Δαγλής ΘεόδωροςΤι κοινό μπορεί να έχουν άραγε ο διάσημος συγγραφέας Τσαρλς Μπουκόφσκυ και ο τέως πιο δημοφιλής disk jockey (dj) του πλανήτη; Εκ πρώτης όψης, μόνο η αρχή και ο τίτλος αυτού του άρθρου, θα μου γεννούσε πολλά ερωτηματικά…
Ας ξεκινήσουμε από τον Τσαρλς Μπουκόφσκι (Charles Bukowski). Συγγραφέας, με γερμανική και αμερικάνικη υπηκοότητα – έζησε τον 20ο αιώνα. Έγραψε πάρα πολλά βιβλία, και κύριο χαρακτηριστικό του (διαφαίνεται τόσο στα έργα του, όσο και στην ιδιοσυγκρασία του), ήταν η μοναδικότητα της γραφής του. Δεν ακολουθούσε συγγραφικούς κανόνες, ήταν λιτός, μερικές φορές ωμός, και απεχθανόταν τους φιλολογικούς συλλόγους. Με λίγα λόγια, δεν άντεχε την καταπίεση και τους κανόνες στον τρόπο ζωής και έκφρασης.
Από την άλλη πλευρά, ο Τιμ Μπέργκλινγκ (ή αλλιώς Avicii) , έγινε γνωστός από το τραγούδι του «Levels» το 2011. Από τότε, μέχρι και το 2016 δεν σταμάτησε να βγάζει τραγούδια με τα περισσότερα να έχουν γίνει κορυφαίες επιτυχίες. Μέσα από τα βίντεο – κλιπ του κυρίως , αλλά ίσως και από τους στίχους του, δείχνει επίσης ένα ελεύθερο πνεύμα και στοχεύει (ως κάποιο βαθμό) να τονίσει τα λάθη που κάνουν οι άνθρωποι καθημερινά στην ζωή τους.
Από τον τρόπο που ζούσε τη ζωή του ο Μπουκόφσκι, αλλά και διαβάζοντας βιβλία του, καταλαβαίνουμε ότι ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα, μια αδάμαστη ψυχή. Προτιμούσε να τα βγάζει πέρα με πρόχειρες δουλειές (ως γνωστόν άλλαξε πάρα πολλές δουλειές καθόλη την διάρκεια της ζωής του), παρά να καταπιέζεται σε μια ζωή που δεν άντεχε, σε μια δουλειά που θα τον έφθειρε.
Κλασικό ρητό του (σε ελεύθερη μετάφραση), ήταν: «πως στον διάολο θα μπορούσε ένα άτομο να απολαμβάνει την ζωή, ξυπνώντας στις 6:30 το πρωί από ένα ξυπνητήρι, να σηκώνεται από το κρεβάτι, να ντύνεται, να τρώει χωρίς επιθυμία, να κάνει τις ανάγκες του, να βουρτσίζει δόντια και μαλλιά, να παλεύει με την κίνηση (στους δρόμους) για να πάει σε ένα μέρος όπου ουσιαστικά βγάζει πολλά λεφτά για κάποιον άλλο και θα έπρεπε να είναι και ευγνώμον για αυτή την ευκαιρία του να τα πράττει όλα αυτά».
Βλέπουμε από εδώ, πως ο Μπουκόφσκι είχε πλήρη επίγνωση της καταπίεσης που υφίσταται ο σύγχρονος άνθρωπος, τόσο στον εργατικό τομέα, όσο και στον κοινωνικό. Ήταν ενάντιος στο να καταπιέζεται κάποιος, και υποστήριζε πως ο άνθρωπος πρέπει σε κάθε περίπτωση να κάνει αυτό που πραγματικά ποθεί, σε τέτοιο βαθμό ώστε να γεμίσει την ψυχή του με αυτό. Κλασικό επίσης είναι το ρητό του : «Βρες αυτό που αγαπάς και άστο να σε σκοτώσει». Μία τέτοια προσωπικότητα, θεωρούμενη από πολλούς κοινωνικά και προσωπικά αποτυχημένη (ίσως λόγω της επιρρέπειάς του στο αλκοόλ), άφησε το μοναδικό του στίγμα στην συγγραφή του μοντέρνου κόσμου, και καυτηρίασε σημαντικά θέματα που βιώνει αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα σε παγκόσμια κλίμακα.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε τον Avicii να τονίζει σε πολλά βίντεο-κλιπ του (όπως για παράδειγμα το “levels”, ή το “I could be the one”), τον σύγχρονο τρόπο ζωής, όπου κάποιος πάει με πολύ «ψυχικό» κόπο στη δουλειά του – μία δουλειά που απεχθάνεται, αλλά είναι αναγκασμένος να κάνει, αναλαμβάνοντας να διεκπεραιώσει πολύ φόρτο εργασίας.
Για την ακρίβεια, στο δεύτερο βίντεο-κλιπ που ανέφερα, έχει πολύ ενδιαφέρον το γεγονός πως η πρωταγωνίστρια (του βίντεο-κλιπ) λέει στην ψυχολόγο/ψυχίατρό της τα προβλήματά της, και με βλέμμα κατανόησης, η ψυχολόγος/ψυχίατρος της προτείνει απλώς να της γράψει μερικά επιπλέον φάρμακα. Αυτή είναι η λύση του 21ου αιώνα στον προσωπικό μας εγκλωβισμό! Στη συνέχεια του ίδιου βίντεο-κλιπ, η πρωταγωνίστρια αρχίζει σιγά-σιγά να κάνει ταξίδια, σε διαφορετικά μέρη, όπου η ζωή είναι απλή, και συνειδητοποιεί ότι εκεί είναι ευτυχισμένη. Της παίρνει λίγο καιρό, αλλά στο τέλος αποφασίζει να πάει μόνιμα σε ένα τέτοιο μέρος, όταν την χτυπά ένα φορτηγό φέροντας πάνω του την επιγραφή : «Πολύ αργά».
Όντως, μερικές φορές είναι πολύ αργά, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η μοίρα. Επομένως, πρέπει να δρούμε γρήγορα και αποτελεσματικά – ο χρόνος και η ζωή δεν μας περιμένει. Επίσης, σε άλλο βίντεο-κλιπ του (στο “The nights”), ο Avicii συνεργάστηκε με τον Ρόρυ Κράμερ (Rory Kramer), έναν διάσημο αμερικανό που μέσα από τα βίντεό του, έγινε πρότυπο προς μίμηση για τους νέους της Αμερικής. Μέσα από τα βίντεό του, δείχνει πως σημασία έχει να ζεις την στιγμή, και όχι να συσσωρεύεις χρήματα. Είσαι ότι ζεις με λίγα λόγια και όχι ότι καταναλώνεις! (Μερικές φορές το πάει στα άκρα βέβαια, αλλά όπως και να έχει, αφύπνισε κάποιους που δεν θα γινόταν με άλλο τρόπο).
Βλέπουμε εν τέλει, πως δύο άνθρωποι από τελείως διαφορετικό κλάδο (αν και με το τελευταίο βραβείο νόμπελ λογοτεχνίας, κλάδοι τείνουν να συγχωνευτούν, τείνουν να αλλοτριωθούν, ως προς ποιότητα αλλά και μοναδικότητα), υποστηρίζουν ένα κοινό πράγμα : Στόχος του ανθρώπου είναι η ευτυχία και μόνο αυτή!
Αν κάνουμε ένα σωρό επιλογές προκειμένου υποτίθεται να είμαστε ευτυχισμένοι αλλά μόνο δυστυχία προσθέτουμε στον εαυτό μας, τότε μάλλον κάτι κάνουμε λάθος! Τελικά, η εικονική πραγματικότητα/ζωή, έγινε λίγο πολύ τρόπος ζωής για εμάς, τόσο που δεν μπορούμε καν να αντιληφθούμε πότε είμαστε ευτυχισμένοι από την ζωή που ζούμε και από τις επιλογές που κάνουμε.
Ο Μπουκόφσκι εν τέλει επιβεβαιώνεται προφητικά, και ο Avicii καυτηριάζει την πραγματικότητα. Είναι στο χέρι μας και μόνο να αποφασίσουμε ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε και καλό θα είναι να ξεκινήσουμε να τον διαβαίνουμε πριν είναι πολύ αργά και τον χάσουμε τελείως…