Κωνσταντίνα ΚαντζιούΜόλις πέρασες στο πανεπιστήμιο. Έχεις αγχωθεί και αναρωτιέσαι πώς στο καλό θα τα βγάλεις πέρα με όλες τις ευθύνες. Πώς μπορεί κάποιος να γίνει ενήλικας από τη μία μέρα στην άλλη ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;
Όλοι στην πλειοψηφία θα βιώσουμε τη μέρα που με ανακούφιση θα μάθουμε ότι μπήκαμε σε κάποια σχολή. Είτε είναι της προτίμησής μας είτε όχι, είτε επιλέγουμε να την ακολουθήσουμε τελικά ή να ξαναπροσπαθήσουμε ή ακόμα και να δουλέψουμε κατευθείαν χωρίς δεύτερη προσπάθεια, θα νιώσουμε μια μεταστροφή στον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι γύρω μας. Κάτι το οποίο θα οδηγήσει και σε μια συναισθηματική μετατόπιση, θα αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε και εμείς τον εαυτό μας.
Ποια πράγματα όμως αλλάζουν στην καθημερινότητά μας;
Τι μπορούμε να κάνουμε για να ανταποκριθούμε λειτουργικά σε αυτή την αλλαγή;
Πόσος χρόνος χρειάζεται για να ολοκληρώσουμε τη μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση;
Ευθύνες…ευθύνες παντού
Αν μέχρι τώρα το μόνο που σε απασχολούσε ήταν πώς θα καταφέρεις να σηκωθείς από το κρεβάτι το πρωί ή τι βαθμό θα γράψεις στο επαναληπτικό τεστ του φροντιστηρίου τότε σου έχω νέα. Παρά την όλη ανησυχία για την απόδοσή σου στο πανεπιστήμιο που θα είναι μόνιμη και έντονη- ειδικά αν σπουδάζεις εκτός της πόλης σου -, θα έχεις ακόμα πολλές ευθύνες που στην αρχή δε φανταζόσουν ότι υπάρχουν.
Μετά από ένα σημείο θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι πως οι γονείς σου δεν έχουν τρελαθεί ακόμα προσπαθώντας τόσα χρόνια να κρατήσουν το ψυγείο γεμάτο, το φαγητό ζεστό στο τραπέζι, τους λογαριασμούς πληρωμένους, το σπίτι καθαρό και το μυαλό τους στα λογικά του.
Στόχοι, όνειρα, προσδοκίες
Σίγουρα τα είχες και πριν μπεις στη σχολή. Μεταξύ μας χωρίς αυτά δεν θα ήσουν εδώ που είσαι τώρα, δε θα ξενυχτούσες τα βράδια ανησυχώντας πώς τα πήγες τελικά στις Πανελλήνιες ή ακόμα και σε ένα ασήμαντο τεστάκι που τώρα σου φαίνεται ανούσιο, μακρινό, σχεδόν ανύπαρκτο, βαθιά χωμένο στο παρελθόν. Βέβαια, οφείλω να σου πω “Καλωσόρισες στην ηλικιακή περίοδο όπου όλα αυτά αποκτούν ένα πιο σοβαρό – ίσως και σκληρό – χρονοδιάγραμμα”.
Θα ρωτάς γιατί;
Γιατί όσο σπουδάζουμε και γενικότερα μετά το σχολείο, νιώθουμε όλο και μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στις θυσίες των γονιών μας, μεγαλύτερη δίψα για την επιτυχία, μεγαλύτερο φόβο για την αποτυχία, μεγαλύτερη αβεβαιότητα για το μέλλον. Είναι η ηλικία που θα μας δοθούν οι περισσότερες ευκαιρίες, θα μας ανοίξουν οι περισσότερες πόρτες και θα πρέπει εμείς υπεύθυνα να επιλέξουμε ποιες θα διαβούμε και ποιες θα κλείσουμε με γδούπο στη μούρη αυτού που μας τις άνοιξε.
Διαχείριση: χρόνου, χρημάτων, ανθρώπινων σχέσεων
Ίσως η μαγική λέξη που θα ανοίξει το σεντούκι της οργανωμένης καθημερινότητάς σου: διαχείριση. Κάνοντας πραγματικότητα τη βασικότερη αρχή της οικονομίας, προσπαθείς με περιορισμένους πόρους να πετύχεις τη μέγιστη δυνατή χρησιμότητα. Οι παράγοντες που πρέπει να εναρμονίσεις είναι πολλοί και αρκετοί από αυτούς έχουν υψηλό βαθμό αβεβαιότητας. Όμως τρία πράγματα εξαρτώνται από εσένα στα σίγουρα: το πως κατανείμεις τον χρόνο σου, που ξοδεύεις τα χρήματά σου και σε ποιες ανθρώπινες σχέσεις επενδύεις.
Ξέχασε τον περιοριστικό αριθμό ατόμων που αναγκαζόσουν να βλέπεις κάθε μέρα στο σχολείο. Τώρα πια εσύ επιλέγεις τις συναναστροφές σου, δυστυχώς ή ευτυχώς.
Ξέχασε το στρωμένο τραπέζι και το έτοιμο φαγητό της μαμάς σου. Τώρα πια εσύ πρέπει να ψωνίσεις στο σούπερ μάρκετ και να μαγειρέψεις.
Ξέχασε την υποχρεωτική παρακολούθηση και τις απουσίες. Τώρα πια εσύ επιλέγεις αν θα παρακολουθήσεις τα μαθήματα της σχολής ή όχι.
Το εύρος των επιλογών σου αυξάνεται εκθετικά σε σχέση με την ικανότητά σου να διαχειριστείς άμεσα και αυτόματα το εύρος αυτό. Για αυτό ίσως πολλές φορές να νιώσεις ότι βρίσκεσαι μπροστά σε τρομερά διλήμματα, χωμένος σε μέρες ανίας και αντιπαραγωγικός σε βαθμό που σιχαίνεσαι τον εαυτό σου, αλλά μη φοβάσαι όλα περνάνε.
Ισορροπία στη ζυγαριά
Ποιος δε θέλει αυτή την περιβόητη ισορροπία;
Την ακαδημαϊκή απόδοση, την κοινωνικότητα, τις ευκαιρίες και τη δημιουργική καθημερινότητα; Όλοι μας. Όμως, τίποτα δεν έρχεται εύκολα στη ζωή. Ακόμα και η ενηλικίωση δεν είναι μια επίκτητη ιδιότητα, την οποία αποκτάς αυτόματα μόλις πατήσεις τα 18, αλλά μια συνεχής διαδικασία ωρίμανσης μέσα από επιλογές που εξαρτώνται από εσένα και καταστάσεις που μπορεί να μην εξαρτώνται εξ΄ολοκλήρου από εσένα, αλλά τουλάχιστον η αντίδρασή σου σε αυτές διαμορφώνει την τελική τους έκβαση.
Για αυτό το σχολείο μπορεί να μας γεμίζει με γνώση και εφόδια για το Πανεπιστήμιο, αλλά μόνο όταν φύγουμε από τους σχολικούς κόλπους μπορούμε να δούμε με μεγαλύτερη διαφάνεια τις πτυχώσεις της ζωής, τις προκλήσεις και τις απαιτήσεις του να γίνεσαι σταδιακά ενήλικας.
Όσα ποτέ κανείς δεν τόλμησε να σου πει για την φοιτητική ζωή!