Ελένη ΚαραβέλατζηΑς μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας στο εξής. Η επανάσταση δεν γίνεται έτσι και ούτε θα μπορούσε να έχει τέτοιους πρωτεργάτες.
Διάβασα αρκετά άρθρα για τη συμπλοκή μεταξύ Φοιτητών και Αστυνομίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, την Τρίτη 04/04/2017. Και επειδή η ιστορία έχει αρκετά πράγματα, που δεν καταγράφηκαν πουθενά, στα οποία ήμουν η ίδια παρούσα και επειδή ανοίγει και κάποια άλλα θέματα, αποφάσισα να το αναπτύξω λίγο.
Ξεκινώντας από τα δημοσιεύματα, για της ιστορίας το αληθές, την Τρίτη 04/04 υπήρξε από το πρωί ένταση παρουσία αστυνομίας εντός του Πανεπιστημίου. Όπως, διαβάζω σε άρθρο της thestival.gr, το οποίο κοινοποιήθηκε και από την HuffPost Greece, αλλά και πολλά άλλα sites ενημέρωσης.
Εκείνη την ημέρα ήταν προγραμματισμένη σε αίθουσα του ΠΑ.ΜΑΚ η εκδήλωση-ανοιχτή συζήτηση με τίτλο: «Η Τέχνη αποτυπώνει τον μετανάστη». Οπότε, στο πανεπιστήμιο υπήρχαν 15 φοιτητές που φώναζαν συνθήματα συμπαράστασης προς τους πρόσφυγες. Οι αστυνομικές αρχές, λοιπόν, οι οποίες είχαν κληθεί από τον Πρύτανη Αχιλλέα Ζαπράνη, τους ζήτησαν να αποχωρήσουν. Όπως αναφέρεται στο άρθρο, οι φοιτητές απέκλεισαν την είσοδο και κάπου εκεί ξεκίνησε και η συμπλοκή.
Μπορείτε να δείτε και ένα μικρό βίντεο από μια από τις σκηνές στην είσοδο του πανεπιστημίου.
Τη συγκεκριμένη στιγμή ήμουν στη βιβλιοθήκη, απ’ όπου και άκουγα το χαμό. Τίποτα από όσα άκουσα και έζησα τις τελευταίες ημέρες, όμως, δεν με έκανε να θέλω να γράψω για αυτό. Αυτό, που με έκανε να θέλω να πω μερικά πράγματα, καθώς και γεγονότα που δεν γράφτηκαν, είναι η φράση ενός από τους «φοιτητές» που έλεγε «Μες το πανεπιστήμιο βαράς; Είσαι σοβαρός;». Και θα καταλάβετε ευθύς αμέσως τον λόγο.
Η ιστορία ξεκινάει μια ημέρα πριν, την Δευτέρα 03/04/2017, πάλι σε μια από τις αίθουσες του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, συγκεκριμένα αυτή των Συνεδρίων. Εκείνη την ημέρα ήταν προγραμματισμένο ένα συνέδριο με τίτλο «Διαστάσεις του προσφυγικού ζητήματος και της ανθρωπιστικής κρίσης». Το οποίο θα τελούταν υπό την αιγίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR). Το συνέδριο ήταν πολύωρο, με πολλούς και ενδιαφέροντες ομιλητές, από διαφορετικούς κλάδους και φορείς και πραγματικά ήταν πολλά υποσχόμενο (όπως και αποδείχθηκε στην συνέχεια).
Αρχικά, στο συνέδριο μίλησε ο Senior Protection Officer της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ παρουσιάζοντας το έργο και τα θέματα που θα συζητηθούν. Σε αυτό το σημείο άρχισαν να ακούγονται φωνές και όχλος. Μια ομάδα 20-30 ατόμων μπαίνει στην αίθουσα με πανό, με πολύ τσαμπουκά και θράσος. Δεν θέλω όμως να σας προϊδεάσω σχετικά με το προφίλ των ατόμων αυτών.
Πρέπει, όμως να ειπωθούν κάποια πράγματα. Πρώτον, τα άτομα που μπήκαν μέσα δεν ήταν φοιτητές. Ίσως ήταν οι 5 ή οι 10. Αλλά οι περισσότεροι δεν ήταν φοιτητές. Ή ήταν, αλλά πολλά χρόνια πριν. Τίποτα δεν μπορεί να αποδείξει τη συσχέτιση τους με το πανεπιστήμιο, παρά μόνο ότι βρίσκονταν μέσα σε αυτό. Δεύτερον, ο τρόπος τους ήταν κακός από τη στιγμή που μπήκαν μέσα και φάνηκαν να θέλουν περισσότερο να παλέψουν, παρά να αγωνιστούν για κάποια ιδέα (αν θέλουμε να είμαστε ρομαντικοί και να δούμε και εκείνη τη πλευρά!).
Τρίτον, ήταν πολύ επιθετικοί τόσο στους υπεύθυνους του συνεδρίου, κυρίως στις γυναίκες, επιδεικνύοντας μια τρομερά απρεπή συμπεριφορά, με χειρονομίες και χαρακτηρισμούς, όσο και στο κοινό. Μάλιστα, κατηγόρησαν ονομαστικά άτομα για την αντιμεταναστευτική πολιτική και ιδέες τους μιλώντας με γεγονότα, όπως ανέφεραν. Τέταρτον, πολλά άρθρα της πρώτης ημέρας αναφέρουν ότι η ομάδα απείλησε πως θα επανεμφανιζόταν την επόμενη ημέρα για την άλλη εκδήλωση, κάτι που δεν πρόσεξα να λέγεται, αλλά πιθανότατα να αληθεύει, αφού είχα επικεντρωθεί στις συζητήσεις/φωνές συγκεκριμένων ατόμων καθώς εξελισσόταν όλο αυτό.
Τέλος, ενώ τους δόθηκε τόσο από τους διοργανωτές, όσο και από το κοινό το ελεύθερο να βγουν στο βήμα και να μιλήσουν για τα αιτήματα τους, τις ιδέες τους ή ό,τι άλλο ήθελαν να πουν, το αρνήθηκαν χωρίς καν να το σκεφτούν.
Για όσα ακολούθησαν μετά από αυτά, θα συνεχίσω σε λίγο.
Για την ώρα ας αναλύσω λίγο τα παραπάνω. Έστω, ότι τα άτομα, που μπήκαν μέσα ήταν ανθρωπιστές, επαναστάτες, ιδεολόγοι, με καλές και αγνές προθέσεις και πως είχαν όντως δίκιο με τις ονομαστικές κατηγορίες τους. Έστω πως ναι, δεν θέλησαν να πείσουν κανένα, δεν άλλαξαν τίποτα με όσα έκαναν, δεν θέλησαν να μιλήσουν καν. Άρα κάπου εδώ βρίσκω ένα αδιέξοδο και μάλλον αυτοακυρώνονται χωρίς καν να αναλύσω τα όσα έκαναν μετά, τα οποία και τους αφαίρεσαν το δικαίωμα για όλα τα παραπάνω.
Γιατί στη συνέχεια, αφού μας γέμισαν με φυλλάδια, έσπρωξαν το κοινό, έβρισαν άσχετα άτομα και έβαψαν με σπρέι δυο τοίχους της αίθουσας, κατέληξαν να αδειάσουν δυο δοχεία με λύματα εντός της αίθουσας, οπότε από την απίστευτη δυσωδία να πρέπει να εκκενώσουμε τον χώρο (κάποιοι είπαν πως ήταν αμπούλες βρώμας, αλλά δεν νομίζω ότι ισχύει!).
Αποτέλεσμα; Το συνέδριο διακόπηκε για λίγο και συνέχισε μετά από κάποιες ώρες. Κατά τα άλλα, όσον αφορά τα βασικά τουλάχιστον, «ούτε γάτα, ούτε ζημιά» θα έλεγε κανείς.
Οπότε, την επόμενη ημέρα, φτάνοντας το πρωί στο πανεπιστήμιο θεώρησα, πως η παρουσία της αστυνομίας εκτός του πανεπιστημίου ήταν -μάλλον- λογική. Καθώς, γνωρίζω πως ο Πρύτανης μας είναι αρκετά αυστηρός σε τέτοια θέματα (και γιατί να μην είναι άλλωστε!).
Κάπου εδώ, λοιπόν, θα γυρίσω στον νεαρό που είπε το «Μες το πανεπιστήμιο βαράς; Είσαι σοβαρός;». Σε μια στιγμή, που δεν φαίνεται κι όλας να υπάρχει όντως φυσικός καβγάς. Αλλά πρώτα, θα ξεκαθαρίσω χωρίς καμία τυπικότητα, αλλά περισσότερο με βαθιά ειλικρίνεια, πως είμαι φανατική υποστηρίκτρια της άποψης πως τίποτα δεν πρέπει να λύνεται με τη βία ή έστω με κάποιο βίαιο τρόπο.
Θεωρώ πως η συζήτηση είναι η λύση και καμία κατασταλτική δύναμη δεν πρέπει να θεωρείται χρήσιμη. Ωστόσο, εδώ υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά», το οποίο δεν δικαιολογεί γενικά ούτε στο ελάχιστον την παρουσία αστυνομίας εντός του πανεπιστημίου, αλλά ούτε και οποιασδήποτε κατασταλτικής δύναμης γενικά.
Ο νεαρός, λοιπόν, που ξεστόμισε την παραπάνω έκφραση δεν υπολόγισε την βιαιότητα με την οποία μπήκε εντός του πανεπιστημίου μια παρόμοια με αυτούς ομάδα την προηγούμενη ημέρα (αν όχι η ίδια η ομάδα του). Γιατί ότι υπήρξε μια βιαιότητα, ακόμα κι αν δεν μεταφράστηκε σε πραγματικό «ξύλο», υπήρξε και τις δύο ημέρες. Επιπλέον, η ομάδα που είδα εγώ την πρώτη μέρα φάνηκε να είναι από αυτές που κατηγορούν ως βίαιη την συμπεριφορά της αστυνομίας. Χωρίς, όμως να υπολογίζει την βιαιότητα μέσα στις δικές της πράξεις.
“Άλλωστε η βία μπορεί να προέρχεται από δεξιά, αλλά μπορεί να προέρχεται και από αριστερά. Δεν έχει χρώματα, δεν έχει κατευθύνσεις.”
Δεν μπορεί, λοιπόν, να εισέρχεται όποιος θέλει σε δημόσιο κτήριο, το οποίο είναι και πανεπιστήμιο και που πρεσβεύει ορισμένα πράγματα, και να φέρεται όπως φέρθηκαν.
Είναι βία! Κι όταν η αστυνομία θα επέμβει, δεν θεωρείται δράση, αλλά αντίδραση και σίγουρα δεν νομίζω πως είναι λογικό, αλλά ούτε και δίκαιο για το κοινωνικό σύνολο, να θεωρήσουμε αμελητέα την πράξη της ομάδας της πρώτης ημέρας και αδικαιολόγητη την ύπαρξη ομάδας της αστυνομίας την επόμενη, αφού υπήρχε μιας παρομοίου περιεχομένου εκδήλωσης στο πανεπιστήμιο.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας στο εξής.
Η επανάσταση δεν γίνεται έτσι και ούτε θα μπορούσε να έχει τέτοιους πρωτεργάτες ποτέ. Η ελλιπής προσοχή από την οικογένεια, τους φίλους, την κοινωνία δεν πρέπει να μεταφράζεται με τέτοιες αντιδράσεις. Και είναι τραγικό λάθος, ως και ρατσισμός, να κατηγορούμε τα όργανα της τάξης καθολικά και απόλυτα για βία, ειδικά όταν πολλές φορές ξεκινάει από αλλού.
Ελπίζω να μην ξαναδώ παρόμοια περιστατικά μέσα στο πανεπιστήμιο μου -και σε κανένα πανεπιστήμιο- και ειδικά από άτομα, που ουδεμία σχέση έχουν με αυτό και τις ιδέες που πρεσβεύει.