται όταν βλέπω ότι δεν έχω περάσει στην πρώτη μου επιλογή. Όμως το δεύτερο, και μεγαλύτερο, κύμα θλίψης έρχεται όταν συνειδητοποιούμε ότι ούτε η Μ. έχει περάσει στην πρώτη της επιλογή και το σενάριο από ‘δω και πέρα είναι ένα…
Θα φύγει να σπουδάσει στο εξωτερικό.
Για κάμποση ώρα δεν ακούγεται τίποτα. Κάποια κλαίει, κάποια είναι αμίλητη, μετά κλαίμε και οι δύο.
Στο τέλος αποφασίζουμε να περάσουμε τις τελευταίες μας μέρες όμορφα.
Και το καλοκαίρι τελειώνει. Και η Μ. φεύγει.
Στην αρχή, μου λείπει πολύ. Και στεναχωριέμαι και δεν ξέρω πως να διαχειριστώ την απουσία της. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω ότι θα γίνει κάτι και την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε θα μου ανακοινώσει ότι γυρίζει πίσω.
Βέβαια, καθώς ο καιρός περνάει, δε συμβαίνει τίποτα τέτοιο. Και δεν θα γυρίσει. Τουλάχιστον όχι για τα επόμενα 4 χρόνια. Ναι, θα έρχεται, ναι θα πηγαίνω αλλά για τώρα, δε θα είναι κάτι μόνιμο.
Έρχεται, λοιπόν, η στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτή την κατάσταση.
Θέλουμε, δε θέλουμε.
Κι αυτό θα πρέπει να κάνεις κι εσύ, αγαπημένε αναγνώστη! Ξέρω πως νιώθεις.
Όταν το σχολείο σού εξασφαλίζει καθημερινή επαφή με τους αγαπημένους σου ανθρώπους, δημιουργείται γύρω σου μια μικρή φούσκα που σε πείθει ότι θα είναι για πάντα έτσι. Κι όταν σου σκάνε τη φούσκα (μπομπ σφουγγαράκης reference), ξαφνικά σε βρίσκει η πραγματικότητα στο κεφάλι.
Ωστόσο, όσο δύσκολο κι αν είναι, αναλογίσου πόσο τυχερός είσαι που ζεις στην εποχή του ίντερνετ και των low-cost πτήσεων.
Αυτό που θέλω να σου πω, είναι ότι το γεγονός ότι ο κολλητός ή η κολλητή σου φεύγει για να σπουδάσει, δε σημαίνει ότι τον/την χάνεις. Αν δεν το θέλεις, δηλαδή.
Επομένως, πρέπει να παλέψεις να το αντιμετωπίσεις.
Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να το πάρεις απόφαση. Όσο κι αν σου αρέσει να σκέφτεσαι ότι η κατάσταση είναι προσωρινή, δεν είναι.
Από ‘κει και πέρα, συνέχισε να επικοινωνείς μαζί του και μοιράσου τα νέα σου σα να ήταν εκεί. Κι ας σου φαίνεται ότι είναι κάπως “κρύο” να μιλάς απ’ την οθόνη. Προσπάθησε να τον επισκεφτείς με την πρώτη ευκαιρία και βρες τρόπο να τον βάλεις στο πρόγραμμά σου όταν θα έρθει.
Κι αν αυτό δεν είναι εφικτό, μη τα βάλεις με τον εαυτό σου. Δε σημαίνει ότι τον αγαπάς λιγότερο. Απλώς, δεν είστε πια στο σχολείο, κι ο καθένας έχει τους δικούς του ρυθμούς πια.
Πάνω απ’ όλα, κράτα στο μυαλό σου ότι με έναν αληθινό φίλο, δε χρειάζεται να μιλάς κάθε μέρα, όλη μέρα.
Γιατί, σίγουρα, στην αρχή θα το κάνεις αλλά όσο περνάει ο καιρός, η επικοινωνία θα αραιώσει.
Κάθε φορά, όμως, που θα μιλάτε ή θα βρίσκεστε, η χαρά θα είναι εξίσου μεγάλη. Και πάντα θα λες τα νέα σου με τον ίδιο ενθουσιασμό και πάντα θα θέλεις να ακούσεις την άποψή του και πάντα, μέσα σου, θα περιμένεις να γυρίσει για να ζήσετε όλα αυτά που του περιγράφεις μαζί.
Άλλωστε, ήταν, είναι και θα είναι το πρώτο άτομο με το οποίο θα θέλεις να μοιραστείς οτιδήποτε σημαντικό σου συμβαίνει. Ακόμα κι αν είναι σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα ή σε άλλη ήπειρο.
Δε θέλω ν’ ακουστώ μελό, όμως η φιλία δε γνωρίζει σύνορα.
Επομένως, μόλις περάσεις τα επτά στάδια του πένθους, που σίγουρα θα περάσεις γιατί τέτοιες drama queens είμαστε όλοι, ανασυγκρωτήσου και προχώρα.
Τίποτα δεν τελειώσε.
Για την ακρίβεια, η φοιτητική ζωή μόλις άρχισε. Και για τους δυο σας.