Ελένη ΚαραβέλατζηΗ ευχαρίστηση του να βγαίνεις έξω μόνος σου και γιατί πρέπει να το κάνεις!
Από τους πρώτους κιόλας μήνες, που άρχισα να ζω στη Θεσσαλονίκη παρατήρησα ένα πράγμα. Ήταν και είναι ασυνήθιστο να βρεις άτομα σε ηλικίες 18-30 να βγαίνουν μόνα τους έξω για καφέ ή ποτό. Από πολλές αναφορές, που έκανα πάνω στο θέμα σε φίλους και γνωστούς που κατάγονται κυρίως από τη βόρεια Ελλάδα, συμπέρανα πως κάτι τέτοιο τους φαινόταν μάλλον τρελό. Οι βόρειοι, με τη μακρά παράδοση που έχουν στον «καφέ» και την όλη παρεΐστικη ατμόσφαιρα που τον συνοδεύει, δυσκολεύονται πολύ να σκεφτούν πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει για μόνη συντροφιά τον ίδιο τους τον εαυτό. Παρόλα αυτά, δε μου αρέσει να γενικεύω, δεν το βρίσκουν όλοι τρελό, αλλά σίγουρα είναι πολλοί. Και επίσης πολλοί, που ίσως το δέχονται πως μπορεί να γίνεται, σίγουρα δεν το προτιμούν.
Στα νησιά όμως, δεν είναι έτσι. Ή τουλάχιστον στο Καστελλόριζο δεν είναι έτσι. Αν και είναι ένα πολύ μικρό μέρος και δεν χρειάζεται ποτέ να κανονίσουμε έξοδο. Απλά βγαίνουμε από το σπίτι όταν θέλουμε και σίγουρα θα βρούμε κάποιον για να πιούμε καφέ μαζί του. Κι αν όχι, θα κάτσουμε μόνοι μας, αφού αργά ή γρήγορα θα εμφανιστεί κάποιος. Σε διαφορετική περίπτωση, μπορούμε να συνομιλήσουμε άνετα με το δίπλα τραπέζι, γνωρίζοντας το ήδη ή όχι.
Από το πρώτο έτος, με είχε «κυριεύσει», κατά κάποιο τρόπο, ένας φόβος για το πώς θα βγω μόνη μου χωρίς να φαίνομαι εξωγήινος. Γιατί, αν όλοι οι φοιτητές βγαίνουν σε παρεάκια, και η Θεσσαλονίκη έχει κυρίως τέτοιου είδους καφετέριες, όντως φαίνεται περίεργο να είσαι μόνος σου. Στην Αθήνα, αντιθέτως, που δεν έχει τόσο μεγάλο αριθμό φοιτητών σε σχέση με τους κατοίκους της, είναι πολύ πιο οικείο και συνηθισμένο το να βγαίνεις μόνος σου. Αν, όμως, δεν είσαι τύπος που βγαίνει μόνος του ή δεν του αρέσει να βγαίνει μόνος του, ή που ίσως σου ακούγεται ακόμα και τρελό κάτι τέτοιο, άσε με να σε μυήσω στο κόσμο μου.
Το να βγαίνεις μόνος σου είναι απίθανο για πολλούς λόγους!
Αρχικά, δεν χρειάζεται να βρεις κάποιο διαθέσιμο άτομο για να βγεις έξω και να απολαύσεις τον καφέ σου. Κι αυτό είναι τέλειο, γιατί σίγουρα σου έχουν τύχει φορές να λυσσάς να βγεις μια βόλτα και κανείς να μην μπορεί εκείνη τη στιγμή. Έπειτα, είναι απίστευτο να βγαίνεις μόνος σου και να μην χρειάζεται να μιλάς. Κι αυτό, βέβαια, δε σημαίνει να είσαι προσκολλημένος στο κινητό, αλλά να παρατηρείς το χώρο, να διαβάζεις ένα βιβλίο, να ακούς μουσική αγναντεύοντας την ωραία θέα ή απλά να είσαι στο κόσμο σου.
Επιπλέον, βγαίνοντας μόνος σου έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες να γνωρίσεις κόσμο. Μπορείς να μάθεις περισσότερα πράγματα για τον σερβιτόρο, που μήνες τώρα μπορεί να σου σερβίρει το καφέ στο αγαπημένο σου καφέ και δεν ξέρεις ούτε το όνομα του. Να παρατηρήσεις πολλά πράγματα για το κόσμο γύρω σου, να σκεφτείς και να βάλεις σε τάξη ο,τι μπορεί να σε απασχολεί. Το να πάρεις ένα βιβλίο μαζί σου βέβαια, νομίζω το πάει σε άλλο επίπεδο. Ειδικά αν το μαγαζί, που θα επιλέξεις έχει ωραία μουσική και ατμόσφαιρα και μπορείς να χαθείς μέσα στις σελίδες του. Από τα ομορφότερα συναισθήματα μπορώ να πω, και είναι πραγματικά αγχολητικό.
Γενικά, θα σου προτείνω, όμως να επιδιώξεις να μιλήσεις με κόσμο. Όχι να αρχίσεις σαν τον τρελό να λες τα δικά σου ή να ξεκινήσεις συζήτηση από το πουθενά. Αλλά στην καθημερινότητα μας υπάρχουν χίλιες-δυο αφορμές για να πούμε κάτι σύντομο –ίσως και αστείο- με κάποιον ξένο. Συνήθως, όμως προτιμούμε να το προσπεράσουμε αγνοώντας το, με το σύνηθες ανέκφραστο βλέμα. Είναι καλό να βγαίνεις από την «ασφάλεια» της παρέας σου και ακόμα καλύτερα, να αντιληφθείς πως δεν «εξαρτάσαι» και από αυτή, μπορείς να είσαι μονάδα! Και, νομίζω, πως μια τέτοια διαπίστωση θα σε λυτρώσει από πολλά πράγματα.
Ακόμα κι αν βρίσκεις κάτι τέτοιο τρελό, και δεν κατάφερα να σε πείσω, θα σου πρότεινα να το δοκιμάσεις! Κι αν ντρέπεσαι αρκετά γι’αυτό, τότε εντάξει, αλλά δοκίμασε έστω να πάρεις έναν καφέ στο χέρι και να «χαθείς» μέσα στη πόλη μόνος σου. Είναι εξίσου υπέροχο και θα το ευχαριστηθείς όσο τίποτα, μπορώ να το εγγυηθώ!