Ελευθερία ΜαρίνουΓιατί η έκθεση… χρειάζεται συνοδεία!
Όλοι κάποτε έχουμε βρεθεί σε μια έκθεση φωτογραφίας. Εκεί, υπάρχουν εικόνες καδραρισμένες έτοιμες να σου πουν την ιστορία τους. Εσύ, έπρεπε μονάχα να τις πλησιάσεις και να θελήσεις να τις ακούσεις. Πρόσφατα, σε μια τέτοια έκθεση, είχα αρκετό χρόνο να περπατήσω ανάμεσα στον κόσμο και στα εκτιθέμενα έργα. Διέθεσα χρόνο για όλες αυτές τις φωνές που ήθελαν να διαπραγματευτούν την τέχνη και την έκφραση.
Σε έναν τέτοιο χώρο, λοιπόν, υπάρχουν εκείνες οι φωτογραφίες που μαγνητίζουν τα βλέμματα. Εκείνες οι φωτογραφίες που κάνουν ”θόρυβο” με την συμμετρία και την αρτιότητα και τελικά σε εντυπωσιάζουν. Όλοι έχουμε δει αυτή τη φωτογραφία, ναι (!).. αλλά σε αυτό το άρθρο θα σας μιλήσω για μια φωτογραφία αδιάφορη.
Ανάμεσα στον κόσμο, ανάμεσα στα φώτα και τα χρώματα υπήρχε μια φωτογραφία που γεφύρωνε τα εκθέματα. Σαν ένας διάδρομος. Ένα σκέπασμα που δεν ήθελε να αφήσει γυμνό τον τοίχο και πάλευε γι’ αυτό. Πέρασαν ώρες πολλές και εκείνη η φωτογραφία δεν σταμάτησε κανένα ζευγάρι μάτια.
Αυτή της η αδιαφορία ήταν τόσο προκλητική που τελικά μου τράβηξε την προσοχή!
Και ποιος δεν έχει ακούσει αυτή την έκφραση- και ποιος δεν έτρεξε να απαντήσει;! Πολλές φορές, μάλιστα, κάποιοι απαντούν πριν καν θέσουν την ερώτηση. Στην περίπτωση μας, δεν τέθηκε καν θέμα απάντησης…
Μια απεικόνιση που θύμιζε εποχή του ’90: ένα αμάξι ξεχαρβαλιασμένο σε έναν κήπο. Όλα σε τόνους ασπρόμαυρου. Όχι κάτι το ιδιαίτερο. Ο καθένας θα μπορούσε να βγάλει μια τέτοια φωτογραφία και πιθανά να μην το επέλεγε ή θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τον χώρο κάπως διαφορετικά, με περισσότερη φαντασία.
Μπορείς να σκεφτείς διάφορα σενάρια, να υποθέσεις διάφορους λόγους.
Μπορεί να είναι άπειρος και να μην ξέρει ούτε έναν βασικό κανόνα φωτογραφίας.
Μπορεί να μην έχει δει κάτι διαφορετικό στη ζωή του όλη. Να μην είχε την δυνατότητα να βρεθεί σε ένα μεγάλο αξιοθέατο και να το απαθανατίσει.
Μπορεί να μην ταξίδεψε ποτέ αλλού πέρα από αυτόν τον κήπο, και εκείνο το αμάξι να μην κίνησε για κανένα ταξίδι…
Μπορείς να σκεφτείς πολλά…
Μπορεί, όμως, μέσα από μια τόσο ασήμαντη φωτογραφία να κατάφερε να στεγάσει ένα μπαούλο αναμνήσεις, στιγμές και συγκινήσεις.
Μπορεί, μέσα σε εκείνον τον κήπο, παρά τα αγκάθια, να γεννήθηκαν τα πιο όμορφα λουλούδια, εκείνα που γέρνουν προς το φως και λυκνίζονται στο πέρας του ανέμου. Εκείνα τα λουλούδια που τρέφουν τις εποχές με αρώματα.
Μπορεί το αμάξι αυτό να πήγε παντού πριν τελικά φτάσει εκεί. Να ταξίδεψε σε μέρη που κανείς να μην κατάφερε να πάει.
Μπορεί, τελικά, πίσω από την αδιαφορία που φόρεσε να είχε την δύναμη να κρατήσει όλη αυτή την ουσία που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να δούμε με γυμνό μάτι
ή
μπορεί απλά να ήθελε να συνοδέψει τις υπόλοιπες στην πορεία του ταξιδιού τους όταν αυτό είχε ήδη ολοκληρώσει…
