Φωτεινή ΚαρέτσηΈνα δημόσιο ευχαριστώ σε έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας, τον κολλητό μας φίλο.
Η φιλία μας δεν είναι τέλεια. Καμιά δεν είναι, άλλωστε. Και δε θέλω να γίνει. Για μένα είναι ιδανική ακριβώς όπως είναι. Με την αληθινή αγάπη και το ειλικρινές ενδιαφέρον που τη διέπει. Ό,τι πολυτιμότερο απέκτησα τα τελευταία χρόνια και αυτό δεν αλλάζει.
Μα πάνω απ’ όλα είναι πραγματική.
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Είσαι εσύ και είμαι εγώ. Ο κολλητός μου φίλος, η εξαίρεση στον κανόνα μου, η ηλιαχτίδα της φοιτητικής ζωής μου (και ελπίζω όχι μόνο).
Κι αν ένας χρόνος φαντάζει ελάχιστος, σκέψου πώς θα είναι όταν γεράσουμε μαζί. Πόσες αναμνήσεις θα μας συντροφεύουν, καθώς αναπολούμε τα παλιά. Μόνο και μόνο στη σκέψη συγκινούμαι.
Και γελάω, όπως μόνο μαζί σου μπορώ.
Φυσικά αναφέρομαι σε σένα κολλητέ μου.
Εσένα, που μπορεί να σε γνωρίζω λίγο καιρό αλλά αισθάνομαι λες και σε ξέρω χρόνια. Λες και μεγάλωσα μαζί σου.
Εσένα, που αρχικά δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις μαζί σου και στην πορεία κατάλαβα το ακατέργαστο διαμάντι που κρύβεις μέσα σου.
Μ’ αυτή την γλυκιά καρδιά που κουβαλάς και σκλαβώνεις όποιον θελήσεις να ανοιχτείς. Ένα παιδί μάλαμα, τόσο προσιτό, ευγενικό, αξιόπιστο και φιλότιμο που το συμπαθεί όποιος το γνωρίσει.
Ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα στη σχολή σαν πρωτοετείς. Σταδιακά, άρχισα να σε γνωρίζω καλύτερα, μέχρι που έγινες αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου.
Φαινόσουν ανοιχτός και καλόκαρδος, αλλά η εσωστρέφειά μου με παρεμπόδιζε από το να σε προσεγγίσω άμεσα.
Εξάλλου, το ξέρεις, δεν ενθουσιάζομαι εύκολα. Όμως, εσύ το κατάφερες κι αυτό.
Εντόπισες τα ευαίσθητα σημεία μου, στόχευσες στις ενδόμυχες σκέψεις μου. Η καλοσύνη σου και η γλυκύτητα σου δε θα μπορούσαν να με αφήσουν ανεπηρέαστη.
He’s not my boyfriend. But I do love his smile, his laugh, his hugs, his texts and just being with him. I guess I’m not in love with him – I’m in love with us.
Σημείο-κλειδί τα γενέθλιά σου. Τα πρώτα που γιορτάσαμε μαζί. Δεν ξέρω γιατί κολλήσαμε από τότε. Αλλά είμαι ευγνώμων που συνέβη τόσο ξαφνικά, «τυχαία». Ή μάλλον μοιραία θα έλεγα, αφού η ζωή μου επιφύλασσε ένα τέτοιο πολύτιμο δώρο λίγο μετά την ενηλικίωσή μου.
Τον καλύτερό μου φίλο, τον άνθρωπο που μπορώ να εμπιστευτώ για τα πάντα, που θα ‘ναι εκεί όταν τον έχω πραγματικά ανάγκη, γιατί μόνο αυτός με κατανοεί απόλυτα.
Έκτοτε, δεν έχει περάσει μέρα που να μην σου μιλήσω. Δε μπορώ να το κάνω αυτό. Είτε καθημερινά στο facebook, είτε από κοντά, πάντα κάτι θα έχω να σου πω.
Σου έχω ανοίξει την ψυχή μου και θα είναι πάντοτε ανοιχτή για σένα. Κι εσύ δεν έδειξες ποτέ αδιαφορία. Ήσουν εκεί, συνέχεια, να δείχνεις το ίδιο ενδιαφέρον για καθετί που μάθαινες κι ας αφορούσε οτιδήποτε, σημαντικό και μη.
Με συντροφεύεις σε κάθε σημαντική στιγμή της καινούριας μου ζωής.
Κάθε αξέχαστη εμπειρία την έχω μοιραστεί μαζί σου. Ακόμη και τότε που γινόμουν ρεζίλι δε θέλω να το ξεχάσω, αφού ήσουν εσύ εκεί, να με πειράζεις και να με κάνεις να γελάω, για να ξεχαστώ (ακόμα δεν έχω εξομολογηθεί για τα ποτήρια ξέρεις).
Ήσουν παρών σε κάθε σημαντικό γεγονός, ενώ αν απουσίαζες για διάφορους λόγους που ξέρω και κατανοώ, φρόντιζες πάντα να μαθαίνεις τις λεπτομέρειες πρώτος. Σε ένοιαζε πραγματικά να ξέρεις. Δεν ήταν ψήγματα τυπικού ενδιαφέροντος, αλλά αποδείξεις άδολης και ανιδιοτελούς αγάπης.
Κι όταν με πιάνουν οι παραλογισμοί μου και πέφτω σε κατάθλιψη μόνο εσύ μπορείς να με συνεφέρεις -άντε και η μαμά μου-, να αντέξεις το παραλήρημα και να με κάνεις να γελάσω.
Λύνεις όλα τα προβλήματα με έναν τρόπο μαγικό και απομακρύνεις κάθε αρνητική σκέψη. Ακόμη και όταν τσακωνόμαστε, δεν μπορώ να σου κρατήσω κακία για πολύ.
Έχεις τον τρόπο σου να με ηρεμείς και να γαληνεύεις την ψυχή μου σε κάθε φουρτούνα. Με έναν καλό λόγο ή μια τρυφερή αγκαλιά.
Όπως μόνο εσύ ξέρεις.
Εσύ είσαι ο σύμβουλός μου, το στήριγμά μου, ο φίλος και συνοδοιπόρος μου και δε θέλω να αλλάξει αυτό ποτέ. Πάντα να ‘σαι νοερά μαζί μου ακόμη κι αν βρισκόμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Το ξέρω ότι είσαι κοντά μου, ακόμη κι όταν λείπεις. Συντροφεύεις τη σκέψη μου και αυτό μου αρκεί. Μου φτιάχνεις τη διάθεση και μόνο που βλέπω το χαμόγελό σου και πονάω όταν πονάς κι εσύ. Δε θα αφήσω καμία και κανέναν να σε πληγώσει.
Δε θέλω να είσαι μόνος σου στα δύσκολα. Όλα πρέπει να τα μοιράζεται κανείς. Η φιλία δεν εξυμνείται όταν υφίσταται μόνο στις χαρές, αλλά κυρίως στις δυσκολίες, στις στενοχώριες και στα προβλήματα.
Έτσι κέρδισες επάξια μία θέση στην καρδιά μου, αφού ήσουν εκεί σε κάθε μίζερη στιγμή να μου απαλύνεις τον πόνο και να απομακρύνεις τα δάκρυά μου.
Και δε θα τη χάσεις ποτέ αυτή τη θέση, στο υπόσχομαι.
Γι’ όλα αυτά και όχι μόνο, δεν ξέρω πόσο και πώς να σ’ ευχαριστήσω. Όσο μικρό κι αν ηχεί το «σ’ ευχαριστώ» αυτή τη στιγμή, θεωρώ ότι είναι το μόνο που πηγάζει ειλικρινά από την καρδιά μου και αποτυπώνει τα συναισθήματά μου.
Αισθήματα συγκίνησης, ευγνωμοσύνης που υπάρχεις, αγάπης και προσμονής για κάθε καινούρια εμπειρία που σχεδιάζουμε να ζήσουμε μαζί. Σήμερα, αύριο, του χρόνου και για πάντα.
Κι όταν θα με ρωτήσουν τα παιδιά μου τι δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ από τη φοιτητική ζωή μου, δε θα έχω αμφιβολία τι να τους πω. Εσένα, που δε θέλω να σε χάσω, και όσα θα έχουμε ζήσει μαζί, τώρα και στο μέλλον.
Τι θα πρωτοθυμηθώ δεν ξέρω, αλλά ελπίζω να βοηθήσεις κι εσύ να τα διηγούμαστε μαζί!
Βέβαια, όποιος έχει βιώσει κάτι ανάλογο μπορεί να συμμεριστεί τα συναισθήματά μου. Κατανοεί τους βαθείς και δυνατούς δεσμούς που έχουμε αναπτύξει πάνω στα θεμέλια της «αδερφικής» φιλίας μας.
Μια φιλία που δεν κλονίζεται από εφήμερα πάθη, ζήλειες, ανταγωνισμό, αλλά ενδυναμώνει το σεβασμό, την αλληλοϋποστήριξη και την εμπιστοσύνη.
Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς να εκφράσω τα τόσο βαθιά συναισθήματα που νιώθω για σένα. Μόνο το «ευχαριστώ» ηχεί πληρέστερα απ’ όλα.
⋅Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες αυτή την ευκαιρία να σε γνωρίσω.
⋅Σ’ ευχαριστώ για κάθε δευτερόλεπτο γέλιου που μου χάρισες.
⋅Σ’ ευχαριστώ που μου έδειξες την πραγματική αλήθεια, όταν εγώ εθελοτυφλούσα και με έβαλες στον ίσιο δρόμο.
⋅Σ’ ευχαριστώ που είσαι πάντα ετοιμόλογος και ας με πειράζεις πού και πού.
Για ΟΛΑ σ΄ ευχαριστώ.
Μα κυρίως, σ’ ευχαριστώ κολλητέ μου που συνεχίζεις να υπάρχεις στη ζωή μου!