μαρια β. (μαίρη)- Μετανιώνετε για κάποια από τις επιλογές, που κάνατε στην πορεία σας;
Κοιτάξτε, εκ των υστέρων μπορεί να μετανιώσεις κάποιες στιγμές γιατί αλλιώς τα περίμενες, αλλιώς σου βγήκαν. Όμως η δουλειά, είναι δουλειά. Σε ό, τι δουλειά και να κάνεις, ακόμα και αν αποδειχθεί πως δεν ήταν των προσδοκιών, των δυνατοτήτων και της λογικής, που το περίμενες στην αρχή, και να σου βγει λίγο διαφορετικά, η ιστορία είναι, εσύ να έχεις δώσει τα πάντα σ’ αυτήν. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα, πραγματικά.
- Αν δεν ήσασταν ηθοποιός, τι επάγγελμα θα κάνατε;
Ηθοποιός! Το’ χω από μικρός. Το ένιωθα από τότε. Μπήκα από νωρίς στη δουλειά και συνέχισα σ’ αυτήν. Το λατρεύω αυτό που κάνω.
Οι ” ηθοποιοί ” επί το έργον…
- Πως σας φαίνεται η ενασχόληση με το κομμάτι της σκηνοθεσίας και της διδασκαλίας των ηθοποιών, επαγγελματιών ή μη; Είναι κάτι καινούριο για εσάς;
Εγώ αυτό θα μπορούσα να το κάνω, όπως πολλά παιδιά αρχίζουν και από τα 25 και τα 30 τους να διδάσκουν και να σκηνοθετούν, όμως το θεωρώ τραγικό λάθος. Σ’ όλο αυτό το κομμάτι, η εμπειρία παίζει τον πρώτο και τον βασικό ρόλο. Χρειάζεσαι αρκετά χρόνια δουλειάς και εμπειρίας πάνω στο σανίδι, πίσω απ’ τις κάμερες, σε ό, τι κι αν κάνεις, για να μπορέσεις να έχεις τα εφόδια, ώστε να διδάξεις και να σκηνοθετήσεις σωστά.
Αυτό, βέβαια, πιστεύω πως είναι και θέμα ανθρώπου. Υπάρχουν δάσκαλοι, που μπορεί να ήταν πολύ καλοί ηθοποιοί και δεν έχουν την ικανότητα της μετάδοσης της εμπειρίας που έχουν. Εγώ νιώθω ότι την έχω κι αυτό βγαίνει τα τελευταία 10 χρόνια, που ασχολούμαι περισσότερο μ’ αυτό. Αλλά και πάλι, μόλις τα 10 τελευταία χρόνια, γιατί πια ένιωσα έτοιμος να ασχοληθώ.
- Τι αισθάνεστε ότι σας ταιριάζει περισσότερο, το μπροστά ή το πίσω από τη σκηνή; Ή, είναι κάτι, που δεν διαχωρίζετε;
Δεν τα ξεχωρίζω καθόλου. Όσο μου αρέσει να παίζω και να δημιουργώ ρόλους -τώρα πια μ’ όλη αυτή την εμπειρία που υπάρχει από πίσω, που πλέον σε κάνει να βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα, να παίζεις διαφορετικά, να βλέπεις όλη την τέχνη του θεάτρου διαφορετική- όσο ενδιαφέρον έχει αυτό, άλλο τόσο ενδιαφέρον έχει και το να σκηνοθετώ. Το ένα δίνει στο άλλο και είμαι πολύ χαρούμενος που τα τελευταία χρόνια τα κάνω και τα δύο μαζί.
- Και για το τέλος, θα ήθελα ένα προσωπικό σας σχόλιο για θεατρική ζωή της χώρας. Πώς βλέπετε τους δημιουργούς και τα νέα ταλέντα που διασώζονται στην ελληνική πραγματικότητα του σήμερα;
Υπάρχουν πάντα νέα ταλέντα. Μια γενιά φεύγει, μια γενιά έρχεται. Στην Ελλάδα, δεν ξέρω αν είναι και παγκόσμιο το φαινόμενο, οι γενιές αυτές είναι ανά δεκαετίες, δεν είναι ανά πενταετίες ή διετίες. Βλέπουμε και σήμερα, πολλά νέα παιδιά, αλλά και στις ηλικίες μεταξύ των 30 και 40, να υπάρχουν καταπληκτικοί ηθοποιοί, πολλοί καλοί σκηνοθέτες. Η τέχνη δε σταματά ποτέ.
Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει λίγο και με εκνευρίζουν όλοι αυτοί οι νεωτερισμοί. Όταν, δηλαδή, πια γίνονται 10 έργα στην Επίδαυρο και τα 10 είναι ελβιέλες, βρίζουν ακατάπαυστα και μιλούν για σεξ. Αυτοί οι νεωτερισμοί, προσωπικά, δεν μου πάνε σαν άνθρωπο. Είμαι πιο κλασικός και θεωρώ πως η Επίδαυρος είναι ένα κλασικό θέατρο που πρέπει να παρουσιάζονται κλασικές παραστάσεις. Υπάρχουν άλλοι χώροι, πειραματικοί, που μπορεί ο καθένας να πάει να κάνει την «τρέλα» του, και καλά κάνουν που τις κάνουν, όπως και τους νεωτερισμούς τους, και αυτά χρειάζονται -οι άλλες ματιές πάνω στην τέχνη και το θέατρο- αλλά πρέπει να γίνονται σε άλλους χώρους και όχι παντού. Οι νεωτερισμοί σήμερα έχουν γίνει πολύ της μόδας και δεν σου κρύβω πως είναι ένα πράγμα που με ενοχλεί.
Ταλέντο, πάντως, σίγουρα υπάρχει και διασώζεται αστείρευτο. Οι γενιές που έρχονται φέρνουν πολύ μεγάλα ταλέντα.
Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Γιώργο Ματαράγκα για την παραχώρηση της συνέντευξης, καθώς και την Βάσω Γιανοπούλου για την επιμέλεια του οπτικοακουστικού υλικού.