Σταύρος ΓεννίτσαρηςΤο Νερούδα σε σκηνοθεσία Πάμπλο Λορέν κυκλοφόρησε στις αίθουσες και είναι μια ταινία που αξίζει να της δώσεις μια ευκαιρία.
Το «Neruda» δεν είναι μία βιογραφία για τον μεγαλύτερο ίσως Χιλιανό ποιητή ή κατά τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες για τον μεγαλύτερο ποιητή του 20ου αιώνα Πάμπλο Νερούδα.
Αντίθετα, ο σεναριογράφος Γκιγιέρμο Καλντερόν παίρνει αφορμή από μία περίοδο-καμπή της ζωής του ποιητή και δημιουργεί μια αντισυμβατική αστυνομική περιπέτεια με ευρηματικό σενάριο, όπου τα ιστορικά γεγονότα μπλέκονται αριστοτεχνικά με τη μυθοπλασία, με τέτοιο τρόπο που αν δεν γνωρίζεις τη ζωή του Νερούδα, δε μπορείς να ξεχωρίσεις την αληθινή ιστορία από τα σεναριακά ευρήματα.
Η ταινία τοποθετείται στο 1948, όπου το ψυχροπολεμικό κλίμα έχει αρχίσει να επικρατεί και στη Χιλή. Ο γερουσιαστής Πάμπλο Νερούδα – η ομοιότητα του Λουΐς Νιέκο με τον ποιητή είναι αξιοσημείωτη- με μεγάλη απήχηση στο λαό της Χιλής, κατηγορεί δημόσια την κυβέρνηση του προέδρου Γκονζάλες Βιντέλα για προδοσία.
Παράλληλα, το κομμουνιστικό κόμμα στο οποίο ανήκει ο Νερούδα κηρύσσεται εκτός νόμου και ο ποιητής διώκεται για την πολιτική του δράση. Κάπου εκεί μπαίνει στην ιστορία ο σκληρός και αγέλαστος αστυνομικός Όσκαρ Πελουσονό (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ), γενικός διευθυντής της Χιλιανής αστυνομίας, που αναλαμβάνει να συλλάβει τον ποιητή.
Ο Νερούδα προσπαθεί να διαφύγει στην Αργεντινή μαζί με τη γυναίκα του Ντέλια Ντελ Καρίλ, αλλά τελικά καταλήγει να κρύβεται. H ταινία εξελίσσεται λιγότερο σε μία αστυνομική καταδίωξη και περισσότερο σε ένα συνεχές παιχνίδι γάτας-ποντικιού.
Ο ποιητής βλέπει την δίωξη του ως μία μοναδική ευκαιρία για να επανεφεύρει τον εαυτό του και να επαναπροσδιορίσει τη θέση του. Αρχίζει να παίζει με τον διώκτη του, αφήνοντας προμελετημένα στοιχεία σε αστυνομικά μυθιστορήματα, επιδιώκοντας να κάνει το παιχνίδι μεταξύ τους πιο έντονο, πιο απειλητικό, πιο επικίνδυνο και προσωπικό.
Εμπνεόμενος από την κατάσταση, ο Νερούδα γράφει την επική ποιητική συλλογή «Canto General». Στην καταδίωξη του, ο Νερούδα βλέπει μια μοναδική ευκαιρία να καθιερωθεί ως σύμβολο των δημοκρατικών αγώνων και ποιητής της ελευθερίας, καλλιεργώντας τον θρύλο του κυνηγημένου από το καθεστώς ποιητή.
Η ταινία δεν προσπαθεί να εξιδανικεύσει ή να δικαιώσει ιστορικά τον ποιητή. Παρουσιάζει έναν Νερούδα μακριά από τον τρόπο ζωής και τους φόβους του λαού, διάγοντας έναν κοσμικό βίο, γεμάτο ηδονές, απολαύσεις και προνόμια.
Παράλληλα, όμως, φαίνεται να αντιλαμβάνεται το φάντασμα του φασισμού και των διώξεων που αρχίζει να απλώνεται πάνω από τη Χιλή και πιάνει τον παλμό και την αγωνία του Χιλιανού λαού, αποτυπώνοντας τα με τον πιο λυρικό τρόπο στα ποιήματα του.
Οι δύο πρωταγωνιστές είναι διαμετρικά αντίθετοι. Ο έτερος πρωταγωνιστής, ο αστυνομικός Πελουσονό, ταγμένος στον στόχο της σύλληψης του Νερούδα, καθίσταται απαραίτητος και κατά κάποιο τρόπο υπαίτιος για την διόγκωση της φήμης του ποιητή, ενώ καταλήγει θύμα της εμμονής του.
Ο σκηνοθέτης Πάμπλο Λορέν, δημιουργεί μια ταινία, που παρά την αργή εξέλιξη της, ο λυρισμός της την καθιστά ένα νερουδιακό ποίημα στη μεγάλη οθόνη. Η σκηνοθετική προσέγγιση, όπου οι σκηνές δεν έχουν πάντα λογική και αναγκαστικά χρονική ακολουθία, την καθιστούν ιδιαίτερη. Οι σκηνές εναλλάσσονται συνεχώς, σαν να ακολουθούν τις συναισθηματικές εξάρσεις των ηρώων. Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια των διαλόγων τα πλάνα, αλλά και τα σκηνικά αλλάζουν.
Η αξιόλογη μουσική επένδυση και φωτογραφία, όπου τα χρώματα και τα παιχνίδια με το φως και τις σκιές η φωτογραφία ενισχύουν τον λυρισμό του έργου και συμπληρώνουν την σκηνοθετική και ερμηνευτική προσέγγιση.
Το «Neruda» θα απογοητεύσει όποιον περιμένει να δει μια ιστορική ή βιογραφική ταινία. Η ταινία μοιάζει περισσότερο με τα μελαγχολικά, θλιβερά στιχάκια του ποιητή και για αυτό της αξίζει μία ευκαιρία.