Ηλέκτρα ΚατσίκηΕξερευνήσαμε το εγκαταλελειμμένο πια Εργοστάσιο Λιπασμάτων στην Δραπετσώνα!
Ήταν ένα ηλιόλουστο Σάββατο του Νοεμβρίου όταν πήγα να εξερευνήσω αυτό το μέρος. Λίγο πιο πέρα από τον αγαπημένο Πειραιά, στην Δραπετσώνα, “ζει” μέσα στα ερείπια ένα παλιό εργοστάσιο Λιπασμάτων.
Η μόνη ένδειξη ζωής εκεί τριγύρω είναι κάποιοι καταυλισμοί και η θέα της θάλασσας. Η αλμύρα της διαχέεται σε όλα τα μέρη του κτιρίου και ο αέρας που φέρνει ο Σαρωνικός σε κάνει να νοσταλγείς και να σκέφτεσαι πώς ήταν κάποτε εκείνη η περιοχή.
Το εργοστάσιο ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1909 σε μια περιορισμένη έκταση από µία οµάδα τραπεζιτών και βιοµηχάνων με επικεφαλής τον χηµικό Ν. Κανελλόπουλο, που ίδρυσαν την “Ανώνυµη Ελληνική Εταιρεία Χηµικών Προϊόντων και Λιπασµάτων”.
Mετά το 1922 το εργοστάσιο που παρήγαγε οξέα, χημικά λιπάσματα και φυτοφάρμακα γιγαντώθηκε και έγινε από τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα.
Το 1947 τα Λιπάσματα πέρασαν από τον Κανελλόπουλο στα χέρια ενός άλλου γνωστού επιχειρηματία της εποχής, του Πρόδροµου Μποδοσάκη, και εντάχθηκαν στις υπό ανασυγκρότηση εταιρείες που χρηµατοδοτήθηκαν από το αμερικάνικο Σχέδιο Marshal.
Από τα τέλη του 1970 το υαλουργείο αντιμετώπιζε ζημίες. Οι προσπάθειες για επενδύσεις και άνοιγμα των αγορών της απέβησαν άκαρπες. Το τελικό χτύπημα δόθηκε το 1988 με την δολοφονία του Αλέξανδρου Μποδοσάκη που εκτελέστηκε από την “17 Νοέμβρη”. Παρατηρείται μείωση στην παραγωγή και τεχνολογική υστέρηση…
Το 1999 το εργοστάσιο σταμάτησε την λειτουργία του. ‘Έκτοτε άρχισε να καλλιεργείται η ιδέα της κατεδάφισης και εν συνεχεία τουριστικής αξιοποίησης του ακριβού ακινήτου, παρά τις εναλλακτικές προτάσεις πολεοδομικής ανάπτυξης διατυπωμένες από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και τον Οργανισμό Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας και παρά τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και πολλών άλλων.
Παρά την αντίθετη εισήγηση των αρμοδίων Εφορειών του υπουργείου Πολιτισμού και τις προσπάθειες κήρυξης των κτιρίων ως διατηρητέων, το μεγαλύτερο μέρος των εγκαταστάσεων κατεδαφίστηκε το 2003 και ο χώρος ισοπεδώθηκε…
Πειραιας: Φωτογραφικο οδοιπορικο στις κρυμμενες ομορφιες του
Με το που πατά κανείς το πόδι του μέσα στο κτίριο γίνεται εμφανής η εγκατάλειψη. Όμως, από παντού σου θυμίζει πως κάποτε αυτός ο χώρος έσφυζε από ανθρώπους που εργάζονταν. Θα δεις ξεχασμένα τετράδια, παπούτσια, μάσκες και αρκετά σημερινά γκράφιτι που δίνουν και αυτά μια ομορφιά στον χώρο.
Απ’την μία στεναχώρια που ο χώρος μένει ανεκμετάλλευτος. Απ΄την άλλη νοσταλγία για την ζωή μιας παλιάς Αθήνας. Δεν ξέρω… η θέα της θάλασσας με έκανε να νοσταλγήσω ή μάλλον καλύτερα να θέλω να ζω σε μια παλιά Αθήνα ή μια άλλη εποχή που όλα ήταν καλύτερα. Ή έτσι τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε.
Και η ώρα περνούσε φωτογραφίζοντας ασταμάτητα. Φως διαχέονταν από παντού αλλά η καλύτερη ώρα για να πάει κανείς είναι την ώρα που πέφτει ο ήλιος. Εκείνη η ώρα που όλα λαμπυρίζουν και παίρνουν μία χρυσή όψη…