Γωγώ ΝταλλήΈλα μαζί μου αλλιώς…
Μια απειλητική φωνή σου κλείνει τα μάτια με μαύρη κορδέλα, για να μη βλέπεις. Σου δένει τα χέρια για να μην κουνηθείς. Σε σπρώχνει, σε οδηγεί, σε εξουσιάζει. Σε τρομοκρατεί.
Δεν σου σφράγισε τα χείλη .Όχι, δεν το ξέχασε. Ξέρει ότι δεν θα μιλήσεις. Ο φόβος κάνει καλά τη δουλειά του. Καταπίνει τις κραυγές τόσο εύκολα. Μετράς τα βήματα, τους χτύπους, τις βρισιές. Μέχρι να φτάσεις εκεί που θα σε οδηγήσουν οι φωνές.
Ακούς το τρίξιμο μιας πόρτας. Σε σπρώχνουν με δύναμη για να πέσεις κάτω. Σου λύνουν τα μάτια για να βλέπεις. Σου λύνουν τα χέρια για να κινείσαι. Και ύστερα φεύγουν γυρνώντας το κλειδί τρεις φορές.
Έχεις μπει στο σκοτεινό δωμάτιο. Σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες.Όπου και αν κοιτάξεις βλέπεις το είδωλο σου, παραμορφωμένο, παράξενο, άσχημο γεμάτο ατέλειες και ελαττώματα. Κάθε αρνητικό στοιχείο είναι μεγεθυμένο. Κάθε θετικό στοιχείο έχει εξαφανιστεί. Βλέπεις πράγματα που δεν είχες δει ποτέ. Που δεν υπήρχαν. Χαρακτηριστικά που σε σοκάρουν. Που σε βάζουν σε σκέψεις. Είμαι όντως έτσι ;
Είμαι χοντρός, άσχημος, χαζός, ασήμαντος, δειλός, άχρηστος; Μια λάμπα τρεμοπαίζει στην οροφή . Η εικόνα σου σε τρομάζει. Σε απογοητεύει. Τρέχεις γύρω από τον εαυτό σου για να αποφύγεις την αντανάκλαση του. Μάταια. Το γυαλί παραμονεύει παντού προσπαθώντας να σου δείξει ποιος είσαι. Να σου δείξει πώς σε βλέπουν οι άλλοι.
Το Συνδρομο της Στοκχολμης: οταν το θυμα υπερασπιζεται τον θυτη
Εκείνοι που σε έκλεισαν σε αυτό το δωμάτιο. Εκείνοι που τοποθέτησαν τους καθρέφτες. Εκείνοι που δεν μεγάλωσαν σωστά, που δεν αγαπήθηκαν,που είχαν κλειδωθεί και εκείνοι σε κάποιο δωμάτιο, εκείνοι οι μάγκες που σπάνε πλάκα βασανίζοντας τους άλλους .
Ξαφνικά το φως σβήνει. Σιωπή. Ακούγονται φωνές πίσω από την πόρτα. Φωνές που σε μαστιγώνουν με τις λέξεις τους. Σε γονατίζουν. Στέκεσαι απογυμνωμένος παρατηρώντας ένα είδωλο που έπλασαν οι άλλοι. Ένα φοβισμένο, αδύναμο, ταπεινωμένο πλάσμα γεμάτο μελανιές και τραύματα που τρέμει, που ανέχεται που υπομένει. Που σιωπά. Και αφήνει τους άλλους να φωνάζουν.
Είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις. Σκέφτεσαι ότι δεν μπορείς να δραπετεύσεις. Το κλειδί το έχουν άλλοι. Δεν υπάρχει διέξοδος. Όσο και αν ουρλιάξεις κανείς δεν θα σε ακούσει. Σε έχουν κρύψει καλά. Κλαις σπαρακτικά. Θυμώνεις με τον εαυτό σου που δεν τα κατάφερε.Και ύστερα παραδίνεσαι. Και αφήνεις τους άλλους να κερδίσουν.
Όχι. Θα παίξεις και εσύ το παιχνίδι τους. Δεν θα τα παρατήσεις.Θα κλείσεις τα μάτια και θα κοιτάξεις μέσα σου. Θα αναζητήσεις τον πραγματικό σου εαυτό. Κανένας καθρέφτης δεν θα σου πει ποιος είσαι. Θα σηκωθείς όρθιος και θα φωνάξεις όσο πιο δυνατά μπορείς.Τα γυάλινα τείχη που σε εγκλωβίζουν θα σπάσουν.
Οι φόβοι σου θα ραγίσουν μαζί με τα κομμάτια του καθρέφτη. Θα προσπαθήσεις να ανοίξεις την πόρτα με όλη σου τη δύναμη. Και τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι ποτέ δεν ήταν πραγματικά κλειδωμένη.
Ύστερα τρέξε , όχι μακριά αλλά προς εκείνον που σε πλήγωσε, στο θύτη σου. Αυτός είναι ο στόχος. Στάσου απέναντι του όρθιος, ζωντανός, δυνατός, κοίτα τον στα μάτια και μίλα.