Ηλέκτρα ΚατσίκηΣε λίγες ώρες ο χρόνος φεύγει! Καιρός να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό για την χρονιά που πέρασε!
Πέρασε και αυτός ο χρόνος. Οι σκέψεις μου ανάκατες. Όμορφες και άσχημες μαζί. Το facebook μου έβγαλε ένα πρωινό την ανασκόπηση του χρόνου. Φωτογραφίες περνούσες ανά δευτερόλεπτο μπροστά μου. “Ευτυχώς που έχουμε κι αυτό να μας θυμίζει τα πόσα πέρασαν, τα πόσα ήρθαν και έμειναν ή έφυγαν και τα πόσα θα έρθουν”, σκέφτεσαι.
Ξέρεις, κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς μου θυμίζει κάθε αρχή του Σεπτέμβρη. Τότε που αφήνεις την αμμουδιά για να ξαναμπεις σε ρυθμούς ρουτίνας.
Σήμερα, τέλη Δεκέμβρη, αναλογίζεσαι τα όσα έφυγαν και ήρθαν την χρονιά αυτή. Θα μπορούσες να πεις πως ο κάθε χρόνος που περνά είναι ένα νυχτερινό δρομολόγιο τρένου. Παίρνει ανθρώπους και σε κάθε στάση αφήνεις κάποιους και παίρνει κάποιους άλλους. Και καμιά φορά χάνει την τροχιά του.
Σκέφτεσαι τον εαυτό σου κάθε τέλος του χρόνου. Τι ήθελες να κάνεις παραπάνω και τι δεν έκανες. “Ήθελες να είσαι περισσότερο στον δρόμο να αποτυπώνεις στιγμές, ίσως!”, σκέφτεσαι. Κάποιοι ίσως σε πουν “φωτογράφο δρόμου” μέσα σε πολλά άλλα, εγώ θα σε ονομάσω “συλλέκτη στιγμών” και η φετινή χρονιά είχε πολλές και έντονες!
Οι δρόμοι της Αθήνας είχαν καθημερινά να σου πουν μια ιστορία! Πορείες, δακρυγόνα, συνθήματα και όλα αυτά στο όνομα κάποιου ονείρου που ίσως να μην πραγματοποιηθεί ποτέ. Με την καινούρια χρονιά στόχευε να αλλάξεις λίγο τον τρόπο σκέψης σου! Διάβασε παραπάνω, συζήτα ουσιαστικά και παρατήρησε! Άσε την άσκοπη δικτυοδρόμηση και ξεχύσου στους δρόμους της πόλης σου! Η ζωή είναι εκεί έξω και έχει να σου πει πολλά!
Η χρονιά που πέρασε, λοιπόν, είχε πολύ έρωτα. Είναι που τα θες όλα πολύ. Είναι που ερωτεύεσαι πολύ και θες να ζεις! Σε σένα που διαβάζεις αυτό το άρθρο μιλάω και φοβάσαι να ζήσεις. Από τους έρωτές σου θα μάθεις πολλά, παρά θα χάσεις. Θα πέσεις και έπειτα θα μαζέψεις τα κομμάτια σου και θα ξανασηκωθείς για να αδράξεις τον κόσμο. Ο έρωτας είναι επανάσταση κι η επανάσταση είναι έρωτας και βία μαζί. Όπως θες πες το! Το θέμα είναι να το ζεις όσο πιο πολύ μπορείς και ας πονέσει. Είχε πόνο το 2016. Ο πόνος όμως σε μαθαίνει όπως μου είχες πει κάποτε.
Αν με ρωτούσαν τι λέξεις περνούν απ΄το μυαλό μου για την χρονιά που πέρασε θα τους έλεγα “αδικία”, “ζωή και θάνατος”, “επανάσταση και έρωτας”, “πάθος”, τέχνη”, ” εξέλιξη”, “γέλια”, “κλάματα” … Όλα αυτά πολύ.
“Τι αντιφατική που είναι η ζωή, άνθρωπε, να κλαις και να γελάς ταυτόχρονα”.
Να μεθάς! Θυμάσαι; Τότε που το συναίσθημα έρεε και δεν μπορούσε κανείς μας να το διαχειριστεί. Τότε μέσα στο μεθύσι μου έκλαιγα και γελούσα ταυτόχρονα. Τώρα όποτε μεθάω γελάω πολύ! Να μεθύσετε πολύ με ο,τιδήποτε την χρονιά που θα έρθει!
Περίεργη χρονιά! Δεν μιλάμε πια! Ίσως φταις, ίσως φταίω. Τι σημασία έχει πια; Οι ζωές μας είναι ρευστές, αλλάζουν διαρκώς. Κάθε μέρα που περνά το κορμί μας βρωμίζει και από λίγο. Είμαστε ζωντανοί-νεκροί και πορευόμαστε για κάπου. Κάπου στο άγνωστο. Οι περισσότεροι δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει γύρω μας κι ας μην το παραδεχόμαστε. Τρέχουμε, αγωνιζόμαστε όπως ο ταυρομάχος που παλεύει σε αρένα κάποιου χαμένου αγώνα.
Έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι και να πιαστούμε απ’αυτό. Σε μια πολιτική θεωρία, σε κάτι ιερό και κάτι ανώτερο τέλος πάντων ή σε κάποιον έρωτα. Μα τίποτα δεν αντέχει στον χρόνο. Όλα είναι ρευστά. Μόνο που κανείς μας δεν φταίει παρά μόνο ο χρόνος και η κοινωνία που μας τον όρισε.
Κάποιος μου είπε πως “ο χρόνος είναι ά-χρονος, πως ζούμε ακραίες μέρες”. Δεν ξέρω αν ζούμε ακραία. Αλλά ποιος όντως ξέρει την αλήθεια; Ίσως μόνο κάτι ξενύχτια, κάτι δυνατά συνθήματα και οι παλμοί της καρδιά μας όταν χορεύουν δυνατά να έχουν νόημα στον μάταιο τούτο κόσμο.
Όπως και πέρυσι θα ευχηθώ περισσότερη ανθρωπιά και θα θα προσθέσω το σύνθημα που είδα σε έναν τοίχο της Αθήνας : ” Υγεία, καύλα και επανάσταση”
Καλή χρονιά!
