Μαρία ΠαναγιώτουΑφιέρωμα στις ανθρώπινες σχέσεις και το πως θα πετύχεις την υγιή εποπτεία τους!
Πόσες φορές έχεις απογοητευτεί από τους άλλους; Πόσες φορές έπαψες να ελπίζεις για μια σπίθα; Για μια κάποια στροφή της πραγματικότητας; Πόσο συχνά σε γείωσαν σημαντικοί για εσένα άνθρωποι, που έλαβαν σάρκα και οστά στο μεγαλείο την ψυχής σου;
Έχεις αρθρώσει πολλές φορές στο σκοτάδι της σκέψης σου την φράση «άλλη μια ευκαιρία» για τους ανθρώπους αυτούς; Και τώρα σε ρωτώ: Πόσο συχνά είδες την «άλλη» ευκαιρία να αξιοποιείται; Ή μάλλον όχι… Πόσο συχνά δεν έγινε αυτό που περίμενες;
Οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να έχουν κάποια άρρηκτα θεμέλια. Προκειμένου, λοιπόν, να χαρακτηρίζονται από ευρωστία χρειάζεται να υπερισχύουν η αμοιβαιότητα και η προτεραιότητα σε αυτές.
Για να έχεις την θέση που επιθυμώ να σου δώσω πρέπει να το θες ακριβώς όσο εγώ. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο από αυτή τη νόρμα. Αντίστοιχα, για να λαμβάνω χώρα στις πτυχές της ζωής σου σε όποιον βαθμό επιθυμείς είναι αναγκαίο να συναινώ κι εγώ.
Θα σου πω τι πιστεύω: Όλα κρύβονται στις προσδοκίες που έχουμε για τους άλλους. Εξάλλου, σε αυτά τα ξεγελάσματα των αισθήσεων οφείλεται η απογοήτευση που νιώθουμε κάθε φορά. Με βάση τη θέση που εντάσσουμε τους άλλους στην προσωπική μας κλίμακα, έχουμε και παρόμοιες προσδοκίες.
Αυτόματα μετατρεπόμαστε σε δυστυχισμένες ψυχές με περίσσια δόση πικρίας όχι για τους ίδιους τους ανθρώπους, αλλά σε περίπτωση που ο άνθρωπος δεν ανταποκριθεί σε όσα είχαμε προκαθορίσει. Γιατί είχαμε ελπίσει να συμβούν σε κάποια στιγμή στο μέλλον, γιατί όχι και στο αμεσότερο.
Γιγαντιαία χίμαιρα η ελπίδα. Γνωρίζεις κατά βάθος πολύ καλά ότι ο άνθρωπος είναι ο ίδιος ως προς εσένα, ο ίδιος που ήξερες εξ’ αρχής και θα συνεχίσεις να ξέρεις όσο το επιτρέπεις. Γιατί, λοιπόν, άνθρωπε, δεν εγκαταλείπεις την ιδεατή κοσμογονία των σχέσεων που υιοθετείς μέχρι πρότινος και δεν επικεντρώνεσαι στην αληθινή υπόσταση των πραγμάτων;
Είναι φύσει αδύνατο να αλλάξεις τους ανθρώπους και τον τρόπο ή τον σκοπό που σε αντικρίζουν. Σκέψου ότι κι αυτοί σε ιεραρχούν σε κάποια βαθμίδα σύμφωνα με τα θέλω τους. Όταν κάποιος σου δείχνει με τον τρόπο του ότι είσαι η έσχατη επιλογή του, δεν γίνεται να επιμένεις, περιμένοντας μήπως και προαχθείς στη ζωή του.
Αν κάτι τέτοιο μεταβληθεί κάποια στιγμή προς το καλύτερο, αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει προσδιορίσει πιθανότατα άλλους στόχους, αλλάζοντας πορεία ζωής. Συνεπώς, κινεί τα νήματα σύμφωνα με τον ίδιο, πράγμα που πρέπει να κάνεις κι εσύ, όντας πάντοτε επικεφαλής της προσωπικότητάς σου, χωρίς να αφήνεις τίποτε στην Τύχη.
Ασφαλώς, η πρωτοβουλία είναι η δική σου ισχύς. Τα συμβάντα, οι ανθρώπινες σχέσεις, τα λόγια και γενικά τα δρώμενα που συναντά κανείς στο πέρασμα της θνητότητάς του είναι ανυπολόγιστα. Είναι όμως ένα εντελώς υποκειμενικό ζήτημα το πώς θα κοντρολάρεις όλα αυτά ή τον τρόπο που θα τα εκλάβεις.
Θα τα κάνεις κτήμα σου και θα τα συλλέξεις στην καθημερινότητά σου; Ή μήπως θα διακρίνεις τις θεμιτές κατ’ εσέ όψεις από τις λανθασμένες επιλογές και θα τις πετάξεις στο δοχείο απορριμμάτων;