Ελευθερία Μαρίνου«Τα θαύματα της καθημερινής ζωής είναι τόσο συναρπαστικά που ακόμη και ο καλύτερος σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να συμπεριλάβει στα κάδρα του τη γοητεία του απρόσμενου που συναντά κανείς στον δρόμο. Δεν φωτογραφίζω τη ζωή όπως είναι, αλλά όπως θα ήθελα να είναι.»
Ποιος είναι ο Robert Doisneau ;
Γεννημένος στο Παρίσι(1912-1994), χάνει νωρίς τους γονείς του και μετακομίζει στο προάστιο του Ζεντιλί. Στα 13 του χρόνια γράφεται σε σχολή λιθογραφίας και το 1930 ξεκινά το ταξίδι της καλλιτεχνικής έκφρασης στην Πόλη του Φωτός -με μια μικρή φωτογραφική, περιπλανώμενος από σοκάκι σε σοκάκι.
Μέσα από τον φακό του, το Παρίσι μεταμορφώνεται σε ένα γοητευτικό τοπίο μιας διαρκούς αφήγησης και υπέρβασης της καθημερινότητας, σε ένα μαγικό καλειδοσκόπιο απρόσμενων στιγμών.
Το 1934 διορίζεται ως υπεύθυνος φωτογραφικής καμπάνιας στο εργοστάσιο αυτοκινήτων της Ρενό. Δουλειά που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τον ίδιο καθώς σημάδεψαν τόσο την αρχή της καριέρας και το τέλος της νεότητάς του όσο και τη διαμόρφωση της φωτογραφικής του αντίληψης.
«Σε αυτά τα καθημερινά περιβάλλοντα, τα οποία γρήγορα οικειοποιήθηκα, έτυχε να δω κάποιες στιγμές στον χρόνο, όπου ο καθημερινός κόσμος έμοιαζε να απελευθερώνεται από το βάρος του. Για να τις δείξω χρειαζόμουν μια ολόκληρη ζωή».
Το 1939 έγινε μέλος του φωτογραφικού πρακτορείου Rapho, ενώ κατά τη διάρκεια της Κατοχής χρησιμοποίησε τις ικανότητές του για τη δημιουργία πλαστών εγγράφων και διαβατηρίων αντιστασιακών.
Η ακμή της φωτογραφικής δουλειάς του συμπίπτει με τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και έως τα τέλη της δεκαετίας του ’50, χρόνια κατά τα οποία τράβηξε τις πιο γνωστές του εικόνες και συνεργάστηκε με διάσημα έντυπα όπως το «Life» και η «Vogue».
Ο Robert Doisneau θα είναι πάντα ένας φωτογράφος με αποτύπωση και έκφραση ποιητή όπως ήταν στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα.
Φωτογραφία ορόσημο
«Le baiser de l’hôtel de ville» / «φιλί στο ξενοδοχείο της πόλης»
Αυτή η φωτογραφία, είναι μια από τις πιο διάσημες φωτογραφίες που έχουν βγεί ποτέ και κρύβει μια μεγάλη ιστορία πέρα από τον έρωτα και την επιθυμία των δυο νέων…
Για 40 χρόνια όλοι πίστευαν ότι η φωτογραφία προέκυψε μέσα από τον αυθορμητισμό της στιγμής μέχρι που ένα ζευγάρι, ο Jean και η Denise Lavergne πίστεψαν ότι ήταν οι ίδιοι στην φωτογραφία, και μήνυσαν τον ίδιο για παραβίαση ιδιωτικότητας, και έτσι ο Doisneau το 1992 υποχρεώθηκε να αποκαλύψει ότι είχε δει ένα ζευγάρι στο δρόμο, τους Françoise Delbart και Jacques Carteaud να φιλιούνται και τους ζήτησε να επαναλάβουν το φιλί για να τους φωτογραφίσει. Παρόλα αυτά, η μαγεία και ο θαυμασμός για αυτή τη λήψη έμειναν ανεξίτηλα με το πέρας του χρόνου.
Κάποιες από τις ασπρόμαυρες περιπλανήσεις…
Ασπρόμαυρες συνθέσεις που αποτυπώνουν την κοινωνική ζωή του Παρισιού, μέσα στους δρόμους και τα καφενέ, μέσα στις στιγμές των ανθρώπων, εκεί ανάμεσα στέκεται και παγώνει τον χρόνο. Φωτογραφίες που στοχεύουν στο κέντρο της εκφραστικότητας και της παραστατικότητας, συμβολικές και διακριτικά ειρωνικές μέσα από την ματιά του Doisneau…
«Δεν έχω εξετάσει το λόγο για τον οποίο κάνω φωτογραφίες. Στην πραγματικότητα είναι μια ανέλπιδη μάχη απέναντι στην ιδέα του θανάτου, θεωρώ ότι είμαι περισσότερο προετοιμασμένος για αυτό επειδή δεν πρέπει να σκεπτόμαστε ότι τα πάντα είναι προσωρινά και στιγμιαία. Προσπαθώ πεισματικά να σταματήσω το χρόνο που περνά»
Και ο χρόνος, πράγματι σταμάτησε, μέσα από την ευαισθησία και τον ρομαντισμό που κατάφερε τόσο εύστοχα να αποτυπώσει στα κάδρα του. Τίποτα λιγότερο για κάποιον που η έμπνευση είναι φωλιασμένη στα απλά και καθημερινά, στις γνήσιες και αυθόρμητες στιγμές που απορρέουν στις γειτονιές του κόσμου, με ήρωες- το παιδί της αλάνας και το ερωτευμένο ζευγάρι στη μέση κάποιου δρόμου… Τα δικά του θαύματα, ο δικός μας θαυμασμός!