Μάνος Coffee
Ο Wax Tailor μας απέδειξε ότι εκτός από τρανός παραγωγός είναι και ικανότατος performer, με δεξιότητες μαθητευόμενου μάγου και πολλούς κρυφούς άσσους στο μανίκι. Απολαύσαμε την μπάντα που ζωντάνεψε τις ιδέες του στο Fuzz και ειλικρινά μας έραψε τα στόματα…
Το Σάββατο 18 του Μάρτη που μας βρήκε στο Fuzz, έμοιαζε περισσότερο με ένα «παραπλανητικό» δέλεαρ των αισθήσεών μας, σαν ένα παιχνίδι που βασίζεται στο στοιχείο του αιφνιδιασμού, παρά με live παρουσίαση δίσκου. Θρίλερ εντυπωσιασμού με dj-ικά κόλπα, ψυχολογικά τρικ με ορμονικά roller coaster, διάσπαρτους μίνι ηχητικούς οργασμούς και στημένα με αρχιτεκτονική μαεστρία, στοιχεία απαράμιλλης ομορφιάς…
Σύμφωνα με τον τρόπο που κινήθηκαν οι φωτογράφοι στο χώρο θα ορκιζόμασταν ότι την παράσταση έκλεψε το αιθέριο «ξωτικό» της μπάντας, η περίφημη φλουτίστ Marine Thibault, μα η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Άλλωστε ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη (αν και η άνοιξη γενικά βοήθησε στην επιείκεια μας προς το event σαν σύνολο)!
Σε ένα πρώτο καρέ βρεθήκαμε σε ένα ζεστό μεν χώρο, με ένα πλήρως όμως αποσυντονισμένο κοινό, εμφανώς διεσπαρμένο. Σε αυτό συνετέλεσε μάλλον και η χαμηλή στάθμη έντασης του ήχου, μιας και η background μουσική τύπου «δεξίωσης» απέτρεψε πολλούς από το να εκτιμήσουν το δισκοθετικό θαύμα που ακούει στο όνομα MCD.
O Δημήτρης Κρητικός με το βαρύ low bap υπόβαθρο και την αδάμαστη αγάπη για τα καθαρά hip hop beats, απέδειξε πως μπορεί να τραβήξει τα βλέμματα ακόμη και των πιο φαινομενικά «αδιάφορων» προς το είδος , δίνοντας μας ένα pot-pourri αγαπημένων ήχων, αγγίζοντας μέχρι και οπαδούς των Monophonics (με το προσωπικό του rework ‘Where You’ve been’ ). Tα scratch του διήρκησαν ολόκληρα λεπτά χωρίς να χάνουν ούτε δέκατοέκτο του μέτρου και μας άφησαν με στόματα ανοιχτά (εν αναμονή του Wax Tailor να μας τα ράψει). One Love!
Η ένταση εμφανώς ανεβασμένη και ο κόσμος απότομα συσπειρωμένος (ναι, θα πάρει χρόνια ακόμη μέχρι το ελληνικό κοινό να συνειδητοποιήσει πως το opening act έχει μια παραπάνω αξία από αυτή της κάλυψης του κενού χρόνου αναμονής), όταν τα μέλη της μπάντας παίρνουν θέση μάχης…
Ξαφνικά κάτι μοναδικό συνέβη: όσοι στο δρόμο προς το Fuzz άκουγαν στο κινητό τους τις τετριμμένες λίστες με τα κλασικά funky beats του Wax Tailor, ήρθαν προ εκπλήξεως, αφού αντιμετώπισαν ένα ώριμο live με πρωτόγνωρους πειραματισμούς, βασισμένο σε ένα καλογραμμένο ανθολόγιο ποικίλης θεματολογίας, με έναν άρτιo turntablist να σώζει τις αμήχανες στιγμές και να εμπλουτίζει το θέαμα, εκεί όπου ένα συμβατικό κονσέρτο αποτυγχάνει.
Clock Tick. H παραγωγή του Fuzz νίκησε ακόμη μια μάχη με το χρόνο και έτσι είχαμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε ένα από τα πρώτα κομμάτια που ξεχωρίσαμε στο πρόσφατο album (‘By Any Beats Necessary’) ήδη από τις 22.15, με τις πρώτες ιδιαίτερες πινελιές στο φλάουτο να μας γαργαλούν πονηρά και τις ηλεκτρικές κιθάρες να μας δίνουν την απαραίτητη ώθηση.
Όνειρα χρόνων ολόκληρων του Jean-Christophe Le Saoût (κατά κόσμον Wax Tailor), ζωντάνεψαν μπροστά μας σαν κέρινες κούκλες που έξαφνα αποκτούν ψυχή και αρχίζουν τον αργόσυρτο ανατριχιαστικό χορό τους, υπακούοντας μονάχα στα χέρια του δημιουργού τους. Αληθινή αισθαντική trip hop σε ελεύθερη απόδοση από ένα μουσικό σύνολο με σχεδόν θεατρικές ανησυχίες.
O δυναμικός Yan Chapoutier στα drums, η εκκεντρική αφάνα του κιθαρίστα Benji Bouton, ο ανήσυχος χωρατατζής «Justin Timberlake» με το αφοπλιστικό ταλέντο στο τσέλο, Mathieu Deton, το κυρίαρχο φλάουτο της Marine Tibaut με το αποπλανητικό κούνημά της, η γλυκύτατη πρωτοεμφανιζόμενη Marie Plassard (Idil) στο αγαπημένο «westernικό soundtrack» ‘Buckwild’ και η επιβλητική Charlotte Savara με το σαγηνευτικό της στυλ και την ερμηνεία της στο ‘Bleed Away’ που σε κάνει να ματώνεις, είναι λίγοι μόνο από τους λόγους που ο ίδιος ο κύριος Wax Tailor έχει κέφι επί σκηνής!
Υπήρξαν στιγμές που έπιανες τον εαυτό σου να εστιάζει μονοφωνικά ώστε να τεστάρει αν τα ζωντανά όργανα πράγματι ακούγονται. Καταλήξαμε στο ότι και αυτό ήταν μέρος των προσχεδιασμένων «ξορκιών» του κυρίου Jean-Christophe για ένα άρτιο ηχητικό αποτέλεσμα, πιστό στην αρχική αισθητική του album, με έμφαση στο «ταξιδιάρικο» στοιχείο (που προσφέρουν το αργόσυρτο τσέλο και φλάουτο).
Ένα χορευτικό κρεσέντο acid jazz τρέλας σε ολοένα και αυξανόμενα bpm’s, με τους Mattic και Raashan Ahmad στα 16 bars και στα ηνία της εκτροχιασμένης πλέον βραδιάς, ήταν το κρυφό δυνατό χαρτί του Wax Tailor. To αποτέλεσμα θύμισε πολύ ένδοξες Chinese Man στιγμές σε μια τίμια hip hop εμφάνιση.
Ξεχωρίσαμε ακόμη το hit ‘Back on Wax’ , το funky beat -τύπου Cee-Roo- ‘I had a Woman’ με την ανεξήγητη ενέργειά του, το σκοτεινό μα αισιόδοξο soul κομμάτι ‘The Road Is Ruff’ με τον Lee Fields να φιγουράρει στα pixels τoυ video wall, το εκρηκτικό ‘Say Yes’ με το οποίο οι Mattic και Ahmad ζήτησαν «έγκριση» από το κοινό για συνέχεια, ενώ σίγουρα δε θα ξεχάσουμε το ‘Que Sera’ το οποίο μας περίμενε στο encore και μας υπενθύμισε το λόγο που βρισκόμασταν εκεί.
Τα όρια της βαρεμάρας βέβαια λίγο έλειψε να αγγίξει ο Γάλλος παραγωγός όσο βρισκόταν πάνω από τα decks μιας και τα αντανακλαστικά μας δεν ήταν και τα πιο άμεσα στην αρχή. Ευτυχώς βρήκαμε άμεσα το ρυθμό μας και η ίδια η μπάντα έδειχνε να το απολαμβάνει (ακόμη και να αστειεύεται εν μέσω των κομματιών). Για να είμαστε ειλικρινείς είχαμε καιρό να αντικρίσουμε dj συνοδευόμενο από ορχήστρα που να δίνει πραγματικά τον εαυτό του επί σκηνής και να μη βασίζεται στην setlist και στα «κορίτσια του» μόνο για την θετική έκβαση της εμφάνισης (βλέπε Parov Stellar).
O πόνος στα γόνατα από το ξεβίδωμα υποδηλώνει περισσότερο πάρτυ παρά live, ενώ το όμορφο μπλέξιμο των διαφόρων στοιχείων του By Any Beats με την έξυπνη ενορχήστρωση και την κοινωνικότητα του Wax Tailor υποδεικνύουν κάτι παραπάνω από ένα απλό dj set.
Το συμπεριλαμβάνουμε με σιγουριά στα shows που έχασες ενώ θα μείνουν στην ιστορία της μουσικής, όπως η περσινή εμφάνιση του Dj Krush στην Αθήνα. Εάν πάλι ήσουν εκεί μαζί μας, μάλλον ακόμα προσπαθείς να σιγουρευτείς ότι η φυσική σου υπόσταση βρίσκεται ακόμη στο χώρο και δεν έχει ταξιδέψει στο βανάκι του roadtrip παρέα με τις σκέψεις του Jean-Christophe…
(Υ.Γ. υποκλινόμαστε στην πλήρη υπόκλιση όλων των συντελεστών στο τέλος του live. Το εκτιμήσαμε ίσως περισσότερο από οτιδήποτε! )
Φωτογραφία : Dimitris Sidirokastritis
