Μάνος Coffee
Ρετρό αναλογικές μνήμες, ολόφρεσκοι ήχοι, απελευθερωτικά samples, μαγικά χαμόγελα, ένας ρεβιζιονιστής Dj και ένα κουαρτέτο με όρεξη για jammin, που έδωσαν ένα διαφορετικό χρώμα στην Κυριακή μας…
Είναι από εκείνες τις μέρες που η υγρασία απειλεί να σε πνίξει και ο ουρανός να σε συνθλίψει, με εσένα κεντρικό πρωταγωνιστή μιας ανιαρής film noir σκηνής, έτοιμο να παραδοθείς στη θαλπωρή της Κυριακάτικης μελαγχολίας σου, ανεβάζοντας τα επίπεδα νωχελικότητάς σου κατά 100%…«Μα το βράδυ έχει RSN!». Ναι γίνεται λόγος για αυτόν τον ταλαντούχο τυπάκο που έχει καταφέρει μέσα σε ελάχιστα χρόνια να τρυπώσει στο υποσυνείδητό σου με μελωδίες-κλειδιά, που ενεργοποιούν διαφορετικά κέντρα αισθήσεων του εγκεφάλου σου, κουράροντας τις όποιες πληγές σου.
Η αφίσα υποδείκνυε με τρόπο έξυπνο ότι ο δημοφιλής πλέον μουσικός-«πολυεργαλείο» επέστρεψε πολλά υποσχόμενος, με το σχήμα που πλάστηκε μέσα από την μοναδική πραγματική ζύμωση : τα lives! Το «κουαρτέτο», όπως ο ίδιος αποκάλεσε, είχε στην κατοχή του σίγουρα πολλά κρυφά χαρτιά και αυτό ήταν οφθαλμοφανές ήδη από το promo της εμφάνισης.
Εύκολα φυτεύονται κάπου μέσα σου οι πρώτοι σπόροι αμφισβήτησης της ολικής συννεφιάς της ημέρας και αρχίζει να σε τρώει η περιέργεια για το πόση τέρψη μπορεί να σου προσφέρει υπό τις δεδομένες συνθήκες, λίγη μαύρη μουσική, ενώ παράλληλα έχεις ως δικλίδα ασφαλείας τα παυσίπονα απ’ το χθεσινοβραδινό ξενύχτι. Κάπως έτσι λοιπόν την «πατήσαμε» και εμείς…
Εισερχόμενοι στον αριστοκρατικό χώρο του Faust, με τους επιβλητικούς πολυελαίους, τη θερμή baroque αισθητική, και τον άκρως «σεξουαλικό» φωτισμό που θυμίζει blues φωλιά σε υπόγειο του Harlem, ήρθαμε αντιμέτωποι με μια εικόνα, η οποία μας απορρόφησε και μας ενσωμάτωσε η ίδια στο φόντο της μονομιάς. Το κλίμα θύμιζε εκείνο το σβήσιμο της έντασης ενός οικογενειακού τραπεζώματος, με τις παρέες να έχουν βρει την τελική τους σύσταση και το ποτό να έχει ήδη γεννήσει την γνωστή γλυκιά ευφορία, που κάνει τα χαμόγελα να μοιάζουν προσκλητήρια νέων γνωριμιών.
Προτού καν προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε την ευγένεια και τον επαγγελματισμό των ιθυνόντων κατά την υποδοχή μας στον χώρο και χωρίς να περάσουν πάνω από δέκα λεπτά από την αναγραφόμενη ώρα έναρξης, ο Άρης (Rsn) είχε αρχίσει να ρυθμίζει το λάπτοπ και τα μηχανήματά του. Η Κυριακή μας είχε ήδη αλλάξει!
Οι πρώτοι ήχοι από τα πλήκτρα του Δημήτρη Δερμάνη, από το κιθαριστικό παιχνίδισμα του Ντένη Μόρφη και απ’ τις αργόσυρτες ρυθμικές λούπες του Rsn, ήταν αρκετοί ώστε να αφουγκραστούμε τις «Αναλογικές Μνήμες»(a.k.a. ‘Analog Memories’) με τον τρόπο που είχαν αρχικά σχεδιαστεί και να νιώσουμε πως μια αληθινά καλή ηχοληπτική μελέτη κάνει τη διαφορά, προσδίδοντας διαύγεια σε αυτό που παράγεται από σκηνής. Το κουαρτέτο βέβαια δεν άργησε να συμπληρωθεί, με τη Thaliah να ανεβαίνει διστακτικά στη σκηνή (κρατώντας τις δυνάμεις της για το τέλος), υπενθυμίζοντάς μας ότι ένα αληθινό χαμόγελο είναι ο μισός δρόμος για οποιοδήποτε προορισμό…
Όχι ότι θα περίμενε κανείς μια σκηνή επανάληψης από έναν τόσο «ανήσυχο» καλλιτέχνη, με μια μπάντα βασισμένη τόσο στο στοιχείο του αυτοσχεδιασμού, μα προκάλεσε μεγάλη έκπληξη ότι το setlist της βραδιάς δεν έμοιαζε με κανένα από τα προηγούμενα live. Ακούστηκαν αν μη τι άλλο τα μακροχρόνια και μεγάλα μας κολλήματα, όπως τα ερωτικά ‘Ηang On To A Dream’, ‘Lucky Old You’ , το ανατριχιαστικά «σκληρό» ‘Ecris moi’ , το περσινό remix του Kill Emil στο ‘Analog Memories’ καθώς και άλλα συνεργατικά του Άρη με τους θρυλικούς Belleruche και τον μουσικά πολύπτυχο Θεσσαλονικιό Tareq.
Αρκετά κομμάτια, εάν όχι σχεδόν τα μισά εκ του δίωρου, ακούστηκαν για πρώτη φορά και βρήκαν άμεση αναγνώριση από τον κόσμο. Όσο και να το αρνείται, ο Rsn έχει στα σκαριά έναν από τους πιο τρανούς δίσκους ολόκληρης της καριέρας του : ένα πιο funky και περισσότερο jazzy ‘Analog Memories’ , σε ελαφρώς μεγαλύτερα bpm’s! Οφείλουμε να παραδεχτούμε βέβαια ότι ξεχωρίσαμε απ’την πρώτη στιγμή το κομμάτι ‘Black Skies’ (επιφυλασσόμεθα περί της ονομασίας), με το χαρακτηριστικό σαξόφωνο στο background, στο οποίο έδειξε να έχει αδυναμία και η ίδια Thaliah (όντας και στιχουργός του κομματιού), μέσα από την άκρως ζωηρή ερμηνεία της.
Μία σύνοψη της βραδιάς; Ένας multi μουσικός με ακούσματα σκοτεινής trip hop μουσικής και funky διαθέσεις, παραδίδει μαθήματα τεχνικής δισκοθετών Bristol-ιακών προδιαγραφών (ναι το έκανε πάλι το θαύμα του ο Άρης με το ‘scratch’), και επαναστατεί στην ελληνική σκηνή με ήχους που θα ζήλευε και ο Tricky. Στο πλάι του ένα dreamteam , που βρίσκεται εκεί για να σε μπερδεύει μόνιμα, μεταξύ των ζωντανά παραγόμενων συχνοτήτων και των ηχητικών δειγματοληψιών (samples). Πολύ απλά ένα show που από εδώ εις το εξής αν δεν είχες το ευτύχημα να παρακολουθήσεις, δεν πρέπει να χάσεις!
Το live αυτό μας προσέφερε μια περίεργη γαλήνη- που σίγουρα δε θα βρίσκαμε χωμένοι στον καναπέ μας, και μας έδειξε έναν άλλο τρόπο να απολαμβάνουμε τις μουσικές εμφανίσεις, εκτιμώντας περισσότερο το «έργο» που ζωντανεύει μπροστά μας. Τελικά θα ξαναβγούμε Κυριακή…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :
