Βάσια Σ.Χθες πέτυχα στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι που άκουγα στην εφηβεία μου. Ομολογώ πως το έχω συνδέσει με άσχημες καταστάσεις, κλάματα, τσακωμούς, βρισίδια. Ωστόσο δεν άλλαξα σταθμό, το άκουσα μέχρι το τέλος.
Δεν απέχω και πολύ από τα εφηβικά μου χρόνια, δεν ήταν δα και δεκαετίες πριν.
Το τραγούδι αυτό όμως δε μοιάζει καθόλου στη μουσική που ακούω πια. Tώρα που το ξανασκέφτομαι όμως, ούτε εγώ μοιάζω στο τότε εγώ μου.
Ξαφνικά με γεμίζει η επιθυμία να ξεφύγω από όλα, να αναπολήσω τα άτομα και καταστάσεις της πιο επαναστατικής (χωρίς αιτία) περιόδου των 20 μου χρόνων.
“Για λίγο” , μου υποσχέθηκα.
Ξεκινώ να θυμάμαι.
Όταν με τη Σ. πήραμε το όνομα που έχουμε μέχρι και σήμερα.
Πώς με το ένα Ε. μου μεγαλώσαμε μαζί, συζητούσαμε για τα πρώτα μας αγόρια, για τα ταξίδια που θα κάναμε, τις πρώτες κοπάνες μαζί της.
Θυμάμαι που με το άλλο Ε., λέγαμε ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο. Κάθε βράδυ μιλούσαμε μέχρι αργά, και μας μάλωναν στο φροντιστήριο πως όλη την ώρα αναλύαμε τα ανύπαρκτα -και τελείως πλατωνικά- γκομενικά μας. Ανακαλώ με κάθε λεπτομέρεια τη μέρα που της έκανα έκπληξη με μια μπουγάτσα του κυλικείου και ένα μικρό κερί, στα γενέθλιά της. Είχε το πιο φωτεινό χαμόγελο του κόσμου εκείνη τη μέρα.
Και μετά ήρθε το Φ. / Χ. / Γ. (πες το όπως θες, αυτό θα καταλάβει) , και μου έμαθε πώς είναι να βάζω κάποιον πάνω από τον εαυτό μου, να έχω υπομονή και να μη φρικάρω (τουλάχιστον με το παραμικρό) .
Σίγουρα οι αναμνήσεις μου είναι θαμπές και ανακαλώ μόνο μεμονωμένα περιστατικά. Και αυτά όχι με απόλυτη ακρίβεια.
Όσο περνάει ο καιρός θα ξεχνάω κι άλλα, ώσπου το μόνο που θα μου μείνει από τότε θα είναι μισοτελειωμένα ημερολόγια, κάτι (πραγματικά) θλιβερά κείμενα περί αγάπης και η αίσθηση ότι τότε, τα πάντα μπορούσαν να συμβούν.
Ένιωθα τα πάντα, και συνήθως το τρενάκι των συναισθηματικών μεταπτώσεων και ανυψώσεων (για άλλους τρενάκι του τρόμου), έρχονταν κάθε φορά με ορμή ανυπολόγιστη. Και συγγνώμη που κολλάω σε αυτό, αλλά ρε παιδιά, είχα τη γ****ενη την πεποίθηση ότι ΘΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
Όχι, η εφηβεία δεν ήταν καθόλου ρόδινη. Αντιθέτως, μπορώ να πω με ευκολία πως ήταν τα χειρότερα χρόνια. Όμως καμιά φορά μου λείπει όλη αυτή η.. ένταση.
“Μου λείπει η ένταση. Και δεν εννοώ της αλλαγές διάθεσης ανά 3λεπτο, αλλά την ένταση της θέλησης, της λύπης, της χαράς, του πάθους.”
Αισθανόμασταν τα πάντα στο έπακρο. Νομίζαμε πως όλος ο κόσμος ήταν στα πόδια μας, ότι οι ευκαιρίες είναι άπειρες.
Και εννοείται πως κάθε φορά που κάτι άσχημο συνέβαινε -ή δε συνέβαινε-, φέρναμε την καταστροφή ΤΗΝ ΙΔΙΑ.
Και δώστου οι φωνές, τα νεύρα, οι τάσεις φυγής.
Οι φορές που κοπανήσαμε την πόρτα και φύγαμε από το σπίτι γιατί “θέλω να πάρω αέρα”, “δεν αντέχω άλλο τόσα νεύρα”, ή απλά θέλαμε να κάνουμε ένα τσιγάρο, εκεί στα κρυφά.
Οι πρώτες επαφές με το αλκοόλ, τα πρώτα αμήχανα και διστακτικά χάδια.
Όλα τα “πρώτα”.
Η τελευταία φορά που πληγωνόσουν, οι τελευταίες κρεπάλες.
Όλα τα “τελευταία”, που δεν ήταν ποτέ “τελευταία”.
Δεν ξέραμε, ίσως τώρα να ευχόμασταν να ξέραμε. Όμως η άγνοια είχε κι αυτή τη γλύκα της.
Ναι, τα ρομαντικοποιώ .
Μου λείπει η ένταση. Και δεν εννοώ της αλλαγές διάθεσης ανά 3λεπτο, αλλά την ένταση της θέλησης, της λύπης, της χαράς, του θυμού, του πάθους.
Και αποφάσισα να πιω στην υγειά τους.
Των τότε εφήβων που ίσως ήταν λίγο πιο ανήσυχοι από τους υπόλοιπους και μπορεί τώρα να τα θυμούνται όλα αυτά με γλυκόπικρη ανάμνηση.
Και ας λέω πως έχω κόψει το αλκοόλ και τα ξενύχτια γιατί μεγάλωσα και σοβαρεύτηκα και δεν είναι για μένα αυτά.
Απόψε, θα πιω στην υγειά μας.
Υ.Γ : Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Cheers ._
Μουσικες αναμνησεις: Τα τραγουδια που σημαδεψαν την εφηβεια μας!