Bύρωνας Θεοδωρόπουλος: Ο Lord Byron του ελληνικού stand up!

Ο Βύρωνας Θεοδωρόπουλος, η κωμωδία και άλλα κεφάλαια της ζωής του!

Δεν ξέρω αν είσαι προκατειλημμένος με την ελληνική stand up comedy σκηνή ή όχι, αν θεωρείς ότι το να “εκβιάζουν” το γέλιο σου δεν σε διασκεδάζει και γενικά ότι το χιούμορ είναι κάτι που δεν έρχεται κατά παραγγελία, αλλά η πολυφωνία που έχει αρχίσει να εδραιώνεται αυτή την περίοδο στο ελληνικό stand up και η άνθιση που σημειώνεται έχουν αναντίρρητα πείσει και τους πιο δύσπιστους.

Και αυτό γιατί η νέα γενιά κωμικών έχει απομακρυνθεί από παλιακές νόρμες, εργάζεται σχολαστικά, έχει ξεφύγει από την λογική του “προσβλητικού αστείου” και σεβόμενη το κοινό στο οποίο απευθύνεται προσπαθεί να καυτηριάσει εκείνες τις μικρές στιγμές καθημερινής τρέλας δίχως ταμπού, με ειλικρίνεια.

Συν τοις άλλοις, αν ασχοληθείς έστω και λίγο με τους πιο γνωστούς εξ αυτών (Φισφής, Βρανά, Μαθιουδάκης, Χριστοφορίδης), διαβάζοντας συνεντεύξεις τους,  θα διαπιστώσεις ότι πίσω από τις κωμικές τους περσόνες κρύβονται άνθρωποι που αν μη τι άλλο έχουν υπάρξει ανοιχτοί σε ερεθίσματα και εμπειρίες, που έχουν έρθει σε επαφή όχι μόνο με την δική τους “τέχνη” και οι προβληματισμοί τους θα μπορούσαν πολύ εύκολα να χωρέσουν σε μια συζήτηση της δικής σου παρέας.

Ένας εκ των αξιολογοτέρων, είναι και ο Βύρωνας Θεοδωρόπουλος. Οι συστάσεις, μάλλον περιττές. Θα αφήσω εδώ απλά τις πρώτες δύο προτάσεις του βιογραφικού του “Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στο ΕΜΠ Εφαρμοσμένα Μαθηματικά.” και  όσα μας είπε να μιλήσουν γι’αυτόν…

© Φωτογραφίες: Εύα Μπεσλεμέ

|H καλοκαιρινή περιοδεία με τον Moa Bones | Συμμετοχή σε event συνδυαστικά με άλλες τέχνες|

«Δούλεψε πολύ ωραία η περιοδεία το καλοκαίρι, γιατί δεν έμπλεξε το stand up με τη μουσική. Γενικά δεν πιστεύω ότι το stand up μπορεί να μπλέξει με το ο,τιδήποτε. Έχει από τη φύση του μία αυτονομία. Bγαίνει ο κωμικός, παίρνει το μικρόφωνο, έχει το κείμενό του, οπότε είναι stand alone κατά μία έννοια.

Στην καλοκαιρινή περιοδεία δούλεψε γιατί ήταν πολύ διακριτά τα σετ. Εγώ έκανα όλο το πρώτο σετ 45 λεπτά, κάναμε ένα διάλειμμα, προλόγιζα τον moa bones και μετά ήταν δικό του το κοινό. Μόνο σε κανά δυο encore, σε πολύ ζεστό κοινό, βγήκα εγώ να πω μια ιστορία και λίγο στόλιζε από πίσω με την κιθάρα. Αλλά αυτό ήταν καθαρά σε πολύ καλές συνθήκες, που είχε περάσει μιάμιση ώρα παράστασης.

Δεύτερον, ήμασταν πολύ καλοί φίλοι από πριν, οπότε δεν ήταν ότι είχα κάποια κάψα να βγω περιοδεία με μουσικό, ούτε ο μουσικός ήθελε να βγει περιοδεία μαζί μου, απλά έλειπε ο Μιχάλης (Μαθιουδάκης) στη Δονούσα για δουλειά και εγώ χρειαζόμουν να κάνω μια περιοδεία και έτσι μίλησα με τον Δημήτρη.

Είναι και συγκρίσιμη η έκθεση του κωμικού με τον singer/songwriter. Όπως βγαίνω κι εγώ σκέτα με ένα μικρόφωνο, και ο μουσικός δεν έχει πολύ μεγαλύτερη προστασία… μία κιθάρα έχει. Πρωτότυπο υλικό επίσης. Ως κωμικός έχω ανοίξει και μπάντες. Δεν θα μπορούσα να τουράρω εύκολα με μπάντα βέβαια. Θα ήθελα, αλλά δε νομίζω ότι θα ήταν το ίδιο εύκολο.

Γενικώς έχω συμμετάσχει σε διάφορα είδη θεαμάτων, πχ στην Ταράτσα του Φοίβου,  αλλά πάντα είναι το κομμάτι του stand up κωμικού είναι αυτόνομο.

|Συμμετοχή ως κριτής σε reality ανάδειξης νέων κωμικών|

Πολύ δύσκολο. Δηλαδή ναι μεν είμαι έμπειρος και επαγγελματίας αλλά και πάλι. Ήμουν μια φορά κριτής στον 3^ο διαγωνισμό του Open mic, αλλά δεν ήταν κάτι σοβαρό.

Οι εισερχόμενοι κωμικοί στο χώρο και τα open mic γενικά είναι κάτι που  θέλει μια ντέκα, θέλει ένα μπαρ,  κάτι μαζεμένο. Είναι αποκλειστικά προπόνηση. Το να βγει κάποιος με το πρώτο του πεντάλεπτο σε μια εκπομπή πανελλαδικής εμβέλειας, σε ένα reality και να τον κρίνω τώρα εγώ, ο Μαθιουδάκης και ο Φισφής είναι άκομψο, δεν χρειάζεται.

Το συζητούσα με τον Φισφή αυτό. Του έστειλε ένας πιτσιρικάς κωμικός «Να σου στείλω το πρώτο μου πεντάλεπτο;». Στο σημείο που είναι το πρώτο ή το δέκατό σου πεντάλεπτο την δέκατη φορά που παίζεις, μόνο καλά έχεις να πεις. Δηλαδή οι συμβουλές που έχει να δώσει ένας κώμικος σε κάποιον, ο οποίος ξεκινάει, είναι παίζε και γράφε. Σοβαρές παρατηρήσεις αρχίζουν όταν ο άλλος περάσει τις πενήντα, εκατό παραστάσεις. Δηλαδή να συναντηθώ με κάποιον ο οποίος είναι 2, 3 χρόνια στον χώρο και να του πω ή να μου πει ξέρεις τι, το act σου μπορεί να χρειαστεί αυτό. Αλλά σε περίπτωση συμβουλής και δοκιμής ούτε εγώ ξέρω τι θα πιάσει.

Ο κάθε κωμικός ανακαλύπτει την κωμωδία με τον δικό του τρόπο. Πολλοί καταλήγουμε στα ίδια συμπεράσματα, αλλά με τελείως διαφορετικούς δρόμους. Όλοι ξέρουμε ότι δεν ανοίγεις με καινούριο αστείο ή δεν κλείνεις με καινούριο αστείο, αλλά όλοι θα πρέπει να κάνουμε αυτό το λάθος, για να μάθουμε αυτόν τον κανόνα.

Υπάρχουν πρακτικές συμβουλές, αλλά είναι γραμμένες σε βιβλία, υπάρχουν τεχνικές, διάφοροι κανόνες και μηχανισμοί κωμωδίας, αλλά το πώς θα βγάλεις ένα γέλιο είναι ένα πολύ πιο ανοιχτό πεδίο.

Και επίσης, σε ότι αφορά ένα reality αυστηρά, υπάρχει το Last Comic Standing, αλλά αυτό απευθύνεται σε μια αγορά σαν την αμερικάνικη, που έχει πάρα πολλούς κωμικούς, οι οποίοι ξέρουν ότι όταν θα φτάσουν στο τέρμα τους περιμένει μια βιομηχανία έτοιμη. Εδώ δεν υπάρχει καμία βιομηχανία… είναι βιοτεχνία.

© Φωτογραφίες: Εύα Μπεσλεμέ

|Συγκεκριμένα βήματα για την εξέλιξη της ελληνικής stand up σκηνής|

Το ένα πράγμα που νομίζω χρειαζόμαστε είναι ενδεχομένως ένα μεγάλο comic club.  Έναν χώρο, ο οποίος θα είναι αυστηρά για κωμωδία και θα δουλεύει 4, 5 ημέρες την εβδομάδα. Όλα τα σόλο θα είναι εκεί, οι mix παραστάσεις, τα open mic.

Χρειάζεται, επίσης, να μην χάσουμε τα κεκτημένα. Το ότι έχουμε ένα open mic την εβδομάδα και γεμίζει είναι εκπληκτικό.

Μπορεί να χρειαζόμασταν και μια παραπάνω προβολή. Αυτό το οποίο θα χρειαζόταν η σκηνή είναι ενδεχομένως ένα daily show ή ένα εβδομαδιαίο show στα πρότυπα του Letterman.

Γενικώς πρέπει  να γίνονται πράγματα πάντως για την κωμωδία. Τώρα ο Φισφής με τον Μαθιουδάκη και τον Σαρακατσάνη ανεβάζουν μια επιθεώρηση, το οποίο είναι επίσης κομμάτι της σύγχρονης κωμωδίας. Υπάρχουν αρκετές ομάδες που κάνουν improv, οπότε είναι κι αυτά συναφή κάπως.

Αμιγώς για το stand up χρειαζόμαστε αρκετούς χορηγούς και χώρους για να παίζουμε. Ίσως και το Netflix ν’αγοράσει κανά σπέσιαλ.

|Αρθρογραφία σε σινε…φιλικό site ή με την ιδιότητα του κωμικού|

2 άρθρα για σινεμά έγραψα, δεν το λες αρθρογραφία. Ο Φισφής έγραφε, δεν ξέρω αν γράφει ακόμα, ο Χριστοφορίδης γράφει μόνιμα στο Provocateur. Αυτό είναι κανονική δουλειά. Εγώ έχω απλά πολύ καλό φίλο αυτόν που έχει το cinedogs. Έβλεπα σινεμά, όχι τίποτα ιδιαίτερο, καμία σχέση με αυτόν που γράφει εκεί, ο οποίος είναι από τις καλύτερες πένες στην Ελλάδα για το σινεμά, και είχα αυτή την παράξενη ιδέα με 3 ταινίες που με κάποιον περίεργο τρόπο συνδέονται μεταξύ τους και καλό είναι να τις δει κάποιος μαζί. Τις ονόμασα «Τριλογίες ασθενούς συμπάγειας», έγραψα το πρώτο με πολύ κέφι, έγραψα το 2^ο με φουλ βαρεμάρα και σταμάτησα. Στο 3^ο ήμουν εε δεν το πιστεύω και μετά λέω δεν θα καταπιέζομαι κιόλας. Μπορεί να ξαναγράψω…  αν ξαναβλέπω ταινίες που μου αρέσουν και μπορώ να φτιάξω μια τριλογία, έχω ανοιχτή επικοινωνία με τα παιδιά.

Τώρα να έγραφα άρθρα με την ιδιότητα του κωμικού θα με δυσκόλευε. Πρώτον δεν είμαι και τόσο παραγωγικός. Κανένα αστείο δεν πρέπει να πάει χαμένο.  Τα κρατάω όλα για την κωμωδία την κανονική και έχω διαπιστώσει ότι ο,τιδήποτε περιφερειακό έχω αναλάβει, όπως ήταν οι τριλογίες, -είχα κάνει και κάτι εκπομπές στο ραδιόφωνο πιο παλιά-   είναι βοηθητικό για να καλλιεργείς διάφορες δεξιότητες γύρω από την κωμωδία, το οποίο το βρίσκω πολύ σωστό. Σε όλα αυτά μπαίνω, λοιπόν, με την λογική ότι αυτό με κάποιο τρόπο θα τροφοδοτήσει και την κωμωδία μου.

Διαπιστώνω,όμως, κάθε φορά που αναλαμβάνω κάτι τέτοιο, ότι τελικά περισσότερο μου τρώει χρόνο από το stand up και δεν με φθείρει ακριβώς, αλλά με απασχολεί. Πχ όταν έκανα την εκπομπή στο ραδιόφωνο με απασχολούσε πάρα πολύ το ποια κομμάτια θα βάλω και πως θα τα συνδέσω και τι θα πω ενδιάμεσα. Γενικά αυτό παρατήρησα ότι είναι ένα μοτίβο συμπεριφοράς δικό μου και πλέον αρχίζω και λέω όχι.

|Κεφάλαιο Μουσική|

Mε τη μουσική είμαστε παλιοί γνωστοί. Είχα την τύχη να παίξω με πάρα πολύ καλούς μουσικούς. Η μπάντα, η οποία είχαμε, είχε ανθρώπους με πολύ ταλέντο, εκτός εμού, γι’αυτό και διαλυθήκαμε. Δεν είχαμε την πειθαρχία και την πυγμή, η οποία χρειάζεται.

© Φωτογραφίες: Εύα Μπεσλεμέ

Μου άρεσε που έζησα την σκηνή. Την ροκ σκηνή από το 2000 μέχρι το 2009. Τα χρόνια του myspace ουσιαστικά και πριν γίνει το μπαμ με την κρίση. Οι υπόλοιποι βγήκαν και έπαιξαν σε πάρα πολύ καλές μπάντες. Ο ένας είναι στους Planet of Zeus, ο άλλος στους Tango with Lions, αλλά εγώ περισσότερο έπαιζα για την παρέα. Περισσότερο έπαιζα γιατί βρέθηκα σε αυτό και πάντα είχα την αγωνία μην με ανακαλύψουν ότι είμαι άσχετος και ότι δεν με νοιάζει τόσο πολύ. Σα να είσαι σε μια σχέση που ξέρεις ότι ο άλλος είναι πιο ερωτευμένος από σένα και να φοβάσαι ότι θα σε ανακαλύψει.

Όταν τελείωσε η πρώτη μπάντα, η επόμενη μπάντα που έπαιξα ήταν η καλύτερη σχέση που είχα με την μουσική ποτέ. Ήμουν ήδη κωμικός και εκεί πήγα ξεκάθαρα για να βοηθήσω. Ο Άκης ο Βογιατζής και ο Θοδωρής ο Βρανάς, ο αδερφός της Κατερίνας, είχαν φτιάξει μια μπάντα που λεγόταν τότε Satellites. Tώρα λέγονται Pale Oaks, το σχήμα το οποίο ουσιαστικά μετεξελίχθηκε.

Εγώ πήγα γιατί με πρότεινε ο Σεραφείμ, ο ντράμερ, που είπε ότι για το είδος που θέλετε να παίξετε αυτός είναι ο μπασίστας που χρειάζεστε. Με πήρε και του λέω “Κοίτα, εγώ κάνω κωμωδία, ότι κοντραριστεί με την κωμωδία σε επίπεδο υποχρεώσεων θα χάσει, στο λέω από τώρα και δεν πρόκειται να μελετήσω, δεν πρόκειται να δουλέψω ιδιαίτερα γι αυτό, θα δώσω απλά την παρουσία μου.” Και έδωσα την παρουσία μου γιατί είχα και πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο και ήμουν σε φάση μπορούμε να κάνουμε αρκετές πρόβες.

Με έδιωξαν όταν ανέβηκαν οι υποχρεώσεις μου στην κωμωδία, γιατί είχε αρχίσει να γίνεται αστείο. Αλλά ήταν πολύ ωραία, γιατί ήταν ξεκαθαρισμένο.  Οπότε ήταν μια πολύ ευχάριστη περίοδος.  Κάναμε και τρία, τέσσερα live.

|Kεφάλαιο Μαθηματικά|

Με τα μαθηματικά πλέον δεν έχω καμία σοβαρή σχέση. Η τελευταία σοβαρή επαφή που είχα με τα μαθηματικά ήταν όταν έκανε την διπλωματική της για το μεταπτυχιακό η κοπέλα μου. Απλά χάζεψα δυο βιβλία, δεν βοήθησα δηλαδή, κοίταξα κι εγώ κάτι paper. Aυτό ήταν όλο.

Κάποτε την έκανα καλά τη δουλειά. Έκανα ένα τελευταίο μάθημα πέρσι.  Που και που κοιτάω κανένα blog, αν πετύχω το Larry, έναν κωμικό απ’ τη Θεσσαλονίκη, που είναι μαθηματικός, θα πούμε τίποτα, κανένας παλιός μαθητής αν με ρωτήσει για τη διπλωματική του να του πω “Α ναι, κάποτε ίσως ήξερα κάτι γι αυτό.” Μέχρι εκεί.

Όσο περνάνε τα χρόνια και είμαι σ’αυτή τη δουλειά αρχίζω και απομακρύνομαι πάρα πολύ από τον ακαδημαϊκό κόσμο. Ήμουν 6 χρόνια στο Πολυτεχνείο, γράφτηκα σ’ένα μεταπτυχιακό, το άφησα. Και διαπιστώνω ότι τώρα οι επαφές μου είναι με ανθρώπους που έχουν μπαρ, διοργανώνουν συναυλίες κλπ. Δηλαδή πέτυχα έναν παλιό μου μαθητή και μου λέει θέλω να ξεκινήσω διδακτορικό, για κάτι σχετικό με τουρμπίνες και σκέφτομαι ότι τώρα όλο και πιο σπάνια θα συναντάω έναν άνθρωπο, ο οποίος θα κάνει διδακτορικό για τουρμπίνες.

|Κεφάλαιο Κωμωδία|

Αυτό μου το έχει πει ο Χριστοφορίδης, «Καλή κωμωδία θα κάνεις, για όλα τα υπόλοιπα, τα οποία ξέρεις.» Το οποίο όντως ισχύει. Θα κάνεις καλή κωμωδία αν έχεις διαβάσει πολλά βιβλία, αν έχεις γνωρίσει ανθρώπους, αν έχεις συγκρουστεί.

Με τρομάζει πάρα πολύ το να έχει η κωμωδία ημερομηνία λήξης. Είναι νόμος της φύσης ότι κάποια στιγμή θα με ξεπεράσει η εποχή μου. Το θέμα είναι πως θα με βρει αυτό ή αν θα μπορέσω έστω να έχω ένα πιστό κοινό που θα με ακολουθεί.

Πιστεύω ότι άμα είσαι ειλικρινής απέναντι στο κοινό σου και εργατικός και σταθερός, τελικά η σταθερότητα θα αποδώσει. Ιδανικά θα ήθελα να κάνω αυτή τη δουλειά μέχρι τα 70 μου. Να βάζω 80 άτομα την εβδομάδα σε ένα θέατρο, να λέω αυτά που είναι να πω, αν είμαι μαζί με τον Μιχάλη ακόμα καλύτερα και να υπάρχει ένα ικανό κοινό που θα λέει «εγώ περνάω να δω το Βύρωνα δύο φορές το χρόνο». Όπως οι μπάντες. Δεν με ενδιαφέρει το one hit wonder ή το να κάνω δύο καλές χρονιές, με ενδιαφέρει να πει κάποιος το πρώτο του άλμπουμ ήταν καλό, το δεύτερο ήτανε μέτριο, μετά τον έχασα λίγο, μετά τον ξαναβρήκα, μετά βρήκε κάτι άλλο.

Αλλά με τρομάζει πάρα πολύ γιατί θα έχει λογικά κάποια ημερομηνία λήξης. Τώρα κάνει μια άνοδο το stand up. Φαντάζομαι κάπου θα κάτσει.

Αυτό το είχε πει η μητέρα μου και είχε πάρα πολύ δίκιο. Η γενιά των γονιών μας, των ανθρώπων που είχαν γεννηθεί από το 40 μέχρι το 70, κάνανε μία δουλειά στη ζωή τους. Τώρα, οι επόμενοι αρχίσαν να επανεκπαιδεύονται στα 40. Ακόμα και σε μεγάλες επιχειρήσεις, έστελναν στελέχη για μεταπτυχιακό στα 40 και σιγά σιγά η δικιά μας η γενιά θα πρέπει κάθε δέκα χρόνια να κάνει κάτι καινούριο. Είναι κι αυτό το κλασσικό που λένε ότι δουλειές που θα χρειάζονται σε 10 χρόνια δεν τις ξέρουμε καν τώρα. Αν το 2000 έλεγες ότι θα υπάρχει social media expert, o άλλος δεν θα είχε ιδέα τι είναι.

|Η διαδικασία δημιουργίας νέου υλικού|

Είναι μια ευχάριστη πίεση. Δεν είναι εύκολο να βρεις έμπνευση, αλλά από την άλλη άμα βαλτώσεις δεν μπορείς να κάνεις και μια παράσταση 15 χρόνια. Υπάρχουν κωμικοί που το χουν καταφέρει, αλλά χρειάζεσαι πολλά σποτ. Δηλαδή ένας κωμικός στην Αγγλία μπορεί να ζήσει με ένα σαραντάλεπτο 7 χρόνια. Υπάρχουν πόλεις, κλαμπ, μπαρ, εμφανίσεις σε τηλεόραση κλπ κλπ. Αντίστοιχα και στην Αμερική. Εκεί υπάρχουν κωμικοί που είναι 6 χρόνια σε περιοδεία.

Είναι ωραίο τώρα που είμαι ακριβώς σε αυτό το σημείο, πρέπει να γράψω δηλαδή καινούριο υλικό. Κάνουμε το «Στα Πλάγια» και πρέπει να βρω επιπλέον αυτού.

Είναι βουνό στην αρχή, αλλά σιγά σιγά:

1) Μαθαίνεις να γράφεις πιο γρήγορα,

2) Μπορώ να τα περάσω καλύτερα,

3) Δεν χρειάζεται να είναι τόσο έτοιμα όταν θα βγουν στη σκηνή.

Πλέον, έχω τη δυνατότητα -και έχω κερδίσει και την εμπιστοσύνη του κοινού– να ανέβω στο Superfly και να κάνω δεκαπέντε λεπτά καινούριο. Κι αν δεν πάει καλά, δεν παθαίνει κανένας τίποτα. Δεν θα εκτεθώ, ούτε θα απογοητεύσω κανέναν.

Είναι βουνό, ωστόσο, το πρέπει να γράψω ένα πεντάλεπτο, να σκαλίσω ένα θέμα αλλά μετά τις τρεις, τέσσερις φορές που το παίζεις και λες ωω μαλάκα δουλεύει, είναι άλλη φάση. Υπάρχει ένας κύκλος με το υλικό. Ξεκινάς, το φοβάσαι, σε φοβάται, το δοκιμάζεις. Μετά βλέπεις ότι δουλεύει, το βελτιώνεις λίγο και έρχεται το sweet spot. Είναι το καινούριο σου, ξέρεις ότι δουλεύει, το σερβίρεις, πάει ωραία. Μετά αρχίζεις και το βαριέσαι, μετά πρέπει να ξεπεράσεις ότι το βαριέσαι, να επιμείνεις. Μετά ωριμάζει, πατάει το 8μηνο και είναι κάτι εδραιωμένο. Αρχειακό υλικό γίνεται μετά τα 2 χρόνια.

Το «Τούνδρα, Τάιγκα, Στέπα» το έπαιζα 4,5 χρόνια. Όταν το έγραψα σε βίντεο, πίστευα ότι δεν υπήρχε πιο εκτεθειμένος κωμικός και πιο εκτεθειμένο υλικό και ο Λάμπρος που με άνοιξε είπε «Ντάξει, όλοι ξέρουμε τα κείμενα, γελάτε σα να ναι η πρώτη φορά». Δηλαδή ήταν σαφές ότι ήταν επετειακό.

© Φωτογραφίες: Εύα Μπεσλεμέ

|Πραγματική ζωή και εκκωμίκευση|

Κυνηγάω το αστείο. Αλλά δεν είμαι και πολύ αστείος. Ειδικά από τότε που ξεκίνησα την κωμωδία, σίγουρα είναι τα αισθητήρια μου πιο ενισχυμένα, πιο οξυμένες οι αισθήσεις, οπότε είτε σε κάτι καλό, είτε σε κάτι κακό, μονίμως ψάχνω να βρω που είναι το αστείο. Είτε αυτό είναι η κρίση, είτε η προσφυγική κρίση, είτε ο θάνατος που έγραψα πρόσφατα. Ότι και να συμβαίνει γύρω ψάχνω τι θα μπορούσε να βγει.

Το άλλο που παθαίνω σαν κωμικός, τουλάχιστον εγώ, είναι ότι προσπαθείς να δοκιμάσεις καινούριο κείμενο σε φίλους, το οποίο είναι άσχημο. Δηλαδή αν δεν είναι σαφές, μπορεί ο άλλος να αισθανθεί περίεργα. Δεν το έκανα πολύ, αλλά μου το παν οι φίλοι μου και δεν το καταλάβαινα καν ότι το έκανα εκείνη την ώρα. Κάτι είπα και ο χρωματισμός της φωνής μου παρέπεμψε στο stand up και μου είπαν “τώρα δεν κάνουμε stand up”

Γενικώς πάντα το χιούμορ ήταν πυλώνας για τις σχέσεις μου. Και τις οικογενειακές και τις φιλικές και τις ερωτικές, πάντα το χιούμορ ήταν ένα πολύ βασικό στοιχείο.

|Καλλιτεχνικές επιρροές κάθε είδους|

Υπάρχουν επιρροές που θα ήθελες να έχεις ή που νομίζεις ότι έχεις. Ο Carly, o Louis, o Stanhope είναι ίσως, αλλά η πιο βαθιά επιρροή είναι η σκηνή σου. Ο Φισφής, ο Μαθιουδάκης, οι άνθρωποι με τους οποίους παίζεις. Έχουμε παίξει με τον Μαθιουδάκη 400 παραστάσεις μαζί. Είναι σαφές ότι επηρεάζεσαι από εκεί.

Μιχάλης Μαθιουδάκης: “Είναι υπέροχο να κάνεις λάθη!”

Μ’αρέσει πάρα πολύ όλο το έργο του David Simon, που έχει κάνει το The Wire. To έχω δει 27 φορές, το ξέρω απέξω. Το θεωρώ ένα αριστούργημα. Το The Wire νομίζω είναι μια πολύ βασική επιρροή και ό,τι άλλο έχει κάνει αυτή η ομάδα, το Homicide: Α year on the killing streets, τα αστυνομικά κλπ κλπ.

Eπίσης, τα ντοκιμαντέρ του Werner Herzog. Τα θεωρώ αριστουργήματα. Ανεξάρτητα απ’ τη φιλμογραφία του, στα ντοκιμαντέρ του έχει έναν τρόπο αντικειμενικό στο πως προσεγγίζει το κάθε θέμα και το ακόμα πιο ωραίο που κάνει είναι ότι ασχολείται με πράγματα που ενδιαφέρουν τον ίδιο εκείνη την περίοδο. Έβγαλε πέρσι ένα ντοκιμαντέρ για το ίντερνετ, ένα για τα ηφαίστεια, έχει κάνει το άλλο με τους κωφάλαλους, έχει για τους ανθρώπους που ζούνε στην τάιγκα, που ζούνε στην Ανταρκτική. Έχει πάρα πολύ φιλμογραφία και είναι εκπληκτική.

Άλλη επιρροή… Singers/Songwriters μου αρέσανε πάντα. Ο Cohen, o Tallest Man on Earth, o Jose Gonzalez, o Johnny Cash. Oι Planet of Zeus είναι μια μεγάλη επιρροή, τους oποίους τους παρακολουθώ από πριν τον πρώτο δίσκο και “αντέγραψα ουσιαστικά” το πώς κάνεις σωστά βήματα για να εδραιωθείς για την τέχνη σου.

Είχα περάσει φοβερά διαβάζοντας το βιβλία του Izzo, “Η τριλογία της Μασσαλίας”. Τα διάφορα dystopian του Huxley, του Orwell. Και αντίστοιχα με τα φιλμ, τα οποία ασχολούνται με τις δυστοπίες, πάντα είναι κάτι που θέλω να δω. Monty Python είδα από πολύ μικρός.

Όλα αυτά είναι πράγματα που μ’ αρέσει να παρακολουθώ με ζέση, αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι με έχουν επηρεάσει.

|Προσπαθείς να γράψεις bit αλλά δεν… |

Ξεκλείδωσα πρόσφατα το spacebar, το οποίο το είχα σαν ιδέα 4 χρόνια. Αυτό ήταν ένα.

Οι ιστορίες, όμως, είναι το πιο δύσκολο. Δηλαδή το storytelling είναι αυτό που όλο θέλω να κάνω και ποτέ δεν καταφέρνω ακριβώς.  Πάντα λέω «Αα να μια καλή ιστορία, να την βάλω στο stand up» και ποτέ δεν τα καταφέρνω. Και κάθε χρόνο λέω να γράψω κάτι καινούριο και να το γυρίσω στο storytelling αλλά δεν. Νομίζω αυτό είναι το βασικό.

© Φωτογραφίες: Εύα Μπεσλεμέ

Έχω ένα θέμα με τα παπαγαλάκια και με τα κατοικίδια και θέλω να κάνω ένα πολύ αιχμηρό κείμενο χρόνια για τα σκυλιά, αλλά έχω διαπιστώσει ότι είναι το πιο δύσκολο κομμάτι να γράψεις. Δηλαδή δεν μπορείς να πεις κάτι κακό για τα σκυλιά. Πολύ πιο εύκολα περνάει το κείμενο για το πένθος, από το να γράψω για τα σκυλάκια. Στα raw έχω δοκιμάσει λίγο, κάτι παραστάσεις που γίνονται με βρώμικο υλικό, και είχα κάνει ένα bit για νεκρά σκυλιά αλλά δεν άρεσε σε κανέναν.

|Πολυλογία, ύπνος και αλκόολ|

Ότι είμαι φλύαρος, είμαι φλύαρος. Είναι σαφές. Οι περισσότερες και πιο άκυρες συζητήσεις, τον τελευταίο καιρό έχω διαπιστώσει, νομίζω έχουν να κάνουν με την κωμωδία. Συνήθως θα έχω πιει λίγο παραπάνω, θα έχει τελειώσει η παράσταση και θα έρθει κάποιος να με ρωτήσει για την κωμωδία και θα τον γονατίσω.

Εκπληκτικές κουβέντες έχω κάνει με τον Αλέξανδρο Titkov που δεν ξέρεις καν που μπορεί να πάει η κουβέντα. Μπορεί να ναι κοινωνικού περιεχομένου, μπορεί να ναι πολιτικού περιεχομένου, μπορεί να πάει οπουδήποτε. Το The Wire επίσης μπορεί να με κάνει trigger, το να εξηγήσω σε κάποιον γιατί πρέπει να το δει.

Το αλκοόλ δεν μ’αρέσει ιδιαίτερα. Περισσότερο για τις διαφημίσεις ουίσκι ήθελα να γράψω, παρά για το ίδιο το ουίσκι. Με 180 παραστάσεις το χρόνο, εντάξει θα κάνεις και 3 μεθυσμένος. Στην πραγματικότητα και πέρσι και φέτος έχω σταματήσει. Παλιά κάτι ανάμεσα στο άγχος, κάπου λίγο στο χάβαλο των πρώτων παραστάσεων, στις παρουσιάσεις μεθούσα πολύ γιατί ξεκίναγα την παράσταση και κάθε φορά που ανέβαινε ένας κωμικός έπινα. Τελείωνε η παράσταση και τραύλιζα.

Έχω εύκολο τον ύπνο. Δεν είμαι πάρα πολύ του ύπνου στην πραγματικότητα. Οι φωτογραφίες (που ανεβάζει ο Μιχάλης) είναι αλήθεια, εκτός απ’ αυτή που κοιμάμαι στο λεωφορειάκι του αεροδρομίου, αλλά μετά τις προηγούμενες το φάγαν όλοι.

|Κεφάλαιο δημοσιότητα|

Αναγκαστικά όσο περισσότερο γράφεις, τόσο περισσότερο εκτίθεσαι. Ο άλλος θα καταλάβει όλο και περισσότερα πράγματα για σένα. Το πιο παράξενο είναι που μου απευθύνονται κατευθείαν με τ’ όνομά μου, που το βρίσκω πολύ γλυκό και πάρα πολύ ωραίο, αλλά πάντα με μπερδεύει γιατί δεν ξέρω αν όντως τον ξέρω τον άλλον. Πλέον ρωτάω. Είναι πάρα πολύ ευχάριστο γιατί ο περισσότερος κόσμος που θα σου μιλήσει έχει να σου πει κάτι καλό. Τελειώνει η παράσταση, δεν θα μάθεις σε ποιους δεν άρεσε.

|Η αλήθεια πίσω από τα bit|

Πάντα η αφετηρία, η αφήγηση ενός αστείου συνήθως θα έχει κάτι αληθινό. 1) Γιατί σε νοιάζει, 2) γιατί θα βγει καλύτερο το αστείο αν είσαι ειλικρινής κι αν το θέμα το ξέρεις.

Εγώ πχ δεν μπορώ να κάνω αστεία για στρατό. Δεν έχω πάει. Μπορώ να κάτσω να γράψω με βάση αυτά τα οποία πάνω κάτω έχω ακούσει, αλλά νομίζω ότι πολύ γρήγορα θα με καταλάβουν.

Το Άγιος Ραφαήλ υπάρχει, όντως το είχα πάρει, δεν έκανε βέβαια όσες ώρες είχα πει, απλά το ανεβάζεις. Όντως είχα ταξιδέψει μόνος μου, δεν φλυάρησα με κανέναν, όντως έκατσαν κοντά μου δυο κωφάλαλοι Σέρβοι, οπότε αυτό ήταν αλήθεια.

Όντως είχα ένα πρόβλημα με την υγεία μου. Τρακάρισμα στην Καλλιθέα δεν είχε γίνει, αυτό για το γαλακτομπούρεκο δεν ισχύει, ο πατέρας μου είναι απλά χοντρός. Τα κανονικά αστεία για τον πατέρα μου δεν πέρασαν ποτέ. Είχα γράψει δύο, τρία που ούτε καν ο πατέρας μου τα εκτίμησε.

Είχα μια κοπέλα παλιά που έκανε ώρα να ντυθεί, αλλά για το φαν της υπόθεσης το ανέφερα, όχι ότι έκανε όντως ώρα να ντυθεί. Η κοπέλα μου είναι όντως απ’την Ικαρία.

Αληθινές, λοιπόν, βάσεις και μετά το επεξεργάζεσαι.

Ευχαριστούμε πολύ τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο για την συνέντευξη που μας παραχώρησε, την Έυα Μπεσλεμέ για τις πολύ όμορφες φωτογραφίες και το Free Thinking zone για την φιλοξενία!

Ένας Οίκος Ανοχής Ελεύθερης Σκέψης στο κέντρο της Αθήνας