Γιώργος ΙορδανίδηςΗ πρωινή κουβεντούλα μου με μία πωλήτρια της «Σχεδίας» στη διασταύρωση των οδών Μπότσαρη και Βασιλίσσης Όλγας…
Η μέρα ήταν Παρασκευή και εγώ κατέβαινα τη Μπότσαρη με προορισμό ένα από τα καταστήματα οπτικών της γειτονιάς μου, όταν συνάντησα την κυρία Άρτεμη στη γωνία της Μπότσαρη με τη Βασιλίσσης Όλγας.
Η κυρία Άρτεμη στεκόταν διακριτικά και υπομονετικά στη γωνία, με το νέο τεύχος της «Σχεδίας» ανά χείρας.
Την πλησίασα και της ζήτησα ένα περιοδικό. Μου το έδωσε στο λεπτό, μιας και μόλις το είχε ετοιμάσει, όπως μου είπε.
«Γιώργος», συστήθηκα και της έδωσα το χέρι μου.
«Εγώ είμαι η Άρτεμις», αποκρίθηκε, σφίγγοντας το χέρι μου, με τη σειρά της.
«Συγκινούμαι πολύ Γιώργο, όταν εσείς, οι νέοι, ειδικά οι φοιτητές, βοηθάτε εμάς, τους μεγαλύτερους, μιας και τα πράγματα δεν είναι εύκολα και για εσάς. Τα πράγματα θα έπρεπε να είναι αντίστροφα», συνέχισε.
Δεν ήξερα τι να της πω εκείνη τη στιγμή, αρκέστηκα σε ένα «έχετε δίκιο»…
«Εγώ είμαι από εδώ, μένω στην οδό Τάδε», συνέχισε, λέγοντάς μου την οδό του σπιτιού της.
«Και εγώ είμαι από εδώ, μένω στην οδό Τάδε», της απάντησα, πληροφορώντας τη για τη δική μου οδό, η οποία δεν είναι μακριά από τη δική της.
Ευχαριστήσαμε ο ένας τον άλλο, χαιρετηθήκαμε, εγώ συνέχισα τη διαδρομή μου προς τον προορισμό μου και η κυρία Άρτεμη συνέχισε τη δουλειά της.
Για μια στιγμή, σκέφτηκα να γυρίσω και να της προτείνω έναν τρόπο επικοινωνίας, ένα τηλέφωνο, μιας και είμαστε, σχεδόν, γείτονες. Αλλά, τελικά, αναλογιζόμενος ότι την επόμενη μέρα θα έφευγα για ένα εξάμηνο, αποφάσισα να συνεχίσω τη διαδρομή μου προς το κατάστημα οπτικών.
«Τα πράγματα θα έπρεπε να είναι αντίστροφα».
Όσο κι αν έχω γεμίσει τις λεωφόρους του μυαλού μου με νέους ανθρώπους, νέες παραστάσεις και νέα μέρη τις τελευταίες ημέρες, αυτή η φράση συνεχίζει να στριφογυρνά στα στενοσόκακά του.
Η κυρία Άρτεμη θα μπορούσε να είναι η μάνα μου. Στα 40, 45 ή 50 χρόνια της, στέκεται αξιοπρεπώς και γενναία στα διάφορα πόστα της «Σχεδίας», πουλώντας το πρώτο και το μοναδικό, αν δεν κάνω λάθος, περιοδικό δρόμου στη χώρα μας. Η κυρία Άρτεμη θα μπορούσε να είναι η μάνα μου και δεν είναι δύσκολο να φανταστώ την τελευταία στη θέση της πρώτης.
Η επόμενη μέρα της κυρίας Άρτεμης, αλλά και του κάθε πωλητή ή της κάθε πωλήτριας της «Σχεδίας», εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό, αν όχι εξ ολοκλήρου, από μένα κι από σένα.
Όπως έχει σημειώσει ο αγαπητός Σταμάτης, στο παραπάνω άρθρο για τον εξίσου αγαπητό κύριο Λευτέρη και τη «Σχεδία»:
«Αυτή η Σχεδία έχει ανάγκη και τα δικά σας «μποφόρ»… Ανοίξτε τα μάτια, την καρδιά και τους ασκούς σας»…
Δεν κοστίζει περισσότερο από έναν καφέ, αλλά αξίζει πολύ περισσότερο από έναν καφέ. Έναν «καφέ», από τον οποίο θα πάρεις πίσω τουλάχιστον το διπλάσιο από αυτό που θα προσφέρεις…