Αννέτ ΤσατσαμπάΞυπνάς, πας σχολή, μπαίνεις στα μέσα βρίζοντας, βγαίνεις για καφέ, γυρνάς σπίτι… Και η μια μέρα διαδέχεται την άλλη κι εσύ προχωράς τη ζωή σου κανονικά. Μέχρι…
Μέχρι τη στιγμή.
Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστός τόπος ή σωστή ώρα για να σου λείψει ένας άνθρωπος. Ξέρω, όμως, ότι καμιά φορά δεν έχει σημασία πόσο καιρό γνωρίζεις κάποιον. Γιατί είναι η τελειότητα συμπυκνωμένη όλα όσα ήθελες σε ένα φίλο και συνοδοιπόρο στη ζωή.
Κι όταν μια τέτοιου είδους σχέση αντέξει μέσα στην καθημερινότητα και τις συνέπειές της, φτάνουμε με ακρίβεια στη μαγεία.
Κολλητός, λοιπόν, δε θα είναι ο τύπος που είναι πάντα διαθέσιμος για μπύρα. Δε θα είναι ο τύπος που σε παίρνει τηλέφωνο μόνο όταν έχει ελεύθερο χρόνο. Δε θα είναι ο τύπος που συζητάς μόνο γενικούρες και ασήμαντα πράγματα, ακόμα κι αν είναι σε καθημερινή βάση.
Κολλητός θα είναι ο άνθρωπος που ενώ σε ξέρει από την καλή και από την ανάποδη επιλέγει κάθε μέρα, ξανά και ξανά, να σ’ αγαπάει γι’ αυτό που είσαι. Και γι’ αυτό που θες να δείχνεις. Και γι’ αυτό που θες να γίνεις.
What is a friend? A single soul dwelling in two bodies.
-Aristotle
Κι όταν έρχεται η ώρα να τον αποχωριστείς;
Τότε μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτό το περίεργο κενό που δεν σταματάει να υπάρχει, όσο ευτυχισμένος κι αν είσαι.
Και δεν είναι παρά την ώρα της άφιξης –της επιστροφής– που κλείνει το κενό και μόνο τότε μπορείς να νιώσεις πάλι ολόκληρος. Ακόμα κι πρόκειται να φύγει ξανά.
Ας σηκώσουμε όλοι μαζί τα ποτήρια μας (κι ας έχει περιέ το δικό μου) και ας πιούμε στη υγειά των φίλων αυτών, που έγιναν κομμάτι του εαυτού μας.
Που στέκονται στο πλάι μας ό,τι κι αν γίνει.
Που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.
Και που πάντα μας λείπουν όταν λείπουν.
ΥΓ. Εις το επανιδείν, Μ.